Γράφει ο Ευθύμης
Στις 12 Ιουνίου του 2012 ένας τεράστιος κύκλος ολοκληρωνόταν και επίσημα για τον Panathinaikos BC. Ο Ζέλικο Ομπράντοβιτς, ο κορυφαίος Ευρωπαίος προπονητής, αποχωρούσε από τον πάγκο του Εξάστερου.
Τα επιτεύγματα του στα δεκατρία χρόνια που κάθισε στον πάγκο του Τριφυλλιού προκαλούν δέος.
Πέντε φορές πρωταθλητής Ευρώπης (2000,2002,2007,2009,2011), 11 πρωταθλήματα Ελλάδος (2000, 2001, 2003, 2004, 2005, 2006, 2007, 2008, 2009, 2010, 2011) και 8 κύπελλα (2003, 2005, 2006, 2007, 2008, 2009, 2010, 2012). Πάνω από όλα όμως μία ομάδα που πάλευε για νίκη, που ήταν μαζί και στις χαρές και στις λύπες. Μία ομάδα που έγινε σύμβολο για την pick and roll based offence και την άμυνά της που δάγκωνε. Μία ομάδα που είχε τη σφραγίδα του προπονητή της.
Στις 2 Ιουλίου ο Αργύρης Πεδουλάκης ανέλαβε την τεράστια ευθύνη, αλλά παράλληλα και την ύψιστη τιμή για οποιονδήποτε προπονητή, να καθοδηγήσει την ομάδα στην νέα εποχή και ενώ προηγουμένως ο Δημήτρης Ιτούδης και ο Σαρούνας Γιασικεβίτσιους (ο καθένας για δικούς του λόγους) αρνήθηκαν να αναλάβουν.
Προσπαθώντας να μπω στο κλίμα της τότε εποχής, θυμάμαι μία άνευ προηγουμένου μιζέρια, απαισιοδοξία και έναν απίστευτο προβληματισμό.
Στο τότε ρόστερ υπήρχε μόνο ο Δημήτρης Διαμαντίδης και έπειτα από συνομιλίες του Πεδουλάκη ο Κώστας Τσαρτσαρής (παίκτης του στο Περιστέρι) αποφάσισε να αναβάλει την απόσυρσή του για έναν χρόνο. Έπειτα από πολλές αρνήσεις παικτών να έρθουν στην ομάδα (μεταξύ των οποίων ο Τζέιμς Γκιστ που υπέγραψε εκείνο το καλοκαίρι στην Μάλαγα και ενός άγνωστου τότε Αμερικανού ονόματι Anthony Tolliver, ο οποίος σήμερα είναι οικονομικά απλησίαστος για οποιαδήποτε ευρωπαϊκή ομάδα) και έπειτα από αναμονή μηνών του Λάσμε, ο Παναθηναϊκός εν μέσω απογοήτευσης και κατήφειας έκλεισε το ρόστερ του με τους Διαμαντίδη, Ούκιτς, Κίτσεν, Ξανθόπουλο, Μπράμο, Γιαννόπουλο, Ματσιούλης, Πάνκο, Τσαρτσαρή, Σχορτσιανίτη, Άρμστρονγκ, Λάσμε, Σκορδίλη, ενώ στο ρόστερ είχαν ενσωματωθεί και δύο νεαροί παίκτες Διαμαντάκος και Χαραλαμπόπουλος.
Στο πρώτο ντέρμπι αιωνίων ο Παναθηναϊκός ηττάται 60-64 μέσα στο ΟΑΚΑ..
Μία ακόμη ήττα από την Κίμκι λίγες ημέρες αργότερα στο ΟΑΚΑ για την euroleague οδηγεί σε πρωτοφανή γεγονότα. Η εικόνα της ομάδας ήταν κακή και ανάγκασε τους περίπου 3.500 οπαδούς του «τριφυλλιού» να αποδοκιμάσουν παίκτες και προπονητή από τα τελευταία δευτερόλεπτα του ματς, ενώ με την κόρνα της λήξης οι αποδοκιμασίες έγιναν μαζικές…
Ο Παναθηναϊκός αποκτά τον Τζέισον Καπόνο, ενώ ακολουθεί και η απόκτηση του Μάρκους Μπανκς. Ο Χίλτον Αρμστρονγκ αποχώρησε λίγο καιρό αργότερα από την ομάδα. Ο Παναθηναϊκός είχε αρχίσει να ανεβάζει σταδιακά απόδοση.
Ποδοπάτησε με 79-68 την Ρεάλ στο ΟΑΚΑ, σε ένα παιχνίδι που ο Παναθηναϊκός έδειξε για πρώτη φορά στο παρκέ τον τρόπο με τον οποίο ήθελε ο Πεδουλάκης να παίζει. Οι παίκτες δάγκωναν λαρύγγια, έβγαλαν ενέργεια και ένταση, κυριάρχησαν στα ριμπάουντ, πήγαν εξαιρετικά στην άμυνα, σκόραραν αρκετούς πόντους στο transition και απέφυγαν τα λάθη.
Ρόλο κλειδί στο παιχνίδι είχε ο Κίτσεν με 3/3 δίποντα, 1/3 τρίποντα και 3 ριμπάουντ, φοβερός στην άμυνα και με ρόλο στην επίθεση. Ο Παναθηναϊκός κέρδισε και το σημαντικό εκτός έδρας παιχνίδι με την Καντού, όπου αγωνίστηκε με πολλές απουσίες, με τον Μπράμο να εκτελεί τους Ιταλούς, κλειδώνοντας ουσιαστικά την πρόκριση στο Top16, αλλά κυρίως δείχνοντας χαρακτήρα ομάδας που είναι φτιαγμένη για τα δύσκολα.
Λίγο πριν την έναρξη αυτού, ο σύλλογος συμφωνεί με την Μάλαγα για την ανταλλαγή των Γκιστ-Πάνκο, ενώ παράλληλα παραχωρεί τον Κίτσεν δανεικό στην Τσεντεβίτα. Στην αρχή του top16 η ομάδα πορεύεται χωρίς τον Σοφοκλή Σχορτσιανίτη, ενώ λίγο αργότερα στο νικηφόρο παιχνίδι με την Μάλαγα χάνει και τον αρχηγό της. Ευτυχώς για λίγο…
Ο Παναθηναϊκός κερδίζει σε ένα must win παιχνίδι την Άλμπα στην Γερμανία με τον ταύρο Ματσιούλης να διαλύει την αντίπαλη άμυνα με 6/8 τρίποντα, ενώ έκανε μία χαζή ήττα με 54-58 στο ΟΑΚΑ, με την ομάδα να ξεμένει από ενέργεια στο τελευταίο δεκάλεπτο απόρροια των πολλών τραυματισμών και της έλλειψης ετοιμότητας των παικτών. Ακολούθησαν μία δύσκολη νίκη επί της Μπάμπεργκ και μία οριακή ήττα στο Σεφ… Η γκρίνια ξαναφουντώνει και ο Παναθηναϊκός βρίσκεται στην εσωστρέφεια.
Όλα αυτά έμελλε να αλλάξουν στις 10 Φεβρουαρίου. Τελικός κυπέλλου. Παναθηναϊκός-Ολυμπιακός 81-78. Έπειτα από ένα ρεσιτάλ του αρχηγού, με άξιους συμπαραστάτες τους Γκιστ, Λάσμε και Ούκιτς ο Παναθηναϊκός κερδίζει.
Ήταν το πρώτο παιχνίδι που ο Κροάτης έδειξε την ποιότητά του. Απόλυτη τακτική νίκη του Πεδουλάκη επί του Μπαρτζώκα. Πλήρης εγκλωβισμός του Σπανούλη. Η ψυχολογία των παικτών στα ύψη. Ο κόσμος για πρώτη φορά μέσα στη σαιζόν δείχνει να πιστεύει στην ομάδα. Ο πρώτος τίτλος της νέας εποχής είναι γεγονός.
Η ομάδα αρχίζει και αποδίδει καλό μπάσκετ κερδίζοντας όλα τα must win παιχνίδια στο top16 κάνοντας διπλό μέσα στη Μαδρίτη με 73-74. Παράλληλα ο Δημήτρης Γιανακόπουλος προσπάθησε να φέρει τον Αντώνη Φώτση στο ΟΑΚΑ, με την Αρμάνι να αρνείται να αποδεσμεύσει τον Μπάτμαν. Μια επιστροφή που μπορεί να άλλαζε την Ευρωπαϊκή πορεία του Παναθηναϊκού εκείνη τη χρονιά…
Ο Τζέισον Καπόνο αποχώρησε στις αρχές Μαρτίου με τον ίδιο να διαμαρτύρεται για τον λίγο χρόνο συμμετοχής και ενώ οι φήμες για τα νυχτοπερπατήματα του Αμερικανού είχαν φουντώσει. Για την ιστορία ο εκπληκτικός σουτέρ είχε 19,2' συμμετοχής στην ελληνική Α1 και 15,3' συμμετοχής στην Ευρωλίγκα. Τις τελευταίες χρονιές στους Σίξερς (2010-11) και στους Λέικερς (2011-12) είχε 4,7' και 10' συμμετοχής αντιστοίχως, ξεκινώντας δύο φορές βασικός σε 24 ματς με τους Σίξερς και καμία σε δέκα συμμετοχές με τους Λέικερς.
Όλα αυτά όμως μικρή σημασία είχαν. Μία μεγάλη ομάδα και ειδικά η κορυφαία όλων, ο Panathinaikos BC, προετοιμάζεται πάντα για τα play off κι τους τελικούς του πρωταθλήματος. Άλλωστε αυτός δεν είναι ο στόχος μίας τοπ ομάδας;
Αρχές Απριλίου 2013. Ο Παναθηναϊκός αντιμετωπίζει την Μπαρτσελόνα. Πρώτο παιχνίδι. Ήττα στην παράταση με 72-70. Απογοήτευση. Όχι, για την εμφάνιση, αλλά για την ήττα. Ένας εκπληκτικός Παναθηναϊκός, άψογα διαβασμένος, καθοδηγούμενος από τον Πεδουλάκη κυριάρχησε στο παρκέ. Γιατί έχασε; Για δύο λόγους.
Ο εκπληκτικός Σαρούνας Γιασικεβίτσιους και η καταραμένη διαιτησία. Ενώ το παιχνίδι βρισκόταν στην τελική ευθεία (αναφέρομαι στα τελευταία 10 λεπτά) οι διαιτητές άλλαξαν τον τρόπο που σφύριζαν τα φάουλ. Η Μπαρτσελόνα κέρδιζε την παραμικρή επαφή μακριά από την μπάλα ως φάουλ, την στιγμή που ο Παναθηναϊκός αιμορραγούσε. Ο Λάσμε ήταν εκτός. Ο Παναθηναϊκός έχανε το αμυντικό του τέρας, αλλά και έναν παίκτη που θα μπορούσε να του δώσει σκορ στην τελική ευθεία με τα φοβερά pick and roll και τις alley hoop πάσες του Διαμαντίδη που κατέληγαν σε εντυπωσιακά καρφώματα. Μετά από τάπα του Γκιστ το παιχνίδι πάει στην παράταση, όπου ο Παναθηναϊκός λυγίζει. Χαρακτηριστική φάση το επιθετικό φάουλ που χρεώνεται ο Τσαρτσαρής με το σκορ στο 69-70…
Δεύτερο παιχνίδι της σειράς στο Παλάου Μπλαουγκράνα. Πολλοί πίστευαν ότι η απογοήτευση θα πνίξει τους παίκτες. Μπαρτσελόνα-Παναθηναϊκός 65-66. Σε ένα déjà vu της σειράς του 2011 η ομάδα κερδίζει 65-66. Η Μπαρτσελόνα ξεφεύγει μέσα στο παιχνίδι με +13. Ο Παναθηναϊκός καταθέτοντας ψυχή επιστρέφει. Ατσάλινος, με θέληση και ενέργεια.
Στην τελική ευθεία του αγώνα ο Ναβάρο αναλαμβάνει δράση και βάζει την Μπαρτσελόνα μπροστά. Τελευταίο λεπτό. Σκορ 64-63 με τρίποντο του Μπράμος από την γωνία, έπειτα από καλή κυκλοφορία της μπάλας. Ο Λάσμε σβήνει τα φώτα στον Τζαγουάι. Τρία δευτερόλεπτα για την επίθεση της Μπαρτσελόνα. Time-out. Καλάθι του Ουάλας στην λήξη του χρόνου. Ο πάγκος του Παναθηναϊκού διαμαρτύρεται έντονα. Το καλάθι έπειτα από διαβουλεύσεις δεν μετράει, καθώς το χρονόμετρο ξεκίνησε καθυστερημένα.
Επίθεση του Παναθηναϊκού. Ο Μπράμος πηγαίνει προς τα μέσα σουτάρει και αστοχεί. Μάχη για το ριμπάουντ. Ο Ναβάρο το κερδίζει. Φάουλ πάνω στον Λάσμε που δεν σφυρίζεται. Φάουλ του Μπράμος στον Ναβάρο. Στις βολές ο Ισπανός. Χάνει την πρώτη. Βάζει τη δεύτερη. Time-out. Μπράμος στην επαναφορά. Διαμαντίδης βγαίνει από τα σκριν και παίρνει την μπάλα. Σκριν από τον Λάσμε στην κορυφή. Ο Τζαγουάι μένει επάνω στον αρχηγό. Εκεί ξεκινάει το show. Με ένα ρεσιτάλ σταυρωτών ο Διαμαντίδης χόρεψε τον Τζαγουάι και εκτέλεσε την Μπαρτσελόνα. Time out. Επίθεση του Ναβάρο πάνω στον Λάσμε. Καμία τύχη για τον Ισπανό. Δύο δευτερόλεπτα. Τρίποντο του Σάρας άστοχο. 65-66. Η πρώτη μεγάλη νίκη της νέας εποχής.
Η σειρά γυρίζει στην Αθήνα. Ο Γκιστ όμως είναι λαβωμένος. Χωρίς πολλά λόγια. Νίκη του Παναθηναϊκού με 65-63. Hightlight της βραδιάς το ουρλιαχτό του Λάσμε, έπειτα από την τάπα πάνω στον Ναβάρο (με καλά τίποτα δεν έμαθε;) στην τελευταία επίθεση της Μπαρτσελόνα.
Ο Παναθηναϊκός καθοδηγούμενος από το Διαμάντι του πήρε μεγάλη νίκη. Πλήρης νίκη του Πεδουλάκη επί του Πασκουάλ. Ακόμη και όταν ο Ισπανός γύρισε το παιχνίδι χρησιμοποιώντας ζώνη, ο RG βρήκε τρόπο να απαντήσει και να φέρει το παιχνίδι στα μέτρα του.
Τέταρτο παιχνίδι της σειράς. Δυστυχώς ήττα. 60-70. Ο Παναθηναϊκός μπερδεμένος από την άμυνα ζώνης 2-3 του Πασκουάλ έχασε. Η εκνευριστική αστοχία του Παναθηναϊκού κόστισε. Χαρακτηριστικά 5/23 τρίποντα με το πρώτο εύστοχο λίγα λεπτά πριν το ημίχρονο. Για να καταλάβει κάποιος αρκεί να δει τη στατιστική. Ισορροπία στα ριμπάουντ, 3 ασίστ περισσότερες για τον Παναθηναϊκό, 4 τάπες έναντι καμιάς υπέρ μας και 3 λάθη περισσότερα από εμάς. Ο Ναβάρο και ο Χουέρτας είχαν ξυπνήσει. Ο Πεδουλάκης προσπάθησε να σπάσει τη ζώνη τοποθετώντας τον Τσαρτσαρη στην κορυφή, δυστυχώς όμως η αστοχία ήταν τεράστια. Ειδικά τα τεσσάρια (Γκιστ και Τσαρτσαρής) είχαν αθροιστικά 0/7 δίποντα, και 0/1 τρίποντο. Αναφέρω τα PF γιατί είναι σημαντικά για να σπάσει η ζώνη 2-3…
Πέμπτο παιχνίδι. Ήττα 64-53. Ο Πανθηναϊκός βρίσκεται αντιμέτωπος με το καλημέρα του αγώνα σε μία απρόσμενη έκπληξη. Ο Διαμαντίδης φορτωμένος με τρία φάουλ στο πεντάλεπτο. Συγγνώμη, αλλά η euroleague θα πρέπει να ξεκαθαρίσει τι θεωρεί φάουλ. Ειδικά, τα δύο από αυτά είναι αστεία. Δεν γίνεται οι διαιτητές να σφυρίζουν διαφορετικά από αγώνα σε αγώνα, αφήνοντας ή μη το physical game κατά το δοκούν και αρκετές φορές και διαφορετικά μέσα στον ίδιο αγώνα. Ένα πρόβλημα που είναι υπαρκτό ακόμη.
Στο 15ο λεπτό σκορ 37-18. Ο Διαμαντίδης μπαίνει στο γήπεδο. Ο Παναθηναϊκός με όπλο την άμυνα σαν να μην υπάρχει αύριο και τα λίγα λάθη, το σκορ γίνεται 51-45. Ο Ναβάρο με διαδοχικά σουτ εκτός ισορροπίας κρατάει διαφορά ασφαλείας. Το σκορ στο 59-53. Ο Ούκιτς αστοχεί σε ελεύθερο τρίποντο με 2 λεπτά να απομένουν. Τι είδαμε σε αυτόν τον αγώνα; Τον Παναθηναϊκό να κυκλοφορεί αρκετά καλά την μπάλα και να έχει νέα play (κυρίως με Μπράμος και Λάσμε) στο παιχνίδι του, αλλά να είναι απελπιστικά άστοχος. Με 1/16 τρίποντα και την Μπαρτσελόνα να κυριαρχεί στα ριμπάουντ μοιραία ήρθε η ήττα.
Επιστροφή στην Ελλάδα. Ο Μπανκς αποχωρεί. Οι Κάρρυ και Γκουίν έρχονται. Ο Ίκαρος και ο Πανιώνιος είναι χαμηλά εμπόδια. Οι τελικοί ξεκινάνε.
Αρχές Ιουνίου. Πρώτος τελικός. Οι Γκιστ-Λάσμε ξηλώνουν το ηλεκτρικό σύστημα του ΣΕΦ και παίρνουν και τον πίνακα της ΔΕΗ φεύγοντας. Τελικό σκορ 51-64. Highlight το τρομακτικό κάρφωμα του Λάσμε πάνω στον Πεπέρογλου στο transition.
Η σειρά στο ΟΑΚΑ. 63-52. Τρομακτική ενέργεια από την ομάδα. Λάσμε, Γκιστ κάνουν το ζωγραφιστό ναρκοπέδιο. Ο Διαμαντίδης σκοράρει και πασάρει. Ο Κάρρυ εκτελεί. Οι παίκτες καταθέτουν ψυχή. Απόλυτη νίκη.
Τρίτος τελικός. 72-76 σε ένα παιχνίδι που δεν τελείωσε ποτέ. Ο Παναθηναϊκός επιστρέφει εμφατικά στην κορυφή της Ελλάδας. Απόλυτο αφεντικό.
Τι έγινε θα μπορούσε να πάει καλύτερα στην χρονιά;
Πρώτον, η καθυστέρηση στην υπόθεση του προπονητή πήγε πίσω τις μεταγραφές, με αποτέλεσμα να μην υπάρχουν διαθέσιμοι περιφερειακοί. Αποτέλεσμα ήταν να έρθει ο Ούκιτς. Ξεκάθαρα ο Κροάτης, δεν ήταν ο παίκτης που χρειαζόταν η ομάδα στην περιφέρεια. Ήταν ένας εξαιρετικός παίκτης με ικανότητα στο ανοιχτό γήπεδο και καλή άμυνα. Βελτιώθηκε πάρα πολύ μέσα στον Παναθηναϊκό, κυρίως στο επίπεδο λήψης αποφάσεων και ανέβασε το status του. Όμως η αδυναμία του να κουμαντάρει την ομάδα ως μοναδικός δημιουργός, όταν ο Διαμαντίδης καθόταν στον πάγκο ήταν εμφανής. Όπως εμφανής ήταν η αδυναμία του να ευστοχήσει συστηματικά από την περιφέρεια, ασκώντας πίεση στην αντίπαλη περιφερειακή άμυνα. Ο Παναθηναϊκός χρειαζόταν κάτι διαφορετικό. Έναν εγκεφαλικό playmaker με ικανότητα στο σουτ. Όμως όταν βγαίνεις αργά στην αγορά δεν μπορείς να βρεις πάντα αυτό που θέλεις. Ειδικά όταν αυτό που θέλεις είναι δυσεύρετο.
Λάθος η φυγή του Κίτσεν. Μπορεί να μην ήταν καλός σουτέρ, όμως η ικανότητά του στην άμυνα, σε συνδυασμό με την ταχύτητά του και την ικανότητα στην transition offence βοήθησε τον Παναθηναϊκό να πάρει εύκολους πόντους. Η απίστευτη ικανότητα του να κατεβάζει ριμπάουντ θα βοηθούσε την ομάδα. Εξηγώ. Όταν ο Παναθηναϊκός πήγαινε σε αλλαγές και οι Γκιστ, Λάσμε βγαίνανε ψηλά στην περιφέρεια, ο Παναθηναϊκός αδυνατούσε να ελέγξει το αμυντικό ριμπάουντ. Στο παιχνίδι με την Ρεάλ για την πρώτη φάση της euroleague, η ομάδα με το σχήμα Διαμαντίδης, Κίτσεν, Μπράμος, Ματσιούλης, Λάσμε κυριάρχησε στο γήπεδο. Στο πρόσωπό του έβλεπα τον Αμερικανό Μάντζαρη. Χαρακτηριστικό ότι έλειψαν οι πόντοι που θα μπορούσε να σκοράρει η ομάδα στο transition ανεβάζοντας την επιθετική συγκομιδή της.
Οι Καπόνο και Μπανκς προσπάθησαν, αλλά ο καθένας για διαφορετικούς λόγους αποχώρησαν. Ο Πάνκο πήγε ως αντάλλαγμα για τον Γκιστ. Πόσο καλύτερα θα ήταν τα πράγματα αν υπήρχε η οικονομική δυνατότητα να μείνει και ο Γκιστ να έρθει ως προσθήκη… Χαρακτηριστικά ο παίκτης είχε αρχίσει να ανεβαίνει ειδικά στο περιφερειακό σουτ. Ο Σχορτσιανίτης βοήθησε αρκετά την ομάδα με το ωμό ποστ παιχνίδι του. Όμως κατά τη διάρκεια της χρονιάς και ενώ η ομάδα ανέβαζε σταδιακά απόδοση, ο ίδιος έπεφτε. Ο τραυματισμός του τον Δεκέμβρη ήταν κομβικός…
Στην πρώτη μετά-Ομπράντοβιτς σαιζόν ο Παναθηναϊκός έκανε κάτι πρωτοφανές. Αναγκάστηκε να χτίσει μία ομάδα από το μηδέν. Ήρθαν παίκτες από τα αζήτητα και κατάφερε να ανεβάσει κατακόρυφα το status τους. Τεράστια συμβολή του Αργύρη Πεδουλάκη σε αυτό. Σε μία εποχή που κανένας προπονητής δεν ήθελε να αναλάβει, ο ίδιος δέχτηκε να καθίσει στον πάγκο και να ανταπεξέλθει στις δυσκολίες. Όχι μόνο στις αγωνιστικές. Σε αυτές ήμουν σίγουρος ότι είχε την τεχνογνωσία και την ικανότητα να τα καταφέρει. Κατάφερε να ανταπεξέλθει στις προσδοκίες του κόσμου και της διοίκησης. Μην κρυβόμαστε άλλωστε. Ο πήχης μπορεί να πέσει στα λόγια. Στην πράξη είναι δύσκολο. Κατάφερε να χτίσει μία ομάδα με δική της ταυτότητα, με εκπληκτική άμυνα (τολμώ να πω η κορυφαία του 21ου αιώνα), πεινασμένη, καλοπροπονημένη, με σαφή επιρροή από τον πάγκο και με χαρακτήρα νικητή. Ο Παναθηναϊκός θα μπορούσε να πέσει στα δύσκολα αμαχητί, όμως κάθε φορά έβγαινε νικητής και ατσαλωμένος. Μπορώ να πω με βεβαιότητα ότι η ομάδα αντανακλούσε στο παρκέ το πρόσωπο του προπονητή της. Άλλωστε αυτός δεν είναι πάντα ο βασικός στόχος ενός προπονητή;
Ο Παναθηναϊκός κατάφερε να δομήσει το DNA της νέας εποχής πάνω στην ναυαρχίδα των επιτυχιών επί Ομπράντοβιτς. Την άμυνα. Τεράστια επιτυχία για την ομάδα το γεγονός ότι έχτισε, ίσως αν θέλετε διατήρησε το know how της νίκης στα δύσκολα. Επιστροφή στην κορυφή της Ελλάδος λοιπόν, αλλά…
Η πίκρα για τον αποκλεισμό από το f4 μεγάλη. Ο Παναθηναϊκός πάλεψε κόντρα σε όλους και σε όλα. Μειονέκτημα έδρας, διαιτησία, τραυματισμός Γκιστ, μικρό ρόστερ. Προσπάθησε να πάει, αλλά ξεκάθαρα για εμένα δεν τον άφησαν. Μπορώ να πω με μεγάλη σιγουριά ότι εάν πήγαινε, θα ταρακουνούσε ολόκληρη την Ευρώπη. Διότι εκείνος ο Παναθηναϊκός ήταν χτισμένος για τα δύσκολα. Μοναδικό must win παιχνίδι που χάθηκε ήταν το τέταρτο της σειράς με την Μπαρτσελόνα. Αν πήγαινε λοιπόν τότε F4 δε θα φτάναμε ποτέ μέχρι εδώ. Γιατί μην γελιέστε αν ο Πεδουλάκης στην πρώτη του σαιζόν πήγαινε F4, τότε δε θα μπορούσε κανείς να τον κουνήσει από τον πάγκο.
Κλείνοντας την ανασκόπηση της σαιζόν 2012-2013, θα ήθελα να πω δύο λόγια για ένα μαχητή. Ο λόγος για τον Κώστα Τσαρτσαρή. Ο αθλητής αυτός κατέκτησε 21 τρόπαια με τον Παναθηναϊκό (10 πρωταθλήματα, 8 κύπελλα, 3 euroleague), αγωνιζόμενος για 11 χρόνια με την φανέλα του τριφυλλιού. Εύφημος μνεία λοιπόν σε ένα από τα κορυφαία τεσσάρια του Ευρωπαϊκού μπάσκετ του 21ου αιώνα. Είχε ένα εκπληκτικό φινάλε στον τελευταίο του αγώνα (14π.-4/7σ.-6 ασσίστ, 7 κερδισμένα φάουλ) . Το καλάθι και φάουλ που σκοράρει στο 29ο λεπτό του παιχνιδιού με το σκορ 55-53 και το εκπληκτικό καλάθι που σκοράρει στο 59-58 έχοντας στην πλάτη του τον Σπανούλη και βλέποντας τον Χάινς να πηγαίνει σε βοήθεια, αντικατοπτρίζει την τεράστια τεχνική του και την εκπληκτική αντίληψη που είχε στο παιχνίδι του. Βαθιά υπόκλιση.
