Time to say Goodbye.......

2010,2011 2012 (εκτός ολυμπιακών αγώνων) 2013, 2014 και πλέον 2015. Τι κοινό έχουν τα παραπάνω; Είναι οι συνεχόμενες αποτυχίες της Εθνικής μας να κάνει το βήμα παραπάνω στα διεθνή τουρνουά Μπάσκετ.

Η φετινή αποτυχία, ναι αποτύχαμε ας μην κρυβόμαστε πίσω από τις λέξεις, πονάει πολύ. Πάρα πολύ. Περίμενα να ηρεμήσουν λίγο τα συναισθήματα και να υπάρξει ένα κατάλληλο κενό, ώστε να μπορέσουμε να διοχετεύσουμε ψύχραιμα τις σκέψεις μας.

Στο Ευρωπαϊκό της Γαλλίας κατεβάσαμε ότι καλύτερο έχει το ελληνικό μπάσκετ. Απέναντι σε μία ελλιπή και soft Ισπανία, όλοι περιμέναμε ότι είχε έρθει η ώρα για την τετράδα. Τι έγινε; Βατερλό. 

Όπως ο Μέγας Ναπολέων συνετρίβην στην κεντρική Ευρώπη το 1815, έτσι και η δική μας εθνική ηττήθηκε κατά κράτος, απέναντι στον κακό της δαίμονα Ισπανία. Οι περισσότεροι σκέφτεστε, μα αν από την Ισπανία λείπουν ο Μαρκ Γκασολ, ο Ρούμπιο, ο Καλντερόν, ο la bomba , ο Ιμπάκα, αν η Ισπανία παίζει με ένα μόνο καθαρό 5αρι και εμείς πάλι δεν μπορούμε να νικήσουμε τότε πότε; Ποτέ;

Ας τα πάρουμε από την αρχή.

Για ανεξήγητο λόγο η Εθνική μας έχασε από την αρχή τον έλεγχο του παιχνιδιού.  Ήττα ξεκάθαρα προπονητική αφού ο Σκαριόλο που τόσα άκουσε τόσες ημέρες έκανε ματ στον Κατσικάρη.

Ο Γιουλ έκανε ένα καταπληκτικό αμυντικά παιχνίδι κλειδώνοντας τον Σπανούλη στην δεξιά πλευρά και κλείνοντας την δυνατότητα επιλογών στον φυσικό ηγέτη της Εθνικής. Το παράδοξο είναι, ότι ενώ επιθετικά από την αρχή δυσκολευόμασταν πάρα πολύ, ο coach Κατσικάρης δεν άλλαξε κάτι είτε ως προς το σχήμα, είτε ως προς τα πρόσωπα. Αποτέλεσμα να πάρει πάλι ο Kil Bill αρκετά σκοτωμένα σουτ, που όταν δεν μπαίνουν δυναμώνουν την αυτοπεποίθηση της αντίπαλης ομάδας.

Επιπροσθέτως, εντύπωση μου προκαλεί ότι ο Γκασόλ τελείωσε το παιχνίδι χωρίς (!!) φάουλ. Γνωρίζαμε ότι είναι η αιχμή του δόρατος των Ισπανών και όμως δεν προσπαθήσαμε να τον φθείρουμε είτε με φαουλ και παιχνίδι στο ποστ, είτε με αλλαγές απέναντι σε κοντύτερο και γρηγορότερο παίκτη.

Δεν τρέξαμε, μολονότι θεωρητικά η Εθνική έχοντας στα γκαρντ Καλάθη, Σπανούλη, Σλούκα, Μάντζαρη, Ζήση, δεν ανοίξαμε το τέμπο του αγώνα. Πραγματικά εντύπωση προκαλεί, η έλλειψη χρησιμοποίησης του Σλούκα, ενός παίκτη που μπορεί να τρέξει και έχει ίσως το πιο αξιόπιστο σουτ στην συγκεκριμένη Εθνική.

Άλλο μελανό σημείο, ήταν η αντιμετώπιση του Πάου Γκασόλ. Εντάξει ο Ισπανός είναι μύθος. Είναι ότι τελειότερο έχει βγάλει η Γηραιά Ήπειρος σε ψηλό τα τελευταία χρόνια. Μιλάμε για σπάνια ποιότητα αθλητή, γεννημένος νικητής, που δεν διστάζει να πάρει πάνω του το μεγάλο τρίποντο στο τέλος της 3^ης περιόδου με αποτέλεσμα να ρίξει την διαφορά στο έναν πόντο. 

Τα παραπάνω είναι γνωστά , ο Σκαριολό ήταν δεδομένο ότι θα χτυπήσει στον πικ ν ρολ με τον Γκασόλ, αφού η ποιότητα του είναι μοναδική. Σε συνδυασμό με τον Φερνάντεθ που έμπαινε δυναμικά στο καλάθι μας, η ελληνικά άμυνα έζησε στιγμές βιβλικής καταστροφής. 

Δεν κάνω τον έξυπνο. δεν περίμενα από τον Κουφό ή τον Μπουρούση να σταματήσει έναν εκ των κορυφαίων ψηλών του ΝΒΑ. Περίμενα όμως. έχοντας τέτοια πληθώρα από γκαρντς να πιέσουμε ασφυκτικά τους Ισπανούς, που η δημιουργία τους εξαρτάται από το δίδυμο Γιουλ-Φερνάντεθ. 

Θα μπορούσαμε να χρησιμοποιούσαμε σχήμα με 3 κοντούς, δυσκολεύοντας όσο το δυνατόν περισσότερο την εισαγωγική πάσα στον Πάου. Σ ένα σχήμα όπου ο Γιάννης με τα τεράστια άκρα και τον εντυπωσιακό δρασκελισμό θα παγίδευε τον χειριστή των Ισπανών.  Αν και το έκανε ο Κατσικάρης ίσως να έπρεπε να γίνει από πιο νωρίς.

Και φτάνουμε στην καταραμένη τέταρτη περίοδο, όπου η εθνική μας ξεκινά μ’ένα τελείως αδόκιμο σχήμα με αρκετό ρίσκο, που είχε ως αποτέλεσμα τα γρήγορα φάουλ και το να χάσει τον έλεγχο του παιχνιδιού.

Ως προ τον προπονητή μας τώρα υπάρχουν 2-3 σημεία που θέλω να επισημάνω.

Το 1^ο αφορά την στελέχωση του Ρόστερ. Κατεβήκαμε με  τους 12  καλύτερους παίκτες μας και φτάσαμε στο σημείο να παίζουμε με 7. Το καλύτερος παίκτης σε μια θέση, δεν σημαίνει όμως και πολλά για ένα τουρνουά FIBΑ των 15 ημερών. 

Για παράδειγμα....... Μπορεί ο Καλάθης να είναι καλύτερος του Μάντζαρη, αλλά ο γκαρντ του Ολυμπιακού κουμπώνει καλύτερα σαν δίδυμο με τον Σπανούλη. Επίσης έφερε 3 τριάρια εκ των οποίων τα 2 είχαν ρόλο 11ου-12ου παίχτη. 

Περπέρογλου και Παπανικολάου, δεν μπήκαν ποτέ στο τουρνουά. Και αν για τον Περπέρογλου να δεχτώ ότι ήθελε έναν ακόμη παίκτη που να μπορεί να σουτάρει με αξιοπιστία, ποια η λειτουργικότητα και ο ρόλος του Παπανικολάου; 

Ειδικά από την στιγμή που έχει να παίξει  μπάσκετ 6μηνες, αφού δεν υπολογίζεται από το Χιούστον. Τα τουρνουά αυτά δεν είναι Ευρωλίγκα, που διαρκεί 8 μήνες και άρα ένας παίκτης μπορεί να βρει ρυθμό σταδιακά. Αλλά ακόμη κ αν είχε σκοπό να τον κάνει να βρει ρυθμό, πως θα γινόταν αυτό όταν παίζει κάποιος 3λεπτα; Επίσης δεν κατάλαβα ποιος ήταν ο ρόλος του Καιμακόγλου. 

Περίμενα να μαρκάρει τον Ρέγιες αφού ταιριάζει σαν μαρκάρισμα, αλλά ακόμη και όταν έβγαινε ο Πάου, ο coach Κατσικάρης έριχνε τον Κουφό, με αποτέλεσμα να παίξει 31 λεπτά. Μήπως ο γερόλυκος Φώτσης με το κρύο αίμα θα ήταν πιο χρήσιμος; Έστω και για αυτά τα 7-10 λεπτά.

Ίσως θα ήταν πιο ορθολογικό να έχουμε παίκτες για ειδικές αποστολές , να ρίξουν ξύλο στην άμυνα, να κάνουν φάουλ, να δώσουν ανάσες στους βασικούς μας; Θέλω να επισημάνω ότι δεν υπήρχε καταμερισμός ρόλων στην ομάδα. Ίσως και ο ίδιος ο coach να είναι μπερδεμένος με το Μπάσκετ που θέλει να παίξει.

Τέλος και αυτό είναι το μεγαλύτερο πρόβλημα κατά την ταπεινή μου άποψη, έλειπε από την Εθνική μας  η ένταση, το πάθος, η «οργή». Δείτε τους Λετονούς πόσο μας πίεζαν στο τέλος, θυμηθείτε τον Παναθηναϊκό του 2012, που αν και διαφαινόταν ότι θα χάσει το πρωτάθλημα από τον πιο νεανικό Ολυμπιακό, το πάλεψε μέχρι τέλους και έχασε οριακά στο τελευταίο ματς στο Σεφ. 

Ή τον Ολυμπιακό στον τελικό στην Κωνσταντινούπολη, που αρνήθηκε να χάσει.  Λείπει το refuse to die mentality. Το θέμα είναι ότι στα τελευταία τουρνουά έχουμε ξεχάσει πως είναι να νικάμε αγώνα do die. 

Φυσικά η συζήτηση αυτή έχει βάση, εφόσον δεχτούμε ότι η Εθνική μας είναι μια παραδοσιακή δύναμη του Ευρωπαϊκού μπάσκετ και έχει σαν στόχο την κορυφή. Αν την θεωρήσουμε μια ομάδα για θέσεις 5 με 7 π.χ., τότε η κουβέντα μας μπαίνει σε τελείως διαφορετικό πλαίσιο.

Τέλος ας δεχτούμε επιτέλους ότι η γενιά του 80 των Ισπανών. είναι καλύτερη από την δική μας. 

Απίστευτο ταλέντο αλλά και πάρα πολύ δουλειά. Εμείς είχαμε την δυνατότητα να βγάζαμε 2 σπουδαίους ΝΒΑers με Σπανούλη και Φώτση, αλλά δυστυχώς κανείς δεν είχε το μυαλό για να επιμείνει και να δουλέψει.

Ο Φώτσης αν είχε παραμείνει και είχε προσθέσει στοιχεία στο προικισμένο του παιχνίδι θα είχε γίνει από τους κορυφαίους ψηλούς της Ευρώπης, ενώ ο Σπανούλης μπορεί να είχε λιγότερους τίτλους, αλλά θα ήταν πολύ καλύτερος και πιο ολοκληρωμένος παίκτης.

Να μείνει ή να φύγει ο Κατσικάρης;  

Ψεύτικο δίλημμα κατά τη γνώμη μου. Το ερώτημα πρέπει να είναι, ποιο είναι το πρότζεκτ που έχει η ομοσπονδία για να δούμε αν ο Κατσικάρης είναι ο κατάλληλος ή όχι. 

Στο συγκεκριμένο τουρνουά απέτυχε και ειδικά σε επίπεδο ψυχολογικής προετοιμασίας της ομάδας. Παρόλα αυτά δεν είναι κακός προπονητής. Ούτε όμως είναι και ο προπονητής που προσπαθούν να μας πείσουν οι χαμηλότατου επιπέδου μπασκετικοί δημοσιογράφοι, που τον αφήνουν στο απυρόβλητο.

Καλώς ή κακώς, η Εθνικής μετά την αποχώρηση του μεγάλου Βασίλη Σπανούλη πρέπει να μπει σε ένα rebuiliding process. Είναι μια φάση που όλες οι μεγάλες ομάδες περνάνε και πρέπει να περάσουν για να βγουν από μέσα πιο δυνατές. Δύο από τις μεγαλύτερες δυναστείες του μπάσκετ, οι Κέλτες της Βοστώνης και οι Λιμνάνθρωποι του Λος Άντζελες, έχουν μπει σε αυτή τη διαδικασία. Είναι κομμάτι και του μπάσκετ αλλά και της ίδιας της ζωής. Τίποτα δεν διαρκεί για πάντα.

Ήττες θα έρθουν, αποκλεισμοί, δύσκολες ημέρες σίγουρα, αλλά το θέμα είναι να υπάρχει ένα πλάνο για την επόμενη ημέρα.  Ο αρχηγός είναι μεγάλη απώλεια γιατί ασχέτως οπαδικών προτιμήσεων, ουδείς μπορεί να παραβλέψει ότι είναι σπουδαίος σκόρερ και ηγέτης. 

Δυστυχώς ο προπονητής του δεν τον προστάτεψε, αφού η εμμονή του σε αυτόν γύρισε μπούμερανγκ, με αποτέλεσμα ένα άδοξο αντίο μετά από πολλά καλοκαίρια προσφοράς.  Χωρίς τον Σπανούλη αλλάζουν πολλά και φυσικά τελειώνει και η δικαιολογία ότι εκείνος φταίει στις ήττες. 

Μαζί με τον Σπανούλη ίσως είναι και η ώρα του τέλος για τον Μπουρούση. Ένα προικισμένο παιδί, που όμως ποτέ δεν κατάλαβε ότι οι δηλώσεις του, δηλητηρίαζαν το μυαλό του, με αποτέλεσμα στα δύσκολα να μην μπορεί να ανταποκριθεί. 

Νέα γενιά υπάρχει αλλά θα χρειαστεί έναν πραγματικό Δάσκαλο για να μπορέσει να τους προστατέψει και να τους διδάξει μέσα από τις καταιγίδες που έρχονται. Χαρακτηριστικό παράδειγμα η Σερβία, που τώρα μπορεί να πετάει κυριολεκτικά και να τρομάζει με τον τρόπο παιχνιδιού της, τα θεμέλια όμως τέθηκαν επί Ντούντα. Μιας και ανέφερα το όνομα του δεν μπορώ να μην πω ότι θα ήταν ιδανικός για το πρότζεκτ της Εθνικής μας αν και παρουσιάζει πολλές δυσκολίες η περίπτωση του. 

Συμπερασματικά θέλω να πω ότι ο στόχος δεν πρέπει να είναι το προ ολυμπιακό του 17, αλλά να δομηθεί μια ομάδα σε βάθος 5ετίας, με την γενιά του 90’ που έρχεται. Άρα είτε μείνει είτε φύγει ο Κατσικάρης ο ορίζοντας πρέπει να είναι στο δάσος και όχι το δέντρο. 

Στα συγκεκριμένα τουρνουά, δεν χρειάζεται απαραίτητα να έχεις έναν mastermind τύπου Ζέλικο για να πας μπροστά. Είναι τουρνουά όπου χρειάζεται συγκεκριμένη τακτική προσέγγιση και κατευθυντήριες γραμμές. 

Γι αυτό το λόγο θα είχε ενδιαφέρον ένα σχήμα στην Εθνική και με Γιαννάκη συνεπικουρούμενος από γνώστες του αθλήματος τύπου Πρίφτη, αλλά και αθλητές πρότυπα για τους 90 αρηδες όπως Παπαλουκάς, Τσαρτσαρής, Κακιούζης. 

Ο Δράκος, αν και σε επίπεδο ομάδων δεν έκανε σπουδαίο έργο, σε επίπεδο εθνικών σίγουρα άφησε έργο, γιατί μπόρεσε να συσπειρώσει τους παίκτες. Ήτανε άλλωστε ένα ίνδαλμα για τους πιτσιρικάδες τότε, Διαμαντίδη, Σπανούλη κλπ. Όπως αντίστοιχα ήταν και ο Σάλε για τους Σέρβους.  Αναμένουμε τις αποφάσεις της Ομοσπονδίας.

ΥΓ. Για τον Γκασόλ δεν ξέρω πραγματικά τι να πω. Μια λέξη μου έρχεται στο μυαλό όταν ξανά βλέπω το παιχνίδι του. DEVOTION. 

Δεν είναι οι πόντοι που βάζει, δεν είναι οι εμφανίσεις που κάνει, ούτε καν η ένταση που έχει, είναι απλά αφοσιωμένος σε κάτι που αγαπάει. Και όταν αγαπάς κάτι δεν το αφήνεις. 

Δυσκολίες θα υπάρχουν αλλά η δύναμη της αγάπης τα ξεπερνά όλα αρκεί να υπάρχει θέληση. Στα 35 του μετά από συνεχόμενες εξαντλητικές σεζόν , με 2 πρωταθλήματα ΝΒΑ, με αμοιβές που έφτασαν τα 19 εκατομμύρια ευρώ το χρόνο, ο Γκασόλ δεν έχει να αποδείξει τίποτα. 

Και όμως, ενώ θα μπορούσε να απολαμβάνει τα εξωτικά τοπία της Καραϊβικής, εκείνος επέλεξε να πολεμήσει για την Εθνική του..... γιατί πολύ απλά την αγαπάει. Και η αγάπη του Γκασόλ για αυτό που κάνει αυτό το καλοκαίρι, συμπαρασύρει και τους υπόλοιπους συμπαίκτες του. Ακόμη και αν η Ισπανία δεν κερδίσει τον τελικό, τα όσα έκανε ο Παου αυτό το καλοκαίρι, μας δείχνουν το πόσο αξίζει να παλεύεις για κάποια πράγματα.

Αναμένω τα σχόλια σας με χαρά να συζητήσουμε μπασκετικά θέματα και συγνώμη αν σας κούρασα.

Εκδίκηση του Αληθινού