Γράφει ο Ευθύμης
Λίγες μέρες μετά την κατάκτηση του πρωταθλήματος και οι εξελίξεις τρέχουν. Το πιο καυτό θέμα είναι οι ανανεώσεις των συμβολαίων που λήγουν. Αισίως ο Καλάθης ανανέωσε το συμβόλαιο του και η ομάδα θα προσπαθήσει (τουλάχιστον αυτό οφείλει να κάνει) να κρατήσει τον κορμό της ομάδας και με μερικές προσθήκες να ενισχύσει την ομάδα.
Ο στόχος θα πρέπει να είναι η δημιουργία ενός ρόστερ με παίκτες που θα πληρούν τις εξής προϋποθέσεις:
1. Σουτ (α. τρίποντο, β. midrange)
2. Ικανότητα στο pick and roll)
3. Κάθετο παιχνίδι + 1 vs 1
4. Παιχνίδι πάνω από το καλάθι
5. Αμυντική ικανότητα
6. Αθλητικότητα
7. Δημιουργία
8. Ποστ παιχνίδι
9. Ικανοί screeners
10. Προσωπικότητα
Τι έγινε φέτος με βάση τα παραπάνω;
Ουσιαστικά από τα παραπάνω ο Παναθηναϊκός φέτος είχε υψηλού επιπέδου αθλητικότητα (πιθανότατα η καλύτερη ομάδα στην Ευρωλίγκα), καλό παιχνίδι πάνω από το καλάθι, ένα γκρουπ παικτών με ισχυρή προσωπικότητα, δυνατή αμυντική ικανότητα (η δεύτερη καλύτερη άμυνα στην Ευρωλίγκα με 108.5 πόντους/100 κατοχές) και
είχε ένα από τα καλύτερα pick and roll δίδυμα της διοργάνωσης (Καλάθης-Γκιστ) και καλούς σουτέρ με κάποιες υποσημειώσεις (θα το εξηγήσω παρακάτω).
Mε την έλευση του Τζέημς προσέθεσε midrange σουτ, κάθετο παιχνίδι και 1vs 1, όμως είχε 4 μελανά σημεία.
Δημιουργία, τρίποντο, έλλειψη ικανών screeners και παιχνίδι στο ποστ ήταν οι 4 πληγές που περιόρισαν την επιθετική λειτουργία της ομάδας (4η χειρότερη επίθεση με 110.5 πόντους/ 100 κατοχές). Ξεκινώντας από το ποστ παιχνίδι ο Βουγιούκας ήταν ο μοναδικός που προσέφερε σε αυτόν τον τομέα. Σε αρκετές περιπτώσεις το ποστ παιχνίδι προσέφερε την ευκαιρία για κάποιους εύκολους πόντους στο ζωγραφιστό, έδινε ανάσες στα γκαρντ, ενώ παράλληλα εξασφάλιζε καλύτερες προϋποθέσεις για άμυνα στο transition.
Η φτωχή δημιουργία ήταν ίσως το μεγαλύτερο πρόβλημα της ομάδας. Με 16.35 ασσιστ μέσο όρο ο Παναθηναϊκός βρέθηκε 11ος στην κατάταξη της συγκεκριμένης κατηγορίας, με τον Καλάθη να μοιράζει σχεδόν το 50% εξ’ αυτών. Σε αρκετές περιπτώσεις (ακόμη και με τον Καλάθη στο γήπεδο) η ομάδα οδηγούνταν σε κατάχρηση ντρίπλας με αποτέλεσμα να χάνει τις καλές ευκαιρίες για τρίποντο. Το παραπάνω γεγονός σε συνδυασμό με τις ‘’κακές’’ θέσεις που είχαν κάποιοι παίκτες στην επίθεση (πχ ο Γκιστ έπαιζε αρκετά περιφερειακά όταν η ομάδα δεν επέλεγε να παίξει pick and roll στην επίθεση) και την κατάχρηση του τριπόντου από κάποιους άλλους (πχ ο Τζέημς ένας ασταθής σουτέρ έπαιρνε 5.3 προσπάθειες για τρίποντο ανά αγώνα) είχε ως αποτέλεσμα μία ομάδα που είχε πληθώρα καλών σουτέρ (Ρίβερς, Λοτζέσκι, Ντένμον, Σίνγκλετον, Λεκαβίτσιους) να σουτάρει με το χαμηλό 35.58% (12η στην κατηγορία).
Εκτός από την δημιουργία, στα χαμηλά ποσοστά καθοριστικό ρόλο έπαιξε και η έλλειψη ικανών screeners. Από το ρόστερ της περυσινής σαιζόν μόνο ο Γκιστ ήταν ικανότατος να στήνει καλά screen με σωστή γωνία. Η ομάδα με τους Γκιστ-Καλάθη στο παρκέ (ο καλύτερος screener και ο καλύτερος δημιουργός στο ρόστερ) μπορούσε να αξιοποιήσει καλύτερα τους σουτέρ της (ειδικά τον Ρίβερς).
Τι γίνεται τώρα;
Η ομάδα πρέπει να έχει ως στόχο να δημιουργηθεί ένα ρόστερ λειτουργικό (=παίκτες να ταιριάζουν μεταξύ τους, όχι ποιοτικοί σκόρπιοι παίκτες όπως η Μακάμπι τα τελευταία χρόνια), έχοντας ένα ικανοποιητικό βάθος (=όχι απαραίτητα 12 παίκτες πρώτης γραμμής, αλλά αρκεί ένας πυρήνας 9, παικτών πλαισιωμένος από ταλαντούχους ανερχόμενους παίκτες όπως ο Μήτογλου). Η ομάδα δε θα πρέπει να βιαστεί στις κινήσεις της. Επιλογές υπάρχουν και νέες ευκαιρίες θα προκύψουν καθώς προχωράει η μεταγραφική περίοδος. Πέρυσι η ομάδα προέβη σε βιαστικές ανανεώσεις και αποκτήσεις παικτών (το ίδιο παρατηρώ πως συμβαίνει και φέτος), ενώ αργότερα μέσα στο καλοκαίρι παρουσιάστηκαν καλύτερες περιπτώσεις παικτών, ιδίως αυτών που κοπήκαν από ομάδες του ΝΒΑ.
Κλείνοντας, θα προτιμούσα η ομάδα να βελτίωνε το υπάρχον ρόστερ με 2-3 κινήσεις παρά να οδηγηθεί σε μία ριζική αλλαγή. Θεωρώ σημαντικό η ομάδα να κινηθεί με συγκεκριμένο τρόπο στην αγορά είτε ανανεώσουν όλοι οι παίκτες κλειδιά (Τζέημς, Σίνγκλετον, Ρίβερς) είτε όχι.
Πρώτον, παίκτες που μπορούν να υπηρετήσουν το μπάσκετ με τον τρόπο που παίζεται, πλαισιώνοντας κατάλληλα τον παίκτη που θα πάρει τα κλειδιά (Καλάθης).
Δεύτερον, καμία υποχώρηση στην ποιότητα για χάρη της ποσότητας. Ποσότητα χωρίς ποιότητα δεν προσφέρει πολλά, ειδικά από την στιγμή που κάποιοι παίκτες (πχ Λοτζέσκι, Ογκαστ) είναι αμφίβολο πόσο θα βοηθήσουν είτε εξαιτίας αγωνιστικής αδυναμίας είτε εξαιτίας τραυματισμού.
Τρίτον και σε συνέχεια της δεύτερης προϋπόθεσης, όχι πάνω από 6 (στην χειρότερη 7) ξένους. Είναι απαραίτητο η ομάδα να κινηθεί για 6 ξένους πληρώντας την προϋπόθεση πως αυτοί θα είναι ποιοτικοί (όχι απαραίτητα πανάκριβοι). Είναι προτιμητέο το ποσό που θα είναι διαθέσιμο για τους ξένους να διαιρεθεί δια του 6 παρά διά του 8-9. Είμαι 100% ενάντια σε λογικές 8- 9 ξένων εκ των οποίων οι μισοί θα έχουν πολλούς αστερίσκους στην απόδοσή τους και δε θα βοηθάνε σε περισσότερα από 5-6 παιχνίδια ο καθένας.
Επιλογές υπάρχουν αρκετές και καλές και δεν χρειάζεται βιασύνη, ειδικά από την στιγμή που αρκετοί παίκτες περιμένουνε πρόταση από το ΝΒΑ και κάποιοι άλλοι θα κοπούν από τα ρόστερ αυτά.
Σημειώσεις
1. Ιδιαίτερο ενδιαφέρον θα έχουν οι αποφάσεις που θα πάρει η ομάδα σχετικά με την αξιοποίηση των αρκετών νεαρών παικτών που έχει στο ρόστερ της (Χαραλαμπόπουλος, Λούντζης, Καλαϊτζάκης,..).
2. Η επιστροφή Λάσμε είναι μία σωστή και ταυτόχρονα οικονομική επιλογή. Ο Στέφαν θα προσφέρει προσωπικότητα, δυνατά screen, σουτ, καλή άμυνα ψηλά και χαμηλά παρά το γεγονός πως έχει χάσει σε ταχύτητα. Καλώς ήρθε πίσω.
3. Δεν χρειάζεται πανικός. Υπάρχουν τουλάχιστον 2 μήνες ακόμα για να ενισχυθεί η ομάδα. Ειδικά με την ανανέωση του Καλάθη ο Παναθηναϊκός κλείνει το πιο σημαντικό κομμάτι των ανανεώσεων.
4. Με δεδομένη την παραμονή του Λεκαβίτσιους η ομάδα θα πρέπει να κινηθεί για παίκτη, που ανεξάρτητα από τη θέση που θα παίζει, θα έχει τουλάχιστον ικανοποιητική δημιουργία.
5. Τα προηγμένα στατιστικά της φετινής Ευρωλίγκα που χρησιμοποίησα παραπάνω συγκεντρωμένα εδώ: http://www.badbasket.gr/2018/04/2017-18-30.html
