Η πρόκριση στις 4 καλύτερες ομάδες της Ευρώπης με τον αποκλεισμό της θρυλικής πρωταθλήτριας Αγγλίας Έβερτον ξεσήκωσε θύελλα ενθουσιασμού στις τάξεις των απανταχού της Ελλάδος φιλάθλων και ιδιαίτερα αυτών του Παναθηναϊκού.
Ο Πούσκας δεν έπαυε να επαναλαμβάνει στους παίκτες του “11 αυτοί 11 και μεις”, θέλοντας να τους εμφυσήσει την πίστη του ότι μπορούσαν να πετύχουν τα πάντα αν όλοι ήσαν ενωμένοι σαν μια οικογένεια, μια γροθιά. Και πράγματι έτσι ήταν. Η ομάδα ήταν ενωμένη, όλοι οι παίκτες είχαν πίστη στον εαυτό τους και στους συμπαίκτες τους, η καθοδήγηση του "Πάντσο" ήταν μαεστρική και όλα έδειχναν ιδανικά για τη συνέχεια.
Μια συνέχεια βέβαια που όλοι γνώριζαν πως ήταν πάρα πολύ δύσκολη, αφού εκτός από τον Παναθηναϊκό στην κληρωτίδα για τους ημιτελικούς θα έμπαιναν ακόμη οι νικήτριες των άλλων 3 ζευγαριών που ήσαν ο Άγιαξ, η Ατλέτικο Μαδρίτης και ο Ερυθρός Αστέρας Βελιγραδίου. Και η θεά τύχη μας έφερε αντιμέτωπους με τους γείτονές μας από το Βελγράδι.
Όλοι πίστεψαν πως αυτή ήταν η καλύτερη δυνατή κλήρωση, τηρουμένων των αναλογιών, γιατί κανείς δεν ήθελε για αντίπαλο ομάδα από την Ισπανία ή τους πρωταθλητές Ολλανδίας, που είχαν αρχίσει ήδη να εντυπωσιάζουν την ποδοσφαιρική Ευρώπη και όχι μόνον, με το total football, το ολοκληρωτικό ποδόσφαιρο που είχε αρχίσει να εφαρμόζει ο Ρίνους Μίχελς στον Άγιαξ, με επικεφαλής το μεγάλο αστέρι των Ολλανδών, τον ασύγκριτο τεχνίτη, τον βιρτουόζο Γιόχαν Κρόιφ, ο οποίος στη συνέχεια θάμπωσε όλο τον κόσμο.
Στις 8 Απριλίου ο Παναθηναϊκός αναχωρούσε για το Βελιγράδι και μαζί του ξεκινούσαν και τα καραβάνια των Ελλήνων φιλάθλων, συν γυναιξί και τέκνοις για να δουν τον Παναθηναϊκό στη μεγάλη μάχη και να κάνουν Πάσχα στη Γιουγκοσλαβική πρωτεύουσα. Στην υποδοχή του αεροσκάφους των γιουγκοσλαβικών αερογραμμών, όπου ήταν γραμμένη η λέξη ΠΑΟ και ζωγραφισμένο ένα τεράστιο τριφύλλι, πλήθος κόσμου και πάρα πολλών Ελλήνων και φυσικά παρών ο Στέφαν Μπόμπεκ, ο μεγάλος Γιουγκοσλάβος δάσκαλος και αναμορφωτής του Παναθηναϊκού.
Εν τω μεταξύ πολύ νωρίτερα είχαν ξεκινήσει οι προετοιμασίες για τον πρώτο ημιτελικό που είχε ορισθεί για τις 14 Απριλίου 1971, Μεγάλη Τετάρτη, στο Βελιγράδι. Στην Αθήνα, στην Ελλάδα, αλλά και σε άλλα μέρη της Ευρώπης, σήμανε συναγερμός. Στην εφημερίδα, μετά από πολλές διαβουλεύσεις και με τα πενιχρά οικονομικά μέσα εκείνης της εποχής, αποφασίστηκε να μεταβώ στο Βελιγράδι, όχι μαζί με την αποστολή, αλλά με ..... τρένο. Ένα ταξίδι 24 ωρών, που ξεκίνησε την Τρίτη το πρωί με κατάληξη το Βελιγράδι την Μεγάλη Τετάρτη το πρωί. Το εισιτήριο για τον αγώνα κόστιζε 22 δηνάρια, περίπου 44 ελληνικές δραχμές.
Ήταν μια πραγματική εκστρατεία και το Βελιγράδι κατελήφθη κυριολεκτικά από 30.000 Έλληνες, εκδρομείς με κάθε μέσο από την Ελλάδα, αλλά και από την υπόλοιπη Ευρώπη. Όμως σε όλη τη διάρκεια του ταξιδιού μέσω της γειτονικής χώρας, αλλά και κατά τη διάρκεια της παραμονής και εξερευνήσεώς μας της πρωτεύουσας της γείτονος, οι φίλοι μας οι Γιουγκοσλάβοι, φίλαθλοι και μη, όπου μας έβλεπαν και καταλάβαιναν ότι είμαστε από την Ελλάδα, μας έκαναν τη χειρονομία της ανοιχτής παλάμης, υπονοώντας ότι θα φάμε 5 γκολ από το καμάρι τους, τον Ερυθρό Αστέρα. Δυστυχώς δεν έπεσαν και πολύ έξω.
Αφού περιπλανηθήκαμε όλο το πρωί στους δρόμους της Γιουγκοσλαβικής πρωτεύουσας, όπου κυριαρχούσε το πράσινο χρώμα των εκδρομέων-φίλων του Παναθηναϊκού και το κόκκινο, σήμα-κατατεθέν του Ερυθρού Αστέρα, ξεκινήσαμε το μεσημέρι για το στάδιο του “Τσερβένα Ζβέζντα”, όπως ονομάζεται ο Ερυθρός Αστέρας στα Σέρβικα. Ένα τεράστιο γήπεδο, χωρητικότητας 100.000 θεατών, κάτω από το επίπεδο της επιφάνειας, αφού μπαίνοντας, βρεθήκαμε στο ψηλότερο σημείο των εξεδρών, όπου εμείς οι 30.000 Έλληνες σκεπάζαμε με τις φωνές μας τους Γιουγκοσλάβους θεατές.
Ο αγώνας ήταν απογευματινός, όπως αργότερα και η ρεβάνς στη Λεωφόρο. Ο καιρός ήταν γλυκός και μύριζε άνοιξη. Ήταν Μεγάλη Τετάρτη, η πιο άσχημη ημέρα του πολέμου. Η ομάδα ξεκίνησε εντυπωσιακά και στα πρώτα λεπτά, κάπου στο 10΄, αν θυμάμαι καλά, ο Ελευθεράκης με μια βολίδα τραντάζει το αριστερό κάθετο δοκάρι του Ντουίκοβιτς και η ελληνική εξέδρα παίρνει φωτιά, ενώ οι Γιουγκοσλάβοι παρακολουθούν μουδιασμένοι. Αλλά η αισιοδοξία των Ελλήνων δεν κράτησε πολύ.
Λίγα λεπτά αργότερα ο Νόβκοβιτς σούταρε από μακριά, ο Οικονομόπουλος δεν συγκράτησε τη μπάλα και ο Όστοϊτς που βρισκόταν κοντά του την έστειλε εύκολα στα δίχτυα για το 1-0.
Ψυχρολουσία. Δεν πιστεύαμε στα μάτια μας. Τέτοιο κοροϊδίστικο γκολ δεν είχε ξαναφάει ο Τάκαρος, το "πουλί". Οι Γιουγκοσλάβοι πανηγύριζαν στις εξέδρες και στο γήπεδο οι παίκτες τους άρχισαν με περίτεχνους συνδυασμούς και σουτ των Κάρασι και Ατσίμοβιτς να απειλούν πάλι την εστία του Οικονομόπουλου.
Ακολουθεί μια ακόμη άστοχη ενέργεια-έξοδος του “Γιασίν”, αλλά ο Τομαράς αποτρέπει το 2-0 στην κεφαλιά του Γιάνκοβιτς, αποκρούοντας τη μπάλα πάνω στη γραμμή. Όμως το δεύτερο γκολ θα έρθει λίγο αργότερα και πριν από τη λήξη του ημιχρόνου, όταν ο ταχύτατος Ατσίμοβιτς θα κάνει τη σέντρα από αριστερά και ο Γιάνκοβιτς που βρέθηκε αμαρκάριστος στη μικρή περιοχή του τριφυλλιού θα σημειώσει με σουτ το 2-0.
Ο Σούρπης που βρισκόταν μέσα στην εστία θα αποκρούσει με το πόδι, αλλά φαίνεται ότι η μπάλα είχε περάσει τη γραμμή και ο Αυστριακός διαιτητής Λινεμάγερ, παρά τις διαμαρτυρίες των πρασίνων, θα κατακυρώσει το τέρμα. Πολλά χρόνια αργότερα ένα φιλμάκι της γιουγκοσλαβικής τηλεόρασης που κινηματογράφησε τη φάση πίσω από την εστία του Οικονομόπουλου, έδειξε καθαρά ότι η μπάλα δεν είχε περάσει τη γραμμή.
Στην ανάπαυλα τα σχόλια έδιναν και έπαιρναν. Ο Παναθηναϊκός δεν ήταν κατώτερος του Ερυθρού Αστέρα και μάλιστα ήταν ιδιαίτερα επιθετικός. Ίσως αυτό στοίχισε γιατί δεν δόθηκε προσοχή στην άμυνα. Ο Καμάρας είχε προωθηθεί στην επίθεση και αυτό στοίχισε τα δύο τέρματα που δεχθήκαμε στο ημίχρονο. Ο Πούσκας που ήθελε τη νίκη μέσα στο Βελιγράδι δεν άλλαξε το σύστημα και έτσι ο Παναθηναϊκός συνέχισε να είναι επιθετικός και στο β΄ημίχρονο. Αποτέλεσμα, σε μια επίθεσή μας, οι Γιουγκοσλάβοι ανακόπτουν τους κυνηγούς μας και αντεπιτίθενται.
Ο Γραμμός τραυματίζεται ελαφρά σε σύγκρουση με αντίπαλο και μένει στο έδαφος. Οι Γιουγκοσλάβοι όμως συνεχίζουν την αντεπίθεσή τους προς την εστία του τριφυλλιού, ο Γιάνκοβιτς κάνει τη σέντρα, ο Όστοϊτς πηδάει ανενόχλητος και με κεφαλιά στέλνει τη μπάλα στα δίχτυα, ενώ ο Οικονομόπουλος, μένοντας άγαλμα, παρακολουθεί ανήμπορος να αντιδράσει. 3-0 και οι φίλοι των γηπεδούχων στήνουν στην εξέδρα το δικό τους πάρτι.
Όμως οι πράσινοι, πεισμωμένοι επιτίθενται ξανά με σφοδρότητα, με μπροστάρη τον απαράμιλλο αρχηγό τους, τον στρατηγό Μίμη Δομάζο, που δίνει το έναυσμα για την αντεπίθεση και στο 56' μετά από αριστουργηματική σέντρα του Χάρη Γραμμού, ο Καμάρας με αριστοτεχνική κεφαλιά από το σημείο του πέναλτι, στέλνει τη μπάλα στο βάθος της Γιουγκοσλαβικής εστίας, κάνει το 3-1 και ξεσηκώνει όλη την ελληνική παροικία που είχε κατακλύσει το στάδιο του Βελιγραδίου.
Όλοι περίμεναν στη συνέχεια την αντίδραση των παικτών του πρωταθλητή Ελλάδος, όμως δέκα λεπτά αργότερα, πάλι ο Όστοϊτς με κεφαλιά σημειώνει το 4-1. Ο Οικονομόπουλος παρακολουθεί αδρανής και ο Πούσκας τρία λεπτά αργότερα τον αντικαθιστά με τον Κωνσταντίνου, ο οποίος αποδεικνύεται κέρβερος και το παιχνίδι ολοκληρώνεται με αυτό το σκορ.
Η επιστροφή ήταν ένας πραγματικός Γολγοθάς, καθώς κανείς δεν πίστευε αυτό που είχαμε δει λίγες ώρες νωρίτερα στο γήπεδο. Πολλά ελέχθησαν και πολλά γράφτηκαν μετά από εκείνο το παιχνίδι. Το τριφύλλι πλήρωσε την επιθετική τακτική του και δέχτηκε 4 τέρματα με αποτέλεσμα ο αποκλεισμός να διαφαίνεται σχεδόν σίγουρος.
Ο Οικονομόπουλος βρέθηκε σε ένα από τα χειρότερα απογεύματά του. Και για το γεγονός αυτό γράφτηκαν και ελέχθησαν πολλά. Ακόμη και ότι οι Γιουγκοσλάβοι του έριξαν κάτι στην πορτοκαλάδα ή στο νερό που ήπιε, πριν από την αναμέτρηση, με αποτέλεσμα να βαρύνουν οι κινήσεις του και οι αντιδράσεις του κατά τη διάρκεια του αγώνα να είναι νωχελικές, σχεδόν ανύπαρκτες. Αυτό βέβαια ήταν κάτι που ποτέ δεν αποδείχτηκε και φυσικά ούτε ο ίδιος ο Οικονομόπουλος μπορούσε να επιβεβαιώσει ή να αρνηθεί. Η ουσία όμως δεν άλλαξε και το βαρύ 4-1 ήρθε ασορτί με τα πάθη της Μεγάλης Εβδομάδας που βιώναμε όλοι εκείνες τις ημέρες.
Η Ανάσταση για τον Παναθηναϊκό άργησε 10 ημέρες. Γιατί με την επιστροφή στην Ελλάδα, ο Πούσκας άρχισε έναν αγώνα για την ανύψωση του ηθικού των παικτών που κι' αυτοί στην αρχή ήσαν απογοητευμένοι. Ημέρα με την ημέρα και με τις παραινέσεις του διάσημου Μαγυάρου, του θρυλικού "Πάντσο", το κλίμα άρχισε να αλλάζει.
Οι ποδοσφαιριστές του τριφυλλιού άρχισαν να πιστεύουν στο θαύμα που με επιτυχία τους εμφύσησε ο Πούσκας. Εδώ είχαν γονατίσει τη θρυλική Σλόβαν, Κυπελλούχο Ευρώπης την προηγούμενη χρονιά, γιατί να μην επαναλάβουν το ίδιο και με τους Γιουγκοσλάβους;
Έτσι φτάσαμε στην 28η Απριλίου 1971, ημέρα που είχε οριστεί ο επαναληπτικός με τον Ερυθρό Αστέρα. Όλη η ποδοσφαιρική Ελλάδα είχε ξεσηκωθεί και άρχισε να πιστεύει στο θαύμα του 3-0, του σκορ που θα μας έδινε και την πρόκριση. Και με το ίδιο νόμισμα πληρώσαμε και εμείς τους Γιουγκοσλάβους που είχαν έρθει, όπου τους βλέπαμε στην Αθήνα, υψώνοντας το χέρι και δείχνοντάς τους τρία δάχτυλα, σημείο που προοιώνιζε το σκορ του επαναληπτικού αγώνα.
Απόγευμα Τετάρτης και η Λεωφόρος κοντεύει να γκρεμιστεί από το πάθος και τις ιαχές 25.000 και πλέον φιλάθλων που έχουν κάνει κυριολεκτικά κατάληψη στο ιστορικό γήπεδο των Αμπελοκήπων. Αυτή τη φορά βρισκόμαστε στα δημοιογραφικά θεωρεία της Λεωφόρου και απολαμβάνουμε την εκπληκτική ατμόσφαιρα μαζί με την αγωνία για την έκβαση του αγώνα.
Με το ξεκίνημα και μόλις στο 2΄ ο Αντωνιάδης με ένα πλασεδάκι στέλνει τη μπάλα στα Σέρβικα δίχτυα και το γήπεδο πάει να .... γκρεμιστεί. Σεισμός 1-0. Η ατμόσφαιρα μπροστά μας γίνεται κόκκινη από τα καπνογόνα που γεμίζουν την ατμόσφαιρα. Οι Γιουγκοσλάβοι προσπαθούν να καταλάβουν τι έχει συμβεί και ισορροπούν για λίγο το παιχνίδι.
Ο Παναθηναϊκός παίζει έξυπνα, δεν παρασύρεται. Σφριγηλός, με σφιχτοδεμένη άμυνα, για να μην επιτρέψει στον Ερυθρό Αστέρα να απειλήσει, προσεκτικός στο κέντρο και θανατηφόρος στην επίθεση, συνεχίζει στον ίδιο ρυθμό. Στο πρώτο ημίχρονο οι μάχες είναι επικές, καθώς οι γείτονες πεισμώνουν από το γκολ που δέχθηκαν, όμως τίποτα δεν πρόκειται να αλλάξει και το δεύτερο γκολ δεν έρχεται.
Υπάρχει μια διάχυτη απογοήτευση στην ατμόσφαιρα, καθώς ο Παναθηναϊκός χρειάζεται ακόμη δύο γκολ για την πρόκριση και μένει μόνον ένα σαρανταπεντάλεπτο για την ολοκλήρωση της αναμέτρησης. Όμως ο Πούσκας εμψυχώνει τους παίκτες του στα αποδυτήρια και η επανάληψη είναι συγκλονιστική. Μόλις στα πρώτα λεπτά ο Αντωνιάδης με μια κεφαλιά-οβίδα σημειώνει το 2-0 και πλέον ο Παναθηναϊκός και η Ελλάδα βρίσκονται στα ουράνια.
Χρειάζεται ένα γκολ ακόμη, όμως. Και εδώ, θα μιλήσει η συγκλονιστική φυσιογνωμία του μεγάλου Αριστείδη Καμάρα, ο οποίος, όπως και στο Βελιγράδι, με την ολύμπια ψυχραιμία του, θα πετύχει, εν μέσω αποθεώσεως το 3-0, εκεί κάπου στα μέσα της επανάληψης. Το γήπεδο σείεται από τις ιαχές και τις αποθεωτικές εκδηλώσεις των θεατών, όμως ακόμη δεν έχει τελειώσει τίποτα.
Οι Γιουγκοσλάβοι, βλέποντας να τους παίρνουμε τη μπουκιά από το στόμα, επιτίθενται μανιασμένοι στα τελευταία λεπτά, για να πετύχουν το γκολ της πρόκρισης. Όμως σε αυτό το παιχνίδι, ο “Πάντσο”, προτίμησε να βάλει κάτω από τα γκολπόστ τον “αγριόγατο” Βασίλη Κωνσταντίνου, αφήνοντας εκτός τον τρακαρισμένο από το Βελιγράδι Οικονομόπουλο.
Και ο Κωνσταντίνου δικαιώνει απόλυτα τον Πούσκας, κάνοντας στα τελευταία λεπτά δύο φανταστικές αποκρούσεις, διαφυλάσσοντας απαραβίαστη την εστία του σε σουτ των Ατσίμοβιτς και Κάρασι, στέλνοντας παράλληλα τον Παναθηναϊκό στον τελικό και τους Γιουγκοσλάβους σπίτι τους. Η τελευταία μάλιστα φάση, κάπου στο 89΄ του αγώνα, με το φαρμακερό σουτ του Κάρασι, χαμηλά στη γωνία του Κωνσταντίνου, παρά λίγο να κάνει τη ζημιά, όμως ο αγριόγατος Μπίλι, με ένα εκπληκτικό πλονζόν βρήκε τη μπάλα με τα ακροδάχτυλα και την πέταξε κόρνερ, ενώ ολόκληρο το γήπεδο έβγαλε έναν δυνατό και παράλληλα θριαμβευτικό στεναγμό ανακουφίσεως.
Περιττό να τονίσουμε τι έγινε με την λήξη του αγώνα. Όλη η Ελλάδα, όρθια πανηγύριζε τη μεγάλη πρόκριση, όλη η Ελλάδα ήταν πράσινη. Μέχρι και ο Ολυμπιακός έστειλε συγχαρητήριο τηλεγράφημα στον "αιώνιο" αντίπαλό του:
“Ο Ολυμπιακός συγχαίρει φίλον ΠΑΟ δια περιφανή νίκην του και εύχεται τελικήν επικράτησιν προς δόξαν του ελληνικού αθλητισμού”.
Ξαφνικά όλη η Ελλάδα πήρε φωτιά από την μεγάλη πρόκριση. Ακόμη και εφημερίδες από την Αγγλία υποδέχθηκαν την πρόκριση του Παναθηναϊκού με τίτλους, όπως:
“Πούσκας Γιουνάιτεντ, υπογραμμίζοντας: “Οι Έλληνες έχουν μια λέξη γι' αυτό που πέτυχε ο Παναθηναϊκός: ΘΑΥΜΑ. Εκτός του Πούσκας και των παικτών του και των οπαδών, κανείς δεν έδινε στον ΠΑΟ έστω και λίγες πιθανότητες να ανατρέψει το μεγάλο σε βάρος του σκορ στον πρώτο αγώνα. Ξαφνικά, η ομάδα που απέκλεισε από το Κύπελλο Πρωταθλητριών την πρωταθλήτρια Αγγλίας, Έβερτον, κέρδισε μια θέση για τον τελικό του Γουέμπλεϊ!”
Ξαφνικά όλη η Ελλάδα πήρε φωτιά από την μεγάλη πρόκριση. Ακόμη και εφημερίδες από την Αγγλία υποδέχθηκαν την πρόκριση του Παναθηναϊκού με τίτλους, όπως:
“Πούσκας Γιουνάιτεντ, υπογραμμίζοντας: “Οι Έλληνες έχουν μια λέξη γι' αυτό που πέτυχε ο Παναθηναϊκός: ΘΑΥΜΑ. Εκτός του Πούσκας και των παικτών του και των οπαδών, κανείς δεν έδινε στον ΠΑΟ έστω και λίγες πιθανότητες να ανατρέψει το μεγάλο σε βάρος του σκορ στον πρώτο αγώνα. Ξαφνικά, η ομάδα που απέκλεισε από το Κύπελλο Πρωταθλητριών την πρωταθλήτρια Αγγλίας, Έβερτον, κέρδισε μια θέση για τον τελικό του Γουέμπλεϊ!”
Έτσι, ο Παναθηναϊκός μας έφτανε πανάξια στον τελικό του Κυπέλου Πρωταθλητριών ομάδων Ευρώπης, καλούμενος να αντιπροσωπεύσει επάξια τα χρώματα του ιστορικού συλλόγου, αλλά και ολόκληρης της Ελλάδος στον τελικό που θα διεξαγόταν στο Γουέμπλεϊ, στις 2 Ιουνίου 1971.
Για την ιστορία, πρέπει να αναφέρουμε και την σύνθεση του Παναθηναϊκού στα δύο παιχνίδια με τον Ερυθρό Αστέρα, στο Βελιγράδι και στην Αθήνα.
Στον αγώνα λοιπόν της Γιουγκοσλαβικής πρωτεύουσας για το τριφύλλι αγωνίσθηκαν οι : Οικονομόπουλος (72΄ Κωνσταντίνου) – Τομαράς, Σούρπης, Καψής, Βλάχος – Ελευθεράκης, Καμάρας, Φυλακούρης, Δομάζος – Γραμμός, Αντωνιάδης.
Στον επαναληπτικό στη Λεωφόρο αγωνίσθηκαν οι : Κωνσταντίνου – Τομαράς, Καψής, Σούρπης, Βλάχος – Δομάζος, Καμάρας, Φυλακούρης (89΄ Χατζηανδρέου) – Γραμμός, Αντνωιάδης, Καλλιγέρης (54΄ Αθανασόπουλος).
Yank1971
