Όπως είδαμε προηγουμένως, η σαιζόν 1970-71 υπήρξε θριαμβευτική για τον πρωταθλητή της προηγουμένης περιόδου, αφού ο Παναθηναϊκός κατάφερε να πετύχει τον μεγάλο άθλο, φτάνοντας μέχρι τον τελικό του Κυπέλλου Πρωταθλητριών, παίζοντας στο Γουέμπλεϊ, όπου έχασε το τρόπαιο από τον Άγιαξ, αφού ηττήθηκε με 2-0.
Όμως υπήρχαν και .... οι εγχώριες διοργανώσεις και εκεί το τριφύλλι πέτυχε μόνο κατά το 1/3 όπως θα δούμε παρακάτω.
Η Ελληνική σαιζόν άνοιξε επιτυχημένα για το τριφύλλι, καθώς για πρώτη φορά, το καλοκαίρι του 1970 αποφασίστηκε η διεξαγωγή του πρώτου Σούπερ-Καπ, δηλαδή αγώνας μεταξύ του πρωταθλητή και του κυπελλούχου της προηγούμενης περιόδου.
Έτσι, ο αγώνας αυτός ορίστηκε για τις 27 Αυγούστου 1970 και πραγματοποιήθηκε στο Φάληρο, μεταξύ του πρωταθλητή Παναθηναϊκού και του κυπελλούχου Άρη και συγκέντρωσε 25.000 φιλάθλους.
Έγινε ένα σπουδαίο παιχνίδι, όπου Παναθηναϊκός και Άρης διεκδίκησαν τη νίκη, με τον Παναθηναϊκό να την κατακτά με 2-1, κερδίζοντας παράλληλα και το Κύπελλο που είχε αθλοθετηθεί υπέρ της Αστυνομίας. Τα γκολ για το τριφύλλι είχαν σημειώσει οι Δομάζος, Δεληγιάννης, ενώ είχε ισοφαρίσει προσωρινά για τους κίτρινους του Βορρά ο Λουκανίδης.
Η ιδιαιτερότητα της εν λόγω αναμέτρησης έχει να κάνει με το ότι η Ελληνική Ποδοσφαιρική Ομοσπονδία επιτρέπει στις ομάδες την πραγματοποίηση επτά αλλαγών, όπως συμβαίνει στους φιλικούς αγώνες!
Παναθηναϊκός: Οικονομόπουλος (Κωνσταντίνου), Τομαράς (Αθανασόπουλος), Καμάρας (Μητρόπουλος), Σούρπης, Βλάχος (Καψής), Ελευθεράκης, Δομάζος (Δεληγιάννης), Γραμμός, Φυλακούρης, Αντωνιάδης, Καλλιγέρης .
Άρης: Χρηστίδης (Γκαντίνας), Πάλλας, Λουκανίδης, Σπυρίδων (Κωνσταντινίδης), Ναλμπάντης (Σεμερτζής), Κόκκορης (Ψηφίδης), Μιχαηλίδης (Ραφτόπουλος), Κεραμιδάς, Αλεξιάδης, Συρόπουλος, Παπαϊωάννου (Γούναρης).
Ο Λουκανίδης; Ποιός Λουκανίδης; Αυτός του Παναθηναϊκού; Ακριβώς, ο Τάκης Λουκανίδης, ο γνωστός γίγαντας, ο πλέον πολυσύνθετος ποδοσφαιριστής (κατά την ταπεινή μου γνώμη) που έχει αναδείξει ποτέ το Ελληνικό ποδόσφαιρο, αφού μπορούσε να αγωνίζεται με την ίδια επιτυχία και στις 11 θέσεις της ενδεκάδας της ομάδας, από τερματοφύλακας μέχρι έξω αριστερά. Και πώς βρέθηκε ο Λουκανίδης στον Άρη; Να με συμπαθάτε, αγαπητοί φίλοι και αναγνώστες, αλλά εδώ, πρέπει να κάνουμε μια μικρή αναδρομή για να δούμε τα γεγονότα με τη σειρά.
Στις 9 Αυγούστου 1969, ο Κων. Ασλανίδης (ναι, αυτός που .... βοηθούσε τον Παναθηναϊκό και κατέτρεχε τους .... ευγενείς Πειραιώτες βοθρολιμανίσιους) ανακοίνωσε στην εμβρόντητη ελληνική φίλαθλη γνώμη ότι ο Παναθηναϊκός έπρεπε να αποδεσμεύσει τους Λουκανίδη, Παπαεμμανουήλ, Μπέλλη, Παναγιωτίδη ώστε να μειώσει τους αμειβόμενους ποδοσφαιριστές του σε 26.
Και μάλιστα αν δεν το έκανε ο Παναθηναϊκός, θα επενέβαινε ο ίδιος προσωπικά για να πραγματοποιηθεί η εξωφρενική αυτή απόφασή του. Και δεν δεχόταν να αποδεσμευθούν άλλοι μικρότερης αξίας παίκτες. Έπρεπε να φύγουν από τον ένδοξο πράσινο σύλλογο τέσσερις διεθνείς παίκτες, από τους καλύτερους στην Ελλάδα, ώστε να ανοίξει ο δρόμος για το καμάρι της Ευρώπης.
Βλέπετε πόσο πολύ .... βοηθούσε τον Παναθηναϊκό, ο .... απηνής διώκτης του Γανυμήδη; Πόσο φρόντιζε για το καλό του αυτοκράτορα του Ελληνικού αθλητισμού και πόσο κυνηγούσε τους ερυθρόδερμους να φτιάξουν καλή ομάδα; Άτιμη χούντα που κατέστρεψες την .... ομαδάρα του λιμανιού.
Ο Παναθηναϊκός προσπάθησε να αντιδράσει σ' αυτή την πρωτοφανή επέμβαση στα εσωτερικά του Συλλόγου, αλλά εις μάτην. Στου κουφού την πόρτα, όσο θέλεις βρόντα.
Ο αναμορφωτής του συλλόγου με σήμα τον νεανία με το δάφνινο στεφάνι (τρομάρα τους!), λάθος, του Ελληνικού αθλητισμού, θέλαμε να πούμε, με απόφασή του, αποδέσμευσε στις 2 Σεπτεμβρίου τους Πιτυχούτη και Μπέλλη, τους οποίους υποχρέωσε να υπογράψουν στην Παναχαϊκή, τον Λουκανίδη, τον οποίο έστειλε στον Άρη και τον Παπαεμμανουήλ, που υπέγραψε στην ΑΕΚ, ενώ τελικά του .... ξέφυγε ο Παναγιωτίδης. Είδατε η κακιά χούντα που κυνηγούσε την ομαδάρα, το τρύλο.
Φωτογραφία: Στις 16 Μαρτίου 1971 ο επίσημος Άρης αποχαιρετάει σε μία επίσημη τελετή, τον μεγάλο Τάκη Λουκανίδη, που είχε αποφασίσει λίγο καιρό πριν να κρεμάσει τα παπούτσια του σε ηλικία 34 ετών. Στον Άρη είχε κάτσει περίπου ενάμιση χρόνο, συντελώντας τα μέγιστα στην κατάκτηση του κυπέλλου. Αγωνίστηκε σε 50 ακριβώς αγώνες, πετυχαίνοντας και 8 γκολ.
Ας επιστρέψουμε όμως στη σαιζόν 1970-71, όπου όπως είδαμε το τριφύλλι πέτυχε κατά το 1/3, αφού κατέκτησε το Σούπερ-Καπ.
Στο πρωτάθλημα όμως, λόγω Ευρώπης, τα πράγματα δεν πήγαν το ίδιο καλά. Ο Παναθηναϊκός έχοντας στρέψει την προσοχή του στο Κύπελλο Πρωταθλητριών Ευρώπης, παραμέλησε το πρωτάθλημα και έτσι δεν τα κατάφερε όπως τις προηγούμενες χρονιές.
Ξεκίνησε άσχημα (2 λευκές ισοπαλίες με Βέροια και Αιγάλεω), ακολούθησε μια αρκετά καλή περίοδος με νίκες επί των ΕΠΑ Λάρνακος, ΟΦΗ, Φωστήρα, κέρδισε τους αρουραίους μέσα στο τηγάνι με γκολ του Φυλακούρη και στη συνέχεια επεβλήθη των Πανσερραϊκού, Απόλλωνα και Πιερικού. Ακολούθησαν η ισοπαλία με τον Πανιώνιο στη Λεωφόρο (2-2) και η ήττα από την Καβάλα εκτός (1-0), πριν έρθουν οι νίκες με Εθνικό, Προοδευτική και ΠΑΟΚ, ενώ ενδιαμέσως είχαμε ισοπαλίες εκτός (1-1) τόσο με τον Άρη, όσο και με την ΑΕΚ, πριν κλείσουμε τον πρώτο γύρο με ήττα στο Καυταντζόγλειο από τον Ηρακλή με 1-0.
Ο δεύτερος γύρος ξεκίνησε με νίκες (απέναντι σε Βέροια και ΕΠΑ Λάρνακος), όμως η ήττα στο Αιγάλεω με 2-0 έφερε γκρίνιες στο πρωτάθλημα και την ομάδα πάλι πίσω να κυνηγάει την πρωτοπόρο Ένωση. Η νίκη επί του Πανσερραϊκού ήταν ένα διάλειμμα, καθώς ακολούθησαν οι ισοπαλίες με Φωστήρα και λιμανίσιους, που απομάκρυναν αρκετά το τριφύλλι από την κούρσα του τίτλου. Ακολούθησε η νίκη στη Ριζούπολη επί του Απόλλωνα και στη συνέχεια, μετά την πρόκριση του Παναθηναϊκού μας στον τελικό του Κυπέλλου Πρωταθλητριών, κατεβήκαμε στο Φάληρο για να αντιμετωπίσουμε τον Εθνικό.
Συγκινητική στιγμή, καθώς θυμάμαι πολύ καλά τους παίκτες των κυανόλευκων του Πειραιά, να σχηματίζουν δύο σειρές, για να περάσουν κατά την έξοδο των ομάδων στον αγωνιστικό χώρο, οι θριαμβευτές παίκτες του τριφυλλιού, αποθεούμενοι για τον άθλο τους να προκριθούν στον τελικό του Γουέμπλεϊ. Πάντα ευγενείς οι ποδοσφαιριστές του μονίμως αδικούμενου Εθνικού, χειροκρότησαν τους πράσινους για τον μεγάλο άθλο που είχαν πετύχει λίγες ημέρες νωρίτερα. Αυτό όμως δεν τους εμπόδισε να πάρουν την ισοπαλία με 2-2!
Ακολούθησε η νίκη επί της Καβάλας, πριν ο Παναθηναϊκός ταξιδέψει για την Αγγλική πρωτεύουσα και τη μεγάλη μάχη με τον Άγιαξ. Στην επιστροφή το τριφύλλι και με τη φυσιολογική απογοήτευση που υπήρχε από την απώλεια του Κυπέλλου Πρωταθλητριών, είχε να δώσει ακόμη οκτώ παιχνίδια για το πρωτάθλημα, όπου επέτυχε 4 νίκες, επί του Ηρακλή, της ΑΕΚ, της Προοδευτικής και του Άρη, ενώ έφερε ισοπαλίες με ΟΦΗ και Πιερικό εκτός έδρας και έχασε από ΠΑΟΚ και Πανιώνιο, επίσης εκτός έδρας, ήττες που ήσαν καταδικαστικές για την εξέλιξη του πρωταθλήματος.
Έτσι ο Παναθηναϊκός τερμάτισε τρίτος τελικά, έναν βαθμό πίσω από τον δεύτερο Πανιώνιο, με πρωταθλήτρια την ΑΕΚ και τους ψευτόμαγκες του Πειραιά να βολοδέρνουν κάπου στη .... 13η θέση για έναν ολόκληρο γύρο, με άμεσο κίνδυνο να υποστεί έναν δεύτερο διασυρμό μετά τους αγώνες διαβάθμισής του το 1933, κινδυνεύοντας με υποβιβασμό στη Β΄κατηγορία, πριν καταφέρουν τελικά να τερματίσουν στην .... τιμητική γι' αυτούς 7η θέση!, με τη βοήθεια του γνωστού “διώκτη” τους και 'προστάτη΄ (!) του Παναθηναϊκού, Κ. Ασλανίδη. Έχοντας μάλιστα το εκπληκτικό ρεκόρ 2 νικών σε όλα τα εκτός έδρας παιχνίδια τους (κέρδισαν εκτός μόνο την .... ΕΠΑ Λάρνακος και τον Εθνικό, στο τηγάνι βεβαίως, αφού ήταν κοινή τους έδρα).
Ούτε και στο Κύπελλο όμως πήγε καλά ο Παναθηναϊκός. Τον είχε απορροφήσει η Ευρώπη, όπως είδαμε και δικαίως βέβαια, αφού πέτυχε τον εκπληκτικό άθλο να φτάσει στον τελικό της διοργάνωσης του Κυπέλλου Πρωταθλητριών Ευρώπης και να διεκδικήσει το τρόπαιο στο Γουέμπλεϊ από τον Άγιαξ. Έτσι, στο Κύπελλο, αφού κέρδισε την Καλαμάτα και τον Πανναυπλιακό, με 6-0 και 3-0 αντίστοιχα, αποκλείστηκε από τον τελικό, αφού έχασε στη Θεσσαλονίκη από τον ΠΑΟΚ με 3-2.
Θέλετε και τη συνέχεια; Ο ΠΑΟΚ υποχρεώθηκε από την .... κακιά χούντα να αγωνισθεί στον τελικό κόντρα στους ακατονόμαστους στο τηγάνι (όχι δεν ήταν έδρα των αρουραίων, ήταν .... ουδέτερο γήπεδο), παρά τις διαμαρτυρίες των Θεσσαλονικέων, καθόσον η προκήρυξη του κυπέλλου προέβλεπε ότι ο τελικός έπρεπε να διεξαχθεί στο μεγαλύτερο γήπεδο της πρωτεύουσας (της Αθήνας δηλαδή και όχι του επινείου της).
Και όμως οι παοκτσήδες, 5 χρόνια αργότερα ανέμιζαν το συγκεκριμένο πανό.
Είδατε τι ωραία τα κανόνιζαν οι συνταγματάρχες που συνεχώς .... ευνοούσαν τον Παναθηναϊκό και κυνηγούσαν τους απόγονους του στόλου;
Όσο για την δικαιολογία που προβλήθηκε από τους πράσινους για την αποτυχία τους σε πρωτάθλημα και κύπελλο, εκείνη τη σαιζόν, νομίζουμε ότι έχει αρκετή δόση αληθείας. Δεν ήταν μόνο η σωματική και η ψυχολογική κούραση από τους αγώνες στην Ευρώπη, ανεξαρτήτως αν έδωσε μόνο 9 αγώνες για να φτάσει στον τελικό του Γουέμπλεϊ.
Θα πρέπει να συνυπολογισθεί και το γεγονός ότι το ποδόσφαιρό μας εκείνη την εποχή ήταν ακόμη ερασιτεχνικό, άντε και λίγο ημιεπαγγελματικό, με ότι αυτό συνεπάγεται. Συνεπώς εκείνοι οι παιχταράδες που απάρτιζαν την πράσινη ταξιαρχία, όσο μεγάλο ταλέντο και θέληση και να είχαν, ήταν αδύνατο να αντεπεξέλθουν στο προηγμένο επαγγελματικό ποδόσφαιρο της Ευρώπης. Και όμως πέτυχαν αυτό τον άθλο. Και έτσι έμεινε στην ιστορία σαν η ομάδα των επιστημόνων, αφού στις τάξεις της περιλάμβανε πάρα πολλούς επιστήμονες, όπως ο Καμάρας, ο Σούρπης, ο Βλάχος, ο Οικονομόπουλος, ο Μητρόπουλος, ο Γραμμός και άλλοι.
Συνεπώς η χρονιά στις εγχώριες διοργανώσεις ολοκληρώθηκε με επιτυχία μόνο κατά το 1/3, αφού όπως αναφέρθηκε το τριφύλλι κατέκτησε μόνο το Σούπερ-Καπ, ενώ στις δύο άλλες διοργανώσεις (πρωτάθλημα και κύπελλο) δεν τα κατάφερε.
Για την ιστορία θα πρέπει να αναφέρουμε του ποδοσφαιριστές που αγωνίστηκαν εκείνη τη χρονιά με τη φανέλα του Παναθηναϊκού και οι οποίοι, βεβαίως, αξίζουν ιδιαίτερης μνείας, αφού πέτυχαν τον μεγάλο άθλο του Γουέμπλεϊ.
Ήσαν λοιπόν οι: Οικονομόπουλος, Κωνσταντίνου, Τομαράς, Μητρόπουλος, Ελευθεριάδης, Καψής, Σούρπης, Καμάρας, Βλάχος, Αθανασόπουλος, Δημητρίου, Δομάζος, Φυλακούρης, Ροκίδης, Ελευθεράκης, Γραμμός, Γονιός, Παπαδημητρίου, Δεληγιάννης, Αντωνιάδης, Φραντζής, Χατζηανδρέου, Καλλιγέρης, Καλαϊντζίδης.
Πρώτοι σκόρερ του τριφυλλιού σ' εκείνο το πρωτάθλημα είχαν αναδειχθεί ο Δομάζος με 20, ο Αντωνιάδης με 14 και ο Ελευθεράκης με 11 τέρματα.
Εδώ, θα πρέπει να αναφέρουμε και τη χαρακτηριστική περίπτωση του βιρτουόζου άσσου του τριφυλλιού Χάρη Γραμμού, τον οποίο είχε αποκτήσει ο Παναθηναϊκός από τη Μυτιλήνη.
Ο Γραμμός λοιπόν, ήταν ένα αέρινο εξτρέμ, με φοβερή κοφτή ντρίμπλα που πάντα την έκανε πάνω στην πλάγια γραμμή του γηπέδου και οι αντίπαλοι αμυντικοί δεν μπορούσαν να βρουν τρόπο να τον αντιμετωπίσουν.
Ένας από αυτούς ήταν κάποιος Αγγελής, αριστερό μπακ των αρουραίων, μέγα και γνωστό τσεκούρι της εποχής. Ο δυστυχής, στα χρόνια που έπαιζε στην ομάδα των .... συνταγματαρχών και του Δημοσίου, έχανε τον ύπνο του κάθε φορά που έπαιζε εναντίον του Παναθηναϊκού, γιατί ήξερε ότι θα έχει να αντιμετωπίσει τον Χάρη το Γραμμό που θα του έσκαγε χουνέρια που θα τα θυμόταν σε όλη του τη ζωή.
Ο Γραμμός λοιπόν, όποτε παίζαμε εναντίον της γαυριέλας, τον είχε δει τι νούμερο ήταν και του έκανε πλάκα, περνώντας τον με τις ντρίμπλες του πάνω στη γραμμή του αράουτ, ότι ώρα ήθελε. Του έκανε δύο σπασίματα με τη μέση, έπεφτε ο αρουραίος προς τη μέσα μεριά και ο Γραμμός έφευγε πάνω στη γραμμή σαν σαΐτα προς την αντίπαλη περιοχή. Με τις ντρίμπλες (ποδιές, όπως τις λέει εξυπνάκιας γνωστός σημερινός τηλεσχολιαστής) που του έσκαγε, τον έκανε να μπερδεύεται και να πέφτει κάτω, συνήθως από την αντίθετη πλευρά από εκείνη που τον πέρναγε ο Γραμμός, προκαλώντας την ευφορία και τα γέλια στην εξέδρα.
Έτσι λοιπόν, οι θρυλικοί, γνωστοί “ρουλαλάδες” στη Θύρα 13, που ξεσήκωναν τον κόσμο στη Λεωφόρο με τα γνωστά τραγούδια και τα ποιηματάκια τους, δεν έχασαν την ευκαιρία και του σκάρωσαν το σχετικό τετράστιχο, που το τραγουδούσαν στη διάρκεια των αγώνων: “Και ποιος δεν ξέρει το Γραμμό από τη Μυτιλήνη, του φίλου του του Αγγελή του 'βαζε βαζελίνη, ρουλαλά, ρουλαλά, ρούλα, ρούλα, ρουλαλά”.
Κάπως έτσι όμως, οι φίλοι μας από το βοθρολίμανο αντί να τους κολλήσουμε εμείς το παρατσούκλι, το κόλλησαν εκείνοι σε εμάς και αντί η βαζελίνη να γίνει το παρατσούκλι τους ..... έμεινε σε εμάς. Και έτσι το βαζελίνη σιγά-σιγά έγινε βαζέλες και μας έμεινε.
Yank1971
