Καλοκαίρι του 1971 και ο Παναθηναϊκός γνώριζε πλέον τον σεβασμό και την αναγνώριση, όχι μόνο στην Ελλάδα, αλλά και σε ολόκληρη την Ευρώπη.
Η άρνηση μάλιστα του Άγιαξ να αγωνισθεί με την πρωταθλήτρια Νοτίου Αμερικής για το Διηπειρωτικό Κύπελλο, έδωσε την δυνατότητα στο τριφύλλι να διεκδικήσει αυτόν τον τίτλο από την πρωταθλήτρια Νοτίου Αμερικής, την Νασιονάλ, την πρωταθλήτρια Ουρουγουάης.
Ας πάρουμε όμως και πάλι τα πράγματα από την αρχή.
Εν αρχή ήν το πρωτάθλημα. Και το τριφύλλι θέλοντας να διασκεδάσει την .... εσωτερική αποτυχία της προηγούμενης χρονιάς, της χρονιάς της Ευρώπης και του Γουέμπλεϊ, ξεκίνησε φουριόζος την κούρσα του τίτλου, με 11 γκολ σε δύο αγώνες, 4-1 το Αιγάλεω και 7-2 τον Φωστήρα, με τον “ψηλό” να σκοράρει κατά ριπάς, σκορπώντας θύελλα ενθουσιασμού στις τάξεις των φιλάθλων του.
Η ήττα από τον Άρη στη Θεσσαλονίκη όμως έφερε κάποια σύννεφα, αλλά αμέσως μετά ακολούθησε η νίκη επί των ακατονόμαστων στη Λεωφόρο με 3-2 με τον Αντωνιάδη να δείχνει πάλι τα δόντια του (2 γκολ). Όμως η ήττα στη Φιλαδέλφεια από την ΑΕΚ μας προσγείωσε απότομα. Μέσα τα κεφάλια, σκληρή δουλειά και τα αποτελέσματα ήρθαν γρήγορα.
Με δύο μόνο μικρές παρενθέσεις σε Καυταντζόγλειο και Βέροια (0-0), μέχρι το τέλος του πρώτου γύρου ο Παναθηναϊκός έκανε 10 νίκες, επιτυγχάνοντας 33 τέρματα και δεχόμενος μόλις 1, από δε τα 33 γκολ τα 15 τα σημείωσε, ποιος άλλος, ο ..... Αντωνιάδης.
Εν τω μεταξύ οι βραβεύσεις για τον άθλο της προηγούμενης χρονιάς στην Ευρώπη διαδέχονταν η μία την άλλη και το τριφύλλι προχωρούσε ακάθεκτο για την κατάκτηση του τίτλου. Αν και στην αρχή του δευτέρου γύρου η ομάδα μας παρουσίασε μια κοιλιά, αφού μετά τη νίκη επί του Αιγάλεω στο γήπεδο των δυτικών προαστίων και ενώ ενδιάμεσα παραχώρησε ισοπαλία στον Ταύρο απέναντι στον πάντα αξιόμαχο και δυναμικό Φωστήρα (2-2), ισοφαρίζοντας μάλιστα στα τελευταία λεπτά, πέτυχε μια επική ανατροπή εναντίον του Άρη στη Λεωφόρο, γυρίζοντας το 0-1 σε 2-1 με δύο γκολ του Ελευθεράκη, ακολούθησαν τα ντέρμπι, όπου στο μεν Φάληρο έμεινε στο 0-0 με τους απόγονους του στόλου, ενώ στη Λεωφόρο έχασε για δεύτερη φορά από την ΑΕΚ.
Από εκεί και ύστερα όμως το τριφύλλι, παραχωρώντας μόνο δύο ισοπαλίες ενδιάμεσα σε Εθνικό στο Καραϊσκάκη με 3-3 και στην Καβάλα με 1-1, κέρδισε στα Τρίκαλα (2-1), τον Ηρακλή (2-0) και τον Απόλλωνα (3-1) στη Λεωφόρο, όπως και τον Ολυμπιακό Βόλου (5-0), και τον Ολυμπιακό Λευκωσίας (2-0), καθώς και τον Πανιώνιο (4-0), επίσης στη Λεωφόρο, ενώ ενδιάμεσα είχε καθαρίσει και τον Πιερικό (3-1) στην Κατερίνη.
Ακολούθησε μια ήττα στην Τούμπα (0-1) από τον ΠΑΟΚ, η οποία βεβαίως καθόλου δεν στενοχώρησε τους πράσινους, οι οποίοι στα δύο τελευταία παιχνίδια συνέτριψαν την Βέροια με 6-0 (με 4 γκολ του ψηλού και άλλα 2 του Παπαδημητρίου), ενώ στο φινάλε η Πάτρα ντύθηκε πράσινη για να χειροκροτήσει τον θριαμβευτή και πρωταθλητή Ελλάδας, Παναθηναϊκό, ο οποίος κέρδισε και εκεί με 2-1, τερματίζοντας το πρωτάθλημα πρώτος με 88 βαθμούς (24 νίκες, 6 ισοπαλίες και 4 ήττες) και τέρματα 89-23, έναντι 83 των αρουραίων και 82 της ΑΕΚ.
Στο Κύπελλο Ελλάδος ο Παναθηναϊκός δεν τα πήγε τόσο .... καλά, αφού έφτασε μεν στον τελικό, έχοντας αποκλείσει διαδοχικά τον Ορφέα με 9-1, την Ξάνθη με 3-0, τον Απόλλωνα με 1-0, τα Τρίκαλα με 6-1 και τον Πανιώνιο με 2-0, όμως στον τελικό που διεξήχθη στο Καραϊσκάκη έχασε από τον ΠΑΟΚ με 2-1, με δύο τέρματα του Κούδα, ενώ μείωσε στο τέλος ο Παπαδημητρίου και έτσι το Κύπελλο κατέληξε στη Θεσσαλονίκη.
Τη σαιζόν αυτή πρέπει να γίνει μια ιδιαίτερη αναφορά στον μεγάλο κανονιέρη του Παναθηναϊκού, τον θρυλικό “ψηλό” Αντώνη Αντωνιάδη, ο οποίος κυριολεκτικά αποτελούσε τον φόβο και τον τρόμο των αντίπαλων τερματοφυλάκων, αφού τελικά όχι μόνο κατέκτησε τον τίτλο του πρώτου σκόρερ του πρωταθλήματος, πετυχαίνοντας 39 τέρματα, ρεκόρ το οποίο στην Ελλάδα παραμένει ακατάρριπτο, αλλά συναγωνίσθηκε μέχρι τέλους και τους υπόλοιπους μεγάλους Ευρωπαίους σκόρερ, τον διάσημο Γερμανό Γκερντ Μύλλερ κυρίως, αλλά και άλλους.
Τελικά ο Αντωνιάδης αναδείχθηκε δεύτερος σε όλα τα Ευρωπαϊκά πρωταθλήματα, κατακτώντας το αργυρό παπούτσι εκείνη τη χρονιά, πίσω από τον Βούλγαρο Ζέκοφ. Και αυτό συνέβη διότι, ενώ το πρωτάθλημα στην Ελλάδα είχε τελειώσει, στη Βουλγαρία ακόμη συνεχιζόταν, με αποτέλεσμα, ο Βούλγαρος, ο οποίος υπολειπόταν του Αντώναρου 5 γκολ, στην τελευταία αγωνιστική του πρωταθλήματος της γειτονικής χώρας, να σημειώσει 6 γκολ !!! και να περάσει στην πρώτη θέση των Ευρωπαίων σκόρερ με 40 τέρματα!
Περιττό να σημειωθεί ότι όλη η Ευρώπη αντελήφθη τη συμπαιγνία που έγινε στο Βουλγαρικό πρωτάθλημα, για να βγει πρώτος σκόρερ στην Ευρώπη ο Βούλγαρος, αλλά η .... άσπιλη και αμόλυντη ΟΥΕΦΑ, δεν μπορούσε να κάνει τίποτα γι' αυτό και έτσι ο Αντωνιάδης έμεινε στη δεύτερη θέση, κατακτώντας το αργυρό παπούτσι, όπως προαναφέρθηκε, το οποίο όμως στην ουσία ισοδυναμούσε με το χρυσό!
Για την ιστορία να αναφέρουμε ότι σκόρερ του Παναθηναϊκού στο πρωτάθλημα εκείνης της χρονιάς αναδείχθηκαν: ο Αντωνιάδης με 39 τέρματα, ενώ ακολούθησαν ο Ελευθεράκης με 14, ο Κουβάς με 8, ο Παπαδημητρίου με 6 και οι Δομάζος, Φυλακούρης, Δημητρίου και Γραμμός με 5 τέρματα έκαστος.
Με τον Παναθηναϊκό που ανδείχθηκε πρωταθλητής Ελλάδας την περίοδο 1971-72, αγωνίσθηκαν στο πρωτάθλημα οι : Οικονομόπουλος, Κωνσταντίνου, Γ. Βλάχος, Αθανασόπουλος, Καμάρας, Καραμανλής, Καψής, Μητρόπουλος, Σούρπης, Τομαράς, Δομάζος, Δημητρίου, Ελευθεράκης, Φυλακούρης, Ροκίδης, Λίναρης, Γραμμός, Αντωνιάδης, Γονιός, Δεληγιάννης, Κουβάς, Καλλιγέρης, Παπαδημητρίου και Φούκος.
Όπως όμως προαναφέραμε η άρνηση του Άγιαξ να αγωνισθεί κόντρα στην πρωταθλήτρια Νοτίου Αμερικής, ομάδα της Νασιονάλ από την Ουρουγουάη, έδωσε την ευκαιρία στον Παναθηναϊκό να διεκδικήσει το Διηπειρωτικό Κύπελλο, όπως ονομαζόταν τότε.
Πριν όμως από τον διπλό τελικό, το τριφύλλι είχε ήδη αναμετρηθεί, στην αρχή της ίδιας σαιζόν, σε φιλικές αναμετρήσεις με την ίδια ομάδα! Σε ένα τουρνουά που είχε διοργανώσει ο ΠΑΟΚ, είχε συμμετάσχει ο Παναθηναϊκός, η Νασιονάλ και η Κατόλικα από τη Χιλή. Ο Δικέφαλος του Βορρά θριαμβεύει επί της Κατόλικα με 4-0, ενώ ο Παναθηναϊκός ηττάται από την Νασιονάλ με 3-1, ενώ στη ρεβάνς που γίνεται στη Λεωφόρο, οι Νοτιοαμερικανοί κερδίζουν ξανά το τριφύλλι με 3-0!
Έτσι, οι δύο αντίπαλοι γνωρίζονταν πολύ καλά. Ο πρώτος αγώνας έγινε στην Ελλάδα και συγκεκριμένα στο Στάδιο Καραϊσκάκη για εισπρακτικούς λόγους. Όλοι εγνώριζαν ότι οι Ουρουγουανοί είχαν ένα ισχυρότατο και πολύ τεχνικό σύνολο, παράλληλα όμως ήταν πολύ σκληροί. Όμως οι πράσινοι επιβάλλουν εξ αρχής το παιχνίδι τους και χάνουν μεγάλες ευκαιρίες, όχι μόνο να ανοίξουν το σκορ, αλλά και να πάρουν μια διαφορά ασφαλείας, ενόψει της ρεβάνς που θα διεξαγόταν στο Μοντεβίδεο.
Δυστυχώς, στο παιχνίδι εκείνο υστέρησαν τα μεγάλα ατού της ομάδας μας. Ο Δομάζος παρουσιάστηκε άκεφος, ενώ ο Αντωνιάδης έχασε σπάνιες ευκαιρίες να σκοράρει και να βάλει το τριφύλλι μπροστά από το πρώτο ημίχρονο. Τελικά αυτό έγινε στις αρχές της επανάληψης με γκολ-κεφαλιά του Τότη Φυλακούρη, όμως η ομάδα της Νοτίου Αμερικής αντέδρασε αμέσως και κατάφερε να ισοφαρίσει γρήγορα.
Στο 60' περίπου του αγώνα όμως έγινε η φάση που σημάδεψε το παιχνίδι και τη μοίρα του άτυχου Τομαρά. Ένα δολοφονικό χτύπημα από τον Μοράλες έστειλε τον δεξιό οπισθοφύλακα του τριφυλλιού στο νοσοκομείο με κάταγμα κνήμης και περόνης, ενώ το στάδιο είχε κυριολεκτικά παγώσει. Οι ποδοσφαιριστές του Παναθηναϊκού μουδιασμένοι από το σοκαριστικό θέαμα του ποδιού του άτυχου Τομαρά που είχε θρυμματίσει ο Μοράλες, δεν μπόρεσαν να αγωνισθούν στη συνέχεια, αναλογιζόμενοι τι είχε συμβεί, ενώ παράλληλα εφοβούντο να βάλουν τα πόδια τους στη φωτιά, με αποτέλεσμα το παιχνίδι να τελειώσει με 1-1. Στην πραγματικότητα ο αγώνας τελείωσε στο 60΄.
Η καριέρα του Τομαρά ουσιαστικά τερματίστηκε στις 15 Δεκεμβρίου 1971 μετά από το χτύπημα αυτό, καθώς ποτέ δεν μπόρεσε να επανέλθει στα επίπεδα προ του τραυματισμού του. Αγωνίσθηκε για λίγα χρόνια μετά στο τριφύλλι, χωρίς όμως ιδιαίτερη επιτυχία, μεταγράφηκε σε μικρή αθηναϊκή ομάδα και στη συνέχεια εγκατέλειψε το ποδόσφαιρο.
Η ρεβάνς έγινε στο Μοντεβίδεο 15 ημέρες αργότερα, στα τέλη Δεκεμβρίου. Ύστερα από ένα κοπιαστικό ταξίδι, οι παίκτες του τριφυλλιού δεν μπόρεσαν να αποδώσουν τα αναμενόμενα και οι γηπεδούχοι που ήσαν καλύτεροι επεκράτησαν με 2-1. Το τέρμα των πρασίνων πέτυχε και πάλι ο Φυλακούρης στα τελευταία λεπτά και ενώ η Νασιονάλ είχε προηγηθεί με 2-0.
Μετά από την περιπέτεια του Διηπειρωτικού Κυπέλλου, όλοι αναγνώρισαν ότι δεν άξιζε για ένα 'παλιοκύπελλο' να χάσουμε ένα ποδοσφαιριστή με το ήθος και την αξία του Τομαρά.
Την επομένη του αγώνα, με τον τίτλο να έχει χαθεί για τον Παναθηναϊκό, γνωστός δημοσιογράφος της εποχής αποκάλυπτε σε εκτενές ρεπορτάζ του ότι οι Ουρουγουανοί “πουλούσαν” το παιχνίδι στο τριφύλλι για 300.000 δολάρια! Ποσό εξωπραγματικό για την εποχή, το οποίο φυσικά δεν δέχθηκε ο Παναθηναϊκός που αγωνίσθηκε στα ίσα και έχασε.
Μια άλλη όμορφη ιστορία διαδραματίσθηκε στα μέσα της σαιζόν, όταν είχε έρθει στην Ευρώπη για φιλικούς αγώνες, η περίφημη βραζιλιάνικη ομάδα Μποταφόγκο, η ομάδα του διάσημου εξτρέμ της Βραζιλίας, Ζαϊρζίνιο.
Στην Ελλάδα λοιπόν αποφασίστηκε να καταρτισθεί μια μικτή ομάδα από παίκτες του Παναθηναϊκού και του Ολυμπιακού, για να αντιμετωπίσει τους Βραζιλιάνους σε ένα διεθνές φιλικό παιχνίδι που θα γινόταν στο Στάδιο Καραϊσκάκη. Επιλέχτηκαν 9 ποδοσφαιριστές του Ολυμπιακού και ισάριθμοι του Παναθηναϊκού για να πλαισιώσουν τη Μικτή. Μάταιος κόπος.
Σε κάποια από τις προπονήσεις των παικτών στο Φαληρικό γήπεδο, φίλαθλοι αποδοκίμασαν έντονα τον Μίμη Δομάζο (αντιλαμβάνεσθε οπαδοί ποιας ομάδας ήταν), ο οποίος αποχώρησε από το γήπεδο και το όλο εγχείρημα εγκαταλείφθηκε, ενώ αποφασίστηκε να γίνουν δύο ξεχωριστά παιχνίδια.
Στις 2 Φεβρουαρίου 1972 οι ακατονόμαστοι χάνουν από τη Μποταφόγκο, ενώ στις 9 του ίδιου μήνα ο Παναθηναϊκός κερδίζει στη Λεωφόρο 2-1, με γκολ-κεφαλιές του Αντωνιάδη.
Ο διάσημος Ζαϊρζίνιο, μετά τον αγώνα δήλωσε: “Ήταν η καλύτερη ομάδα που αντιμετωπίσαμε στην περιοδεία μας”.
Yank1971
