Γράφει ο Μιχάλης
Έχω ταχθεί πολλές φορές κατά της αλλαγής προπονητών. Ασχέτως αν συμφωνούσα ή όχι με την εκάστοτε φιλοσοφία τους, ειδικά Απρίλη μήνα, μόνο ψυχολογία και 1-2 πράγματα όπως είπε ο Αργύρης Πεδουλάκης, μπορείς να αλλάξεις. Στην συγκεκριμένη περίπτωση όμως του Τζόρτζεβιτς, δίνω όλα τα δίκια στον Δημήτρη Γιαννακόπουλο για την απόφαση του αυτή.
Προφανώς και έχουν αναλυθεί πολλοί λόγοι για την απομάκρυνση αυτή και από όποια μεριά και αν το πιάσεις είναι σωστοί.
Από τις επιλογές των παικτών, που δεν είχαν σχέση με το σύγχρονο μπάσκετ, όπως οι Πάβλοβιτς και Κούζμιτς.
Από την τακτική που ακολουθούσε και που κανείς μετά από 10 μήνες, δεν κατάλαβε την φιλοσοφία του.
Από τις σχέσεις που είχε με κάποιους παίκτες και τέλος από τις αγωνιστικές και τακτικές εμμονές του.
Απόλυση για ένα και μόνο λόγο
Στο προηγούμενο κείμενο στάθηκα κατά την γνώμη μου σε ένα και μόνο πράγμα που καθιστούσε επιτακτική την ανάγκη αλλαγής του ‘Σάλε’. Στον Αφανισμό του Ελληνικού στοιχείου.
Πλην Διαμαντίδη ήταν ξεκάθαρο ότι δεν …γούσταρε κανέναν άλλον. Και είναι ακόμα χειρότερο το γεγονός ότι σε δηλώσεις του (αν θυμάμαι καλά στον Θανάση Ασπρούλια στο sdna) λίγες μέρες αφότου έγινε γνωστό ότι θα είναι ο νέος τεχνικός του Παναθηναϊκού, είχε αναφερθεί στο πόσο του αρέσει η ιδέα της δουλειάς και εξέλιξης των νεαρών παικτών.
Έλεγε επίσης πως ετοίμαζε ένα πολύ σκληρό πρόγραμμα προπόνησης και μάλιστα επιστράτευσε μια συζήτηση που είχε με τον Ζόραν Σάβιτς, ο οποίος του έλεγε ότι "οι ‘Έλληνες παίκτες έχουν τον πιο σκληρό και ανταγωνιστικό χαρακτήρα που μπορεί κάποιος να συναντήσει" και δήλωνε πόσο χαρούμενος ήταν για αυτό. Ε! Από όλα αυτά δεν είδαμε απολύτως τίποτα.
Είδαμε ΑΚΡΙΒΩΣ τα αντίθετα. Είδαμε ένα ολόκληρο γύρο στην Ευρωλίγκα να μας λέει πόσο λείπει ο Μποχωρίδης και όταν γύρισε τον είχε εκτός 12αδας. Εξοστράκισε τον Παππά να προπονείτε μόνος του και τον Γιάνκοβιτς τον τιμωρούσε γιατί… έπαιζε καλά. Ο Φώτσης για ειδικές καταστάσεις και είχε μείνει μόνο ο Διαμαντίδης, που προφανώς ήξερε ότι δεν μπορεί να τον αγγίξει κανείς και τον χρειαζόταν.
Τι θα γινόταν στην μετά- Τζόρτζεβιτς εποχή
Τα πράγματα είναι πολύ απλά. Προπονητής επιπέδου Παναθηναϊκού, γνώστη της ομάδας και έτοιμο για αποστολή καμικάζι, δεν υπήρχε. Και πολύ πιθανόν και το καλοκαίρι να μην υπάρξει… από το εξωτερικό. Στην Ελλάδα όμως υπήρχε. Και αυτός δεν ήταν άλλος από τον Αργύρη Πεδουλάκη.
Τον άνθρωπο που είχε τα … κότσια να αναλάβει στην μετά Ομπράντοβιτς εποχή και να διατηρήσει ανταγωνιστικό τον Παναθηναϊκό. Όσο ο Πεδουλάκης ήταν στους πράσινους -μέσω των κειμένων μου- διαφώνησα πάρα μα πάρα πολλές φορές με την φιλοσοφία του. Η εμμονή του με την άμυνα σε σημείο να δέχεται ο Παναθηναϊκός 58 πόντους και να ακούμε ότι δεν έπαιξε άμυνα η ομάδα ήταν εκνευριστική, ενώ την ίδια στιγμή έχει σκοράρει 52.
Είναι όμως ξεκάθαρο ένα πράγμα. Ότι σε αντίθεση με τον Τζόρτζεβιτς, ο Πεδουλάκης έχει φιλοσοφία και μπασκετική σκέψη. Θέλει τις ομάδες αμυντικογενείς και να καταστρέφει το παιχνίδι του αντιπάλου. Στην επίθεση προτιμάει το set παιχνίδι, την εκμετάλλευση των miss-match και την μπάλα να περνάει χαμηλά στο post απαρεγκλίτως.
Κάποιοι θα διαφωνήσουν και κάποιοι άλλοι θα συμφωνήσουν με αυτή την λογική. Κανείς όμως, δεν γίνεται να μην παραδεχτεί, ότι είναι τακτική και εμπεριστατωμένη μπασκετική φιλοσοφία και ως τέτοια θα την σεβαστεί. Και την δεδομένη στιγμή ο Παναθηναϊκός χρειάζεται να ασπαστεί μια ιδέα για να συνεχίσει μέχρι τέλους και να διεκδικήσει το πρωτάθλημα.
Τι να περιμένουμε από αυτόν τον Παναθηναϊκό στην εποχή Πεδουλάκη
Το είπε ο ίδιος ο προπονητής του Παναθηναϊκού. Ψυχολογία και 1-2 πινελιές. Ποιες μπορεί να είναι αυτές. Κατά τη γνώμη μας θα δούμε πολλά σχήματα με Γκίστ-Φώτση ή Γκίστ-Χάντερ. Ο Αργύρης Πεδουλάκης είναι λάτρης των ψηλών παικτών με γρήγορα πόδια. Χρεώνεται στα θετικά πάντα το ότι περίμενε τον Λάσμε μέχρι τέλη Οκτωβρίου όταν ανέλαβε, και φυσικά το γεγονός ότι ο καλύτερος αμυντικός στην Ευρώπη αυτή τη στιγμή φοράει τη φανέλα με το τριφύλλι στο στήθος ο Τζέιμς Γκίστ.
Ο Ραντούλιτσα χάρη στο επιθετικό του ταλέντο θα έχει ένα δεδομένο χρόνο συμμετοχής και στην άμυνα με διάφορα τρικ (ζώνη, αλλαγές ) θα προσπαθήσει να κρύψει τα αργά πόδια του Σέρβου σέντερ. Στην περιφέρεια ο τραυματισμός του Γιάνκοβιτς πλήγωσε, αλλά ο Παναθηναϊκός έχει παίκτες με έκρηξη και γρήγορα πόδια για να κυνηγήσουν τα αντίπαλα γκάρντ. Ουίλιαμς και Φελντέιν θα πάρουν χρόνο συμμετοχής στην ίδια πεντάδα, όπως είδαμε με τον Κολοσσό και παιδιά στην επίθεση όπως ο Παππάς, θα έχουν κάποια plays.
Επειδή θεωρώ τον Αργύρη Πεδουλάκη ένα πανέξυπνο άνθρωπο και προπονητή, ασχέτως φιλοσοφίας, έχω την αίσθηση ότι δεν θα κόψει τους αιφνιδιασμούς για να πηγαίνει η ομάδα σε set παιχνίδι. Αιφνιδιασμούς, που είναι ατού για παίκτες όπως ο Ουίλιαμς.
Να μείνει ο Πεδουλάκης την νέα χρόνια;
Έχει αναπτυχθεί εντόνως η φημολογία ότι ο Πεδουλάκης θα μείνει για ένα χρόνο εφόσον κατακτήσει το πρωτάθλημα. Η άποψη μου είναι ξεκάθαρη. Ο Πεδουλάκης θα πρέπει να μείνει στον Παναθηναϊκό είτε χάσει , είτε κερδίσει το φετινό πρωτάθλημα.
Και αυτό γιατί από τη στιγμή που δέχεται να αναλάβει τέτοια ευθύνη, θα πρέπει να του δοθεί η ευκαιρία να δουλέψει πάνω στα δικά του θέλω και πιστεύω από την αρχή της χρονιάς και με υλικά που θα διαλέξει ο ίδιος.
Ούτως η άλλως, άλλοι προπονητές εγνωσμένης αξίας δεν θα υπάρχουν εκείνη την περίοδο ελεύθεροι, πλην ελαχίστων εξαιρέσεων και αφετέρου θα είναι τρομερό λάθος να καεί ένα χαρτί για το μέλλον τύπου Γιασικεβίτσιους, που ναι μεν κάνει πολύ καλή δουλειά στην Ζαλγκίρις, αλλά είναι προπονητής 6 μηνών.
Τι θα ήθελα εγώ όμως να δω από τον Αργύρη Πεδουλάκη να αλλάζει από την προηγούμενη του θητεία στον Παναθηναϊκό;
1) Μεγαλύτερη ισορροπία σε άμυνα και επίθεση. Κοινώς να υπάρχουν και κάποιος να μπορεί να βάζει την μπάλα στο καλάθι εύκολα και ας μην δαγκώνει στην άμυνα. Όταν δηλαδή σου προτείνεται ο Ντιλέινι από την εποχή της Μπάγερν να μην τον απορρίπτεις. Για την άμυνα δεν ανοίγω καν την κουβέντα. Ξέρουμε ότι θα είναι δυνατή.
2) Μεγαλύτερη συμμετοχή και να πάρει το μάξιμουμ από παίκτες όπως ο Γιάνκοβιτς και ο Παππάς. Στην προηγούμενη θητεία του ξαφνικά τον Δεκέμβριο του 2013 παρόπλισε τον Παππά και τον Γιάνκοβιτς δεν τον πίστεψε ποτέ. Αυτό το έκανε ο Αλβέρτης και ο Βλάντο ήταν ο κορυφαίος της ανατροπής στο ΣΕΦ στο 4ο παιχνίδι της σειράς των playoffs.
3) Αξιοποίηση μέσα από την δουλειά πάντα των Παπαγιάννη, Μποχωρίδη και Χαραλαμπόπουλο. Μπορεί να τους κερδίσει. Ο Παπαγιάννης είναι παιδί του από το Περιστέρι, ενώ ο Χαραλαμπόπουλος έχει δηλώσει στο παρελθόν ότι το μπάσκετ που μάθαινε με τον Πεδουλάκη δεν το είδε από κανένα άλλον.
Και πάνω από όλα το πλέον βασικό: Να καταλάβει ότι η ομάδα αυτή έγινε η πιο επιτυχημένη στην Ελλάδα από οποιαδήποτε άλλη όχι γιατί κέρδιζε τον Ολυμπιακό, αλλά γιατί επί είκοσι χρόνια κατέκτησε όλη την Ευρώπη.
Το να κερδίσεις τον Ολυμπιακό είναι το κερασάκι στην τούρτα. Αλλά ο Παναθηναϊκός είναι δομημένος αλλιώς. Το DNA του δεν του επιτρέπει να μένει μόνο σε τέτοιες νίκες. Ο Κόσμος του έχει μάθει διαφορετικά. Είναι βασικό να αντιληφθούν άπαντες ότι Παναθηναϊκός σημαίνει Ευρώπη. Και ο στόχος θα πρέπει να είναι υψηλός εκεί.
Γιατί στην Ελλάδα η ιστορία έχει γράψει, πως αυτή η ομάδα ακόμα και όταν αναγκαστικά αγωνίστηκε με 16χρονους -που την άλλη ημέρα έπρεπε να πάνε σχολείο- κέρδισε σε νοκ-αουτ παιχνίδι.
