Γράφει ο Christian για ένα βιωματικό, ένδοξο, Παναθηναϊκό, οδοιπορικό.....
2001, καλοκαίρι. Μόλις είχα τελειώσει το πανεπιστήμιο και έψαχνα δουλειά, αλλά με τίποτα δεν θα έχανα τις καλοκαιρινές μου διακοπούλες πίσω στην Ελλάδα!
Και ευκαιρίας δοθείσης, ας πήγαινα να δω και τον επαναληπτικό με την Σλάβια Πράγας, αλλά το ενδιαφέρον ήταν μικρό μιας και το είχαμε σίγουρο ότι θα προκριθούμε. Καμία Σλάβια Πράγας δεν μπορούσε να απειλήσει τον Παναθηναϊκό τότε, ειδικά μετά από την εκτός έδρας επικράτηση με 1-2!
Η χρονιά προβλεπόταν «Γολγοθάς». Δυο φάσεις ομίλων για άλλη μια φορά. Πολλά παιχνίδια και μια αβεβαιότητα, όπως σχεδόν σε κάθε ξεκίνημα Champions League. Συζητήσεις επί συζητήσεων, διασταυρώματα ομάδων, πιθανοί αντίπαλοι στον όμιλο... δεν είχε τελειωμό! Ποτέ δεν ξέραμε πως θα εμφανιστούμε στον όμιλο, αν οι αντίπαλοι θα είναι δυνατοί και τι τύχη θα έχουμε.
Εν τω μεταξύ, είχα βρει δουλειά και τις πρώτες εβδομάδες του Σεπτεμβρίου 2001 είχαμε τα κλασσικά orientations και team-building, ενώ η εταιρία είχε φέρει και τους νέους εργαζομένους της από την Νέα Υόρκη στο Λονδίνο, για να μετέχουν και αυτοί.
11 Σεπτεμβρίου 2001... ημέρα θλίψης για τους Αμερικάνους συνάδελφους... αλλά το βράδυ το κέφι άλλαξε, αφού κάναμε την καλύτερη αρχή που θα μπορούσαμε να κάνουμε στους ομίλους! 0-2 μέσα στο Gelsenkirchen και ήμασταν έτοιμοι για μεγάλα πράγματα!
Με συνοπτικές διαδικασίες ο πρώτος όμιλος έγινε πράσινος με 4 νίκες, μια ήττα στο παλιό Highbury με αρκετή δυσκολία για τους κανονιέρηδες, χαμένο πέναλτι, δοκάρι, ευκαιρίες και ένα πέναλτι-δώρο στον Wiltord που χάρισε την νίκη στην αγγλική ομάδα μόλις 2 λεπτά αφού είχε «χορέψει» όλη την άμυνα της Arsenal ο «Μανολάκης», ισοφαρίζοντας το γκολ του μεγάλου Henry με ένα γκολ σε ρυθμούς ταγκό και πέρασμα της μπάλας «από την κλειδαρότρυπα»!
Εκεί που ήμασταν πίσω από το τέρμα στοιβαγμένοι οι φίλοι του Παναθηναϊκού, μας πήρε κάνα-δυο δευτερόλεπτα να καταλάβουμε ότι είχε μπει γκολ, αλλά άπαξ και το καταλάβαμε, ακουγόμασταν ΜΟΝΟ εμείς μέσα στο Highbury! Και μετά το πέναλτι-γκολ της Arsenal, πάλι μόνο εμείς ακουγόμασταν και μέχρι το τέλος του αγώνα. Έμπρακτη στήριξη που οι παίκτες μας αισθάνονταν κάθε στιγμή μέσα στον αγωνιστικό χώρο και πάντα ανταπέδιδαν με θερμό χειροκρότημα μετά το τέλος των αγώνων.
Μ’αυτά και μ’αυτά, ο όμιλος έχει καθαρίσει από την 5η αγωνιστική με άλλη μια πειστική νίκη εναντίον της Schalke, η οποία μετέτρεψε τον τελευταίο αγώνα του ομίλου με την Mallorca σε ταξίδι αναψυχής στις Βαλεαρίδες νήσους. Με την απογοητευτική ελληνική νοοτροπία που έχουμε, πήγαμε και χάσαμε χωρίς καν να προσπαθήσουμε με 1-0. Ήμασταν όμως αδιαμφισβήτητοι κυρίαρχοι του ομίλου με 12 βαθμούς!
Τώρα άρχιζαν τα δύσκολα. Ο νέος όμιλος μας επιφύλασσε δυνατούς αντιπάλους. Την κραταιά Real Madrid των Zidane, Roberto Carlos, Raul, Figo και των άλλων αστέρων της, την δυνατή Porto και την Sparta Praha.
Βέβαια, δεν υπήρχε περίπτωση να χάσουμε εκτός έδρας παιχνίδι στο θρυλικό Santiago Bernabeu, και έτσι τα σχέδια καταστρώθηκαν, τα εισιτήρια κλείστηκαν, οι άδειες πάρθηκαν και μετά το «κρύο» 0-0 με την Porto την πρώτη αγωνιστική, κατεβήκαμε προς την Χριστουγεννιάτικη Μαδρίτη, γεμάτοι ελπίδα, αλλά με αυτογνωσία παράλληλα!
Πρώτη μου φορά στην Ισπανία, όλα ήταν καινούργια για μένα. Η ατμόσφαιρα ήταν μαγική, με τους δρόμους στολισμένους για τα επερχόμενα Χριστούγεννα. Μείναμε επάνω στην Puerta del Sol και η πλατεία ήταν γεμάτη από Παναθηναϊκές παρέες, είτε τραβώντας φωτογραφίες, είτε τραγουδώντας για την ομάδα σε μικρά ή και μεγαλύτερα «πηγαδάκια»!
Και εμείς μαζί τους, γίναμε ένα σε πολλές περιπτώσεις τραγουδώντας και φωνάζοντας συνθήματα στους δρόμους, με τους Ισπανούς να πας κοιτάζουν με περιέργεια και ενίοτε χαμόγελα! Πολλοί φίλοι της Atletico σταματούσαν, για να μας προτρέψουν να διαλύσουμε την «αιώνια» αντίπαλο! Κομματάκι δύσκολο βέβαια, αλλά οι φιλικότητά τους μας γέμιζε αυτοπεποίθηση!
Με τα πολλά, και αφού είχαμε περάσει ήδη μια φορά από το Bernabeu την προηγούμενη μέρα για να δούμε το Museo de los Trofeos (Μουσείο τροπαίων), την έδρα της «Βασίλισσας» και τα 2 εκ των οποίων προκαλούν δέος, ειδικά βλέποντας τα 8 ευρωπαϊκά τρόπαια στοιχισμένα στη σειρά για να τα θαυμάζουν οι επισκέπτες, ανηφορίσαμε για άλλη μια φορά προς τον σταθμό Santiago Bernabeu για το μεγάλο ματς. 2 ώρες νωρίτερα βέβαια, για να «πάρουμε ατμόσφαιρα» από το μαγικό αυτό γήπεδο!
Η «πράσινη» κερκίδα ήταν, ως είθισται, ψηλά πάνω από το ένα τέρμα, στην γωνία, αλλά το γήπεδο είναι έτσι κατασκευασμένο που δεν φαινόταν πως είμαστε και τόσο μακριά από το αγωνιστικό χώρο. Φτάσαμε λοιπόν, μπήκαμε μέσα μετά από τους καθιερωμένους ελέγχους και βρήκαμε μια σειρά ελεύθερων θέσεων οι οποίες μας ήταν εντελώς άχρηστες, αφού δεν υπήρχε περίπτωση να τις χρησιμοποιήσουμε! Ούτε λόγος για να καθίσουμε στις θέσεις που αναγράφονταν στα εισιτήρια μας φυσικά!
Τα ευρωπαϊκά γήπεδα δεν γεμίζουν παρά μόνο μερικά λεπτά πριν την έναρξη των αγώνων, και έτσι, για περίπου 2 ώρες είχαμε όλο το γήπεδο για τον εαυτό μας και το γεμίσαμε με «πράσινα» συνθήματα!
Δεν σταματήσαμε να τραγουδάμε, μέσα στο σχεδόν άδειο γήπεδο! Σε κάποια στιγμή, καταφθάνουν 3 πιο ηλικιωμένοι φίλοι της ομάδας και μας ζητάνε να καθίσουν στις θέσεις τους, τις οποίες είχαμε αρπάξει εμείς! Έγινε ένα μικρό σόου, αλλά τελικά αναγκαστήκαμε να τους παραδώσουμε τις θέσεις τους, χωρίζοντας την παρέα μας στα δυο. Αυτό βέβαια δεν μας σταμάτησε από το να τραγουδάμε ακόμη πιο δυνατά μαζί με την υπόλοιπη κερκίδα και να γιουχάρουμε τους παίκτες της Real μόλις μπήκαν στο γήπεδο για ζέσταμα.
Το γήπεδο είναι έτσι κατασκευασμένο που οι φωνές μας ακούγονταν παντού, ακόμα και όταν το γήπεδο άρχισε να γεμίζει. Όταν μπήκαν οι ομάδες και άρχισε να κουνάει το σεντόνι έγινε ένας πανζουρλισμός και ακούστηκε το αείμνηστο σύνθημα: «Οε, οε, οε, όλοι οι γαύροι απ’τον καναπέ!
Mega channel ξανά, για να βάλουν μυαλό, που μας ήθελαν και τελικό!»
Το παιχνίδι άρχισε, η ομάδα προσπάθησε, εμείς δεν σταματήσαμε να τραγουδάμε ούτε λεπτό, αλλά η κατά τεκμήριο καλύτερη Real όλων των εποχών μας καθάρισε με το τιμητικό 3-0 με 1 γκολ του Helguera και 2 του τεράστιου Raul στο 2ο ημίχρονο. Το παιχνίδι πέρασε στην ιστορία αλλά όλος ο κόσμος του Παναθηναϊκού δεν σταμάτησε να τραγουδάει και μετά το τέλος του παιχνιδιού.
Ήμασταν εκεί για πάνω από 1 ώρα μετά το τέλος του ματς τραγουδώντας αδιάκοπα. Αφού είχε αδειάσει το γήπεδο πια, μερικοί φίλοι της Real είχαν μείνει να μας θαυμάζουν, διάσπαρτοι στο γήπεδο. Κάποια στιγμή, και αφού τραγουδήσαμε «Τον ΠΑΟ μου τον αγαπώ» με τα κασκόλ ψηλά (φωτό), εμφανίστηκαν στην διπλανή εξέδρα μερικοί φίλοι της Real, και αφού άνοιξαν ένα πανό με ένα μήνυμα για τον ολυμπιακό, το οποίο δεν θα επαναλάβω εδώ... άνοιξαν ένα δεύτερο πανό το οποίο βλέπετε στην φωτογραφία. Τα σχόλια περιττά νομίζω!
Μετά την έξοδο από το στάδιο, γνωρίσαμε έναν Ισπανό, τον Jose Maria, ο οποίος επέδειξε την φιλοξενία για την οποία φημιζόμαστε εμείς οι Έλληνες. Μας πήγε σε ένα κουτούκι στο κέντρο της Μαδρίτης, στέκι οπαδών της Atletico και φάγαμε, ήπιαμε και γελάσαμε μέχρι της πρώτες πρωινές ώρες!
Κατά τη διάρκεια μάθαμε πως είχε ζήσει στην Θεσσαλονίκη για 6 μήνες και μιλούσε σπαστά ελληνικά! Φοβερή εμπειρία και φοβερός τύπος! Ας είναι καλά όπου και αν είναι. Την επόμενη μέρα εγώ έπρεπε να φύγω για να επιστρέψω στην νέα μου δουλειά, αφού δεν μπορούσα να λείπω όλη την εβδομάδα, αλλά η παρέα έμεινε για να παρακολουθήσει και τον αγώνα μπάσκετ μεταξύ του Παναθηναϊκού και της Real Madrid εκείνη την Πέμπτη, σε εκείνη την φανταστική πορεία προς την κατάκτηση του τρίτου αστεριού στο Final Four της Bologna!
Με μια ήττα και μια ισοπαλία εντός έδρας στις πρώτες 2 αγωνιστικές, γνωρίζαμε πως τα πράγματα θα ήταν δύσκολα, αλλά είχαμε πίστη στην ομάδα αφού είχε αποδείξει πως μπορούσε να σταθεί στο υψηλότερο επίπεδο. Έτσι, 2 μήνες μετά την Χριστουγεννιάτικη Μαδρίτη, αποφασίσαμε να δώσουμε δυναμικό παρών στην παγωμένη Πράγα και στο γήπεδο Letna!
Το κρύο ήταν τσουχτερό, αλλά ο Παναθηναϊκός μας ζέστανε για τα καλά! Η ατμόσφαιρα στο γήπεδο δεν ήταν σε καμία περίπτωση όσο θερμή ήταν στην Μαδρίτη, αφού ήμασταν πολύ λιγότεροι, σε κατά πολύ μικρότερο γήπεδο. Η παρουσία μας όμως ήταν βροντερή, η πολυταξιδευμένη σημαία του φίλου μου, πήγαινε σε νέα λημέρια (ΠΑΟ Europe – φωτό) και το κρύο δεν έμοιαζε να μας ακουμπάει όσο η ομάδα απέδιδε μέσα στο γήπεδο (ένας φίλος μου χωρίς μπλούζα! – φωτό).
Ένα γκολ σε κάθε ημίχρονο, μας επέτρεψε να δούμε ένα και από κοντά....... και σχεδόν να γίνουμε ένα με τους πανηγυρισμούς των παικτών μας (φωτό). Βέβαια, δεν θα μπορούσε να λείψει και το καθιερωμένο πλέον «όλε, όλε» από τους παίκτες μας μετά το τέλος του αγώνα στο οποίο η κερκίδα απαντούσε εν χορώ (φωτό)!
Αυτό το ματς μας ξανά-έβαλε για τα καλά στο παιχνίδι και αφού διασκεδάσαμε στην νυχτερινή Πράγα, χτυπήσαμε μερικά «βρόμικα» στην κεντρική πλατεία κατά τις 3 τα ξημερώματα (και επιζήσαμε!), επιστρέψαμε στην βάση μας με τεράστια προσμονή για τον επαναληπτικό με την Sparta στο Απόστολος Νικολαΐδης. Δεν ήταν ώρα για να βγουν τα «κομπιουτεράκια» ακόμα, μιας και το επόμενο ματς στην Αθήνα ήταν do-or-die.
Τα παιχνίδια στο Λονδίνο τα βλέπαμε, πριν βάλουμε δορυφορική τηλεόραση, στην ΠΑ.ΛΕ.ΦΙ.Π. Εκεί είδαμε και το παιχνίδι με την Sparta αλλά και την ήττα από την Porto. Επίσης, εκεί είδαμε και το τελευταίο ματς του ομίλου με την Real Madrid, στο οποίο ναι μεν προηγηθήκαμε 2 φορές, αλλά δε ισοφαριστήκαμε ισάριθμες, αλλά με το σφύριγμα της λήξης μας βρήκε να πανηγυρίζουμε έξαλλα εντός, αλλά και εκτός της λέσχης, στους γύρω δρόμους του Paddington!
Ήταν γεγονός. Γίναμε η μοναδική ελληνική ομάδα που προκρινόταν μετά από 2 φάσεις ομίλων στους προημιτελικούς του Champions League και η μόνη ομάδα σε αυτόν τον όμιλο, που έκοβε βαθμούς από την Real!
Την επόμενη μέρα τα e-mail πήραν φωτιά. συζητώντας για τους επικείμενους αγώνες και τις προτιμήσεις μας σε αντιπάλους πριν την κλήρωση. Τελικά έμελλε να κληρωθούμε με την Barcelona, η οποία δεν ήταν το τεράστιο φόβητρο εκείνη την χρονιά, αλλά φυσικά ήταν μεγάλη δύναμη στο ευρωπαϊκό ποδόσφαιρο!
Σύσσωμη η παρέα αποφάσισε ότι αυτό το παιχνίδι εκτός έδρας δεν χανόταν, ότι και αν γινόταν στον πρώτο αγώνα στην Λεωφόρο. Η ομάδα δεν μας απογοήτευσε όμως, κερδίζοντας 1-0 με γκολ-πέναλτι του Μπασινά. Το Paddington πήρε φωτιά για δεύτερη φορά και αρχίσαμε να ετοιμαζόμαστε για το μεγάλο ταξίδι στην Βαρκελώνη!
Αυτό το ταξίδι θα γινόταν αυθημερόν αφού οι μέρες είχαν στερέψει από την δουλειά πια και η παρέα πλησίαζε σε περίοδο εξεταστικής στο πανεπιστήμιο (γι’αυτούς που έκαναν μεταπτυχιακά). Έτσι, το εισιτήριο που κλείσαμε ήταν τα ξημερώματα της 9ης Απριλίου 2002, με επιστροφή τα ξημερώματα της επόμενης μέρας, χωρίς ξενοδοχείο!
Η επική πια σημαία (ΠΑΟ Europe) ξαναέκανε την εμφάνισή της και πήραμε τον δρόμο για το αεροδρόμιο από την νύχτα της προηγούμενης μέρας, αφού είχαμε συναντηθεί στο σπίτι ενός της παρέας. Οι εκδηλώσεις αγάπης προς την ομάδα που μας είχε χαρίσει τόσες μοναδικές στιγμές γίνονταν παντού!
Στο αεροπλάνο, στο αεροδρόμιο, κ.λπ. (φωτό)! Δεν σταματήσαμε όλη μέρα. Αφού είδαμε και λίγο από Βαρκελώνη, καταλήξαμε στη La Rambla, η οποία ήταν καταπράσινη! Συνθήματα, πικαρίσματα με φίλους της Barcelona και διάλογοι ενθάρρυνσης με φίλους της Espanyol διαδέχονταν το ένα το άλλο.
Όπως και σε άλλα γήπεδα, πήγαμε νωρίς και στο Camp Nou ώστε να κάνουμε μια περιοδεία του μουσείου της ομάδας (στο οποίο είδαμε και το περιβόητο γράμμα από την FIBA στο οποίο ζητάει συγγνώμη για την τάπα του Βράνκοβιτς στον τελικό του πρωταθλήματος Ευρώπης το 1996...). Αφού πήραμε λίγο γεύση από έξω, μπήκαμε και στον ναό της Barcelona και κατευθυνθήκαμε ψηλά, πολύ ψηλά!
Η διαφορά με το γήπεδο της Real είναι τεράστια. Το Camp Nou είναι ένα γιγαντιαίο, ανοιχτό στάδιο όπου στα πάνω διαζώματα είσαι όντως πολύ μακριά από τον αγωνιστικό χώρο. Το σχήμα του γηπέδου, σαν μεγάφωνο, δεν βοηθάει στην μετάδοση του ήχου από τα πάνω διαζώματα και έτσι η ατμόσφαιρα δεν ήταν όσο θερμή όσο θα μπορούσαμε να την κάνουμε.
Επίσης, είτε για λόγους διάσπασης, είτε για λόγους χωρητικότητας, οι Παναθηναϊκοί εκδρομείς είχαν σπαστεί σε τρία διαφορετικά μέρη του γηπέδου, 2 στα πάνω διαζώματα (φωτό) και 1 στο κάτω, κοντά στο κέντρο. Να φωνάξουμε συνθήματα από μια κερκίδα στην άλλη ήταν σχεδόν αδύνατο γιατί ο ήχος έφτανε καθυστερημένα και με μειωμένη ένταση!
Δεν μείναμε άπραγοι όμως αφού φωνάζαμε όσο πιο δυνατά μπορούσαμε, καθ’όλη τη διάρκεια του ζεστάματος και του αγώνα! Σε κάποιες στιγμές, εμφανίστηκαν και κάποιοι, νομίζω φίλοι της Barcelona, με κασκόλ του ολυμπιακού στα διαζώματα κάτω από εκεί που βρισκόμασταν εμείς... Περιττό να περιγράψω βέβαια, πως αυτά τα κασκόλ εξαφανίστηκαν με συνοπτικές διαδικασίες αφού εκσφενδονίστηκαν διάφορα ιπτάμενα αντικείμενα προς τους «παραβάτες» με την μουσική συνοδεία των «οοοοουυυυυυυυυυυ» από την δική μας κερκίδα! Μεγάλο στρατηγικό λάθος από τους καταλανούς που βρίσκονταν αμέσως από κάτω μας!
Μ’αυτά και μ’αυτά, πέρασε η ώρα και φτάσαμε αισίως στην έναρξη του αγώνα. Οι ομάδες μπήκαν στο γήπεδο και, στα πλαίσια των ευρωπαϊκών πρότυπων πάντα, το στάδιο εξερράγη σαν ηφαίστειο (φωτό)!
Εμείς δεν νομίζω να ακουγόμασταν στον αγωνιστικό χώρο σχεδόν καθόλου στις στιγμές που ακολούθησαν, αν και ξελαρυγγιαζόμασταν όλοι! «Ελλάς, Ευρώπη, Παναθηναϊκός», «ΠΑΟ γερά» και άλλα συνθήματα διαδέχονταν το ένα το άλλο, μέχρι να ησυχάσουν επιτέλους οι γηπεδούχοι και να αρχίσουμε να ακουγόμαστε εμείς και πάλι.
Οι ομάδες χαιρετίστηκαν, πήραν τις καθιερωμένες φωτογραφίες, το σεντόνι μαζεύτηκε από τα παιδάκια και οι ομάδες στήθηκαν, έτοιμες για την έναρξη του αγώνα. Εμείς ήμασταν στην πλευρά της εστίας του Νικοπολίδη και κάναμε αμήχανα πλακίτσα μεταξύ μας, πως τουλάχιστον θα μπορούμε να δούμε τα γκολ που θα μπουν σχετικά κοντά!
Το πεπρωμένο, ο Θεός και ο «Μιχαλάκης» όμως, είχαν άλλη άποψη όπως θα μαθαίναμε 8 λεπτά αργότερα. Μπαλιά κάπου στη σέντρα από τον Νικοπολίδη, κατέβασμα με υποψία φάουλ το οποίο δεν δίνεται, νέα μπαλιά πάνω από την άμυνα της Barcelona που βρίσκει τον Μιχάλη Κωνσταντίνου μόνο του με τον Frank de Boer… γύρισμα/περιστροφή από την εσωτερική και βολίδα από τα 30 μέτρα στο βάθος της εστίας του Bonano!!!
Εμείς τα είδαμε όλα αυτά σε μέγεθος κουκκίδας βέβαια. Μια πράσινη κουκκίδα εξαπέλυσε τον κεραυνό και μια μικρότερη ασπρόμαυρη κουκκίδα κατέληξε στα δίχτυα της Barcelona και μας έστειλε όλους στον παράδεισο! Θυμάμαι πως στους έξαλλους πανηγυρισμούς που ακολούθησαν, εγώ έπεσα από την σειρά που βρισκόμουν και κατέληξα 3 σειρές πιο κάτω, αλλά μέσα στις αγκαλιές των πράσινων φιλάθλων που με έσωσαν απ’τα χειρότερα!
Δεν σπατάλησα καθόλου χρόνο σκεπτόμενος ποιοι ήταν αυτοί δίπλα μου και που βρισκόταν η παρέα μου....... απλά συνέχισα να πανηγυρίζω με τους νέους μου φίλους για αρκετή ώρα!
Αφού καταλάγιασαν τα πανηγύρια, ξαναβρήκα τους φίλους μου με την ατάκα «Μαλάκες! Πάμε ημιτελικό!!!!». Δεν πιστέψαμε στιγμή πως μπορούσαμε να φάμε 3 γκολ, ακόμα και μετά την ισοφάριση. Το ημίχρονο τελείωσε και δεν μπορούσαμε να πιστέψουμε τι γινόταν. Ξέραμε πως τα πράγματα δεν είναι εύκολα, αλλά είχαμε εμπιστοσύνη στην ομάδα ότι θα τα καταφέρει, εύκολα ή δύσκολα. Τόσο πίστη είχαμε που στο ημίχρονο αρχίσαμε την συζήτηση για το πως μπορούμε να πάμε στον ημιτελικό, πως θα ξέφευγα εγώ απ’τη δουλειά και αυτοί απ’τα μαθήματα!
Υπολογίζαμε όμως......χωρίς τον ξενοδόχο, αφού με την αρχή του δευτέρου ημιχρόνου, ο Luis Enrique έκανε το 2-1 και 15 λεπτά αργότερα, ο Saviola διαμόρφωσε το 3-1, που μας άφηνε εκτός συνέχειας.
Εδώ όμως φάνηκε το μεγαλείο του Παναθηναϊκού τότε, αφού μετά το τρίτο γκολ της Barcelona το γήπεδο έγειρε προς το τέρμα του Bonano. Οι ευκαιρίες διαδέχονταν η μια την άλλη, ενώ η πράσινη αρμάδα του Μαρκαριάν είχε κλείσει την Barcelona κυριολεκτικά μέσα στην περιοχή της. Προς το τέλος, με τις αλλεπάλληλες ευκαιρίες των παικτών μας, με αποκορύφωμα την προβολή του Κωνσταντίνου από τα 2 μέτρα που προσέκρουσε στον τυχερότερο αμυντικό του κόσμο, τον Puyol, όλοι πιστέψαμε πως το γκολ ερχόταν.
Σε κάθε φάση αρχίζαμε τους πανηγυρισμούς νομίζοντας πως η μπάλα είχε αναπαυθεί στα δίχτυα της Barcelona, αλλά δεν μας έκανε το χατίρι. Το πλασέ του Ολισαντέμπε σε κενή εστία, το σουτ το Βλάοβιτς που πέρασε ξυστά από το οριζόντιο δοκάρι βαθιά στις καθυστερήσεις, και άλλες φάσεις μας είχαν στις επάλξεις, πριν αντιληφθούμε πως τελικώς η μπάλα είχε περάσει βασανιστικά άουτ...
Το παιχνίδι έληξε περίπου στο 98ο λεπτό και η λαμπερή πορεία μας στ’ αστέρια μαζί του. Η πίκρα ήταν έντονη στην κερκίδα για τον τρόπο με τον οποίο ήρθε ο αποκλεισμός. Κανείς δεν μπορούσε να πιστέψει τι ευκαιρίες είχαμε απολέσει στο τελευταίο μισάωρο για να φέρουμε το ματς στα μέτρα μας.
Στο τελευταίο σουτ του Βλάοβιτς ειδικά, όλοι νομίζαμε πως η μπάλα είχε μπει στα δίχτυα για αρκετά δευτερόλεπτα, πριν καταλάβουμε ότι οι δικοί μας παίκτες τραβούσαν τα μαλλιά τους πεσμένοι στο χορτάρι και οι της Barcelona ξεφυσούσαν με ανακούφιση!
Στα μεθεόρτια και έπειτα και από τις δηλώσεις Μαρκαριάν, καταλάβαμε όλοι τι άθλο είχαμε επιτελέσει, τι φόβο είχαμε προκαλέσει στην μεγάλη Barcelona των εκατομμυρίων φιλάθλων παγκοσμίως και η πίκρα αντικαταστάθηκε σιγά σιγά από υπερηφάνεια για μια χρονιά όνειρο!
Και τώρα που γράφω αυτές τις γραμμές, όνειρο μου φαίνεται πως έζησα αυτές τις στιγμές. Ελπίζω κάποια στιγμή στο μέλλον να τις ξαναζήσουμε.
Αλέξανδρος: Εκτός ότι νιώθω την ανάγκη να ευχαριστήσω τον φίλο Christian που μοιράστηκε μαζί μας, ένα ένδοξο Παναθηναϊκό οδοιπορικό του και τουλάχιστον εμένα με γέμισε με συγκίνηση...... (το ίδιο φαντάζομαι και όλους εσάς), θέλω να εκφράσω την υπερηφάνεια που νιώθω για την ποιότητα των ανθρώπων Παναθηναϊκών που φιλοξενεί αυτό το site που δημιούργησα.
Να είσαι καλά Christian και αν έχασες εκείνη την παρέα των νεανικών σου χρόνων, υπόσχομαι το επόμενο Παναθηναϊκό οδοιπορικό -αν μας αξιώσει ο Θεός- να το κάνουμε (αν θες βέβαια) παρέα.
