Γράφει ο Ευθύμης
Καλημέρα, όπως σας είχα προαναγγείλει στο τελευταίο κείμενο (μια σειράς κειμένων αναδρομής) και με το καλοκαίρι σιγά-σιγά να μας αποχαιρετά και τον Panathinaikos BC να έχει ξεκινήσει την προετοιμασία του, θα προσπαθήσω να κάνω μία αδρή ανάλυση στο μπάσκετ που πιστεύω ότι θα δούμε φέτος από την ομάδα.
Για να μπορέσω όμως να αναλύσω πως θα παίξει η ομάδα, θα κάνω πρώτα μία προσέγγιση στον τρόπο που παίζεται πλέον το άθλημα στο υψηλότερο Ευρωπαϊκό επίπεδο.
Τα τελευταία χρόνια, με ορόσημο το F4 της Euroleague το 2014 που διεξήχθη στο Μιλάνο το μπάσκετ έχει μπει σε μία νέα εποχή. Είναι πρόδηλο ότι για να βρεθεί μία ομάδα στο Έβερεστ του Ευρωπαϊκού μπάσκετ πρέπει να είναι γρήγορη, καλοπροπονημένη και πάνω από όλα πολυδιάστατη.
Η τότε Μακάμπι του Ντέιβιντ Μπλατ χάραξε την πορεία που πρέπει να ακολουθήσει μία ομάδα για να φτάσει στην κορυφή. Μία two ways team, που μπορούσε να επιτεθεί τόσο στο ανοικτό όσο και στο κλειστό γήπεδο, να ελέγξει τον ρυθμό του αγώνα και ανάλογα με τους παίκτες που βρίσκονταν στο παρκέ να τον αυξομειώσει, κερδίζοντας τόσο σε υψηλό όσο και σε χαμηλό σκορ.
Η τότε Μακάμπι ίσως είναι το καλύτερο παράδειγμα που μπορώ να σκεφτώ. Μία ομάδα που "πάντρεψε" το κλασικό, διαχρονικό Ευρωπαϊκό μπάσκετ, του αλτρουισμού, της σκέψης, της αναζήτησης του miss-match και της σκληρής άμυνας, με το φουτουριστικό για τα μέχρι τότε Ευρωπαϊκά δεδομένα,
Αμερικανικό μπάσκετ, της ταχύτητας, τόσο σε παίκτες, όσο και σε τρόπο παιχνιδιού, της προσωπικής φάσης και της αγωνιστικής έντασης. Μία ομάδα που έξυπνα έγινε για εμένα το σήμα κατατεθέν της νέας εποχής, αντικαθιστώντας τα μεγάλα κορμιά με παίκτες που είχαν γρήγορα πόδια και μεγάλο wingspan.
Μία ομάδα που είχε υποδειγματικό spacing (χρησιμοποιώντας τους κατάλληλους παίκτες σε κάθε θέση, χαρακτηριστικά ο David Blu έπαιξε ως PF εκείνη τη σαιζόν), υποδειγματικό transition, τόσο σε επίθεση (σήμα κατατεθέν της Μακάμπι για πολλά χρόνια), όσο και σε άμυνα, σωστά δομημένη επίθεση μισού γηπέδου, στηριζόμενη στο ριμπάουντ, σωστά στελεχωμένη και με καλή διαχείριση. Όλα αυτά, με ένα μπάτζετ των 11-12 εκατομμυρίων.
Ωραία όλα αυτά, αλλά γιατί τα αναφέρω; Γιατί ξεκάθαρα στα δικά μου μάτια ο Παναθηναϊκός πρέπει να ακολουθήσει την τότε Μακάμπι, η οποία πρέπει να λειτουργήσει ως πρότυπο για την ομάδα. Όχι τόσο σε θέμα κατάκτησης της Euroleague, πράγμα που εξαρτάται και από άλλους παράγοντες, όσο από θέμα δουλειάς.
Αυτήν τη στιγμή και εφόσον ο Παναθηναϊκός αποκτήσει και το stretch-4 και πιθανότητα και ένα ακόμη γκαρντ, το ρόστερ του Παναθηναϊκού θα έχει αρκετές ομοιότητες με το ρόστερ της τότε Μακάμπι. Παίκτες με ποστ παιχνίδι, με playmaking και slashing abilities, με γρήγορα πόδια, με above the rim παιχνίδι, που μπορούν να παίξουν σε σετ παιχνίδι, που μπορούν να τρέξουν το γήπεδο σκοράροντας στον αιφνιδιασμό, που μπορούν να αμυνθούν σε πολλές θέσεις, που μπορούν να ελέγξουν τον ρυθμό, που μπορούν να εκμεταλλευτούν έξυπνα καταστάσεις miss-match και περιφερειακό firepower.
Κυρίως όμως blue collar guys (με ιδιοσυγκρασία κομάντο), που θα κάνουν τα πάντα για την ομάδα, και θα καταθέσουν όλη τους της ψυχή για την νίκη. Όπως και παίκτες που θα πάρουν το σουτ όταν η μπάλα καίει. Δύο σημαντικά στοιχεία σε ομάδες που κάνουν πρωταθλητισμό.
Πως μεταφράζονται όλα αυτά στο ρόστερ του Παναθηναϊκού;
Ας μην γελιόμαστε. Η ομάδα αυτήν την στιγμή έχει παίκτες που μπορούν να παίξουν σε οποιοδήποτε στυλ επίθεσης. Παίκτες που μπορούν να παίξουν σε motion offense (παρότι η Ελληνική σχολή προπονητών, με προεξέχουσα μορφή τον Δημήτρη Ιτούδη δεν την χρησιμοποιεί αρκετά συχνά), on και off ball screens (ειδικά για παίκτες όπως ο KC Rivers, ο Φελντέιν και ο Φώτσης), post game (Μπουρούσης, Χαραλαμπόπουλος και τολμώ να πω και Καλάθης), pick and roll ή pick and pop (Καλάθης, Γκιστ, Σίγκλετον, Μπουρούσης), transition επίθεση με σχεδόν όλους τους παίκτες να μπορούν να αναμιχθούν, καθώς και καταστάσεις ένας εναντίον ενός (Τζέιμς, Παππάς).
Πως μπορούν όλα αυτά να εμφανιστούν στο παρκέ και πως η φιλοσοφία του Πεδουλάκη συνδέεται με τα παραπάνω;
Μεγάλη κουβέντα γίνεται τον τελευταίο καιρό περί "σκεπτόμενου" μπάσκετ. Ο καθένας μπορεί να το εκλάβει όπως θέλει. Έχω αναφέρει στο παρελθόν ότι αυτό το είδος μπάσκετ στηρίζεται στο διάβασμα των miss-matches, την σωστή τήρηση του spacing, το κατάλληλο σουτ, την έξτρα πάσα, το σωστό τρέξιμο στον αιφνιδιασμό (με τους παίκτες να έχουν τις κατάλληλες θέσεις και την δυνατή άμυνα.
Πολλοί έχουν στο μυαλό τους ότι είναι το αργό μπάσκετ των χαμηλών σκορ και των λίγων κατοχών. Πλανώνται πλάνην οικτρά. Όλοι αυτοί έχουν συνδέσει στο μυαλό τους αυτό επειδή στην πρώτη θητεία του στο ΟΑΚΑ ο Αργύρης Πεδουλάκης αποφάσισε να στηριχτεί στο κορυφαίο Playmaker της Ευρώπης, τον Διαμαντίδη και να δομήσει την ομάδα για να παίξει επίθεση μισού γηπέδου. Όπως καταλαβαίνετε κάτι τέτοιο δε θα γίνει πλέον.
Μερικές ομάδες που ακολούθησαν την χρονιά που μας πέρασε το μοντέλο του "σκεπτόμενου" μπάσκετ:
1. Η Φενέρ που επιτίθεται ψάχνοντας με υπομονή το ευνοϊκό miss-match μέσα από το οποίο θα εκτελέσουν την επίθεσή τους και θα σκοράρουν.
2. Η Λαμποράλ. Ξέρω θα μου πείτε για τα φοβερά τρίποντα, τους εξαιρετικούς εκτελεστές και πολλά άλλα. Η Λαμποράλ όμως δε τα έκανε όλα αυτά τυχαία. Χτυπούσε με έναν απίστευτο κυνισμό καταστάσεις 1-1 ή 2-2 προσπαθώντας να βρει ρυθμό και να ανοίξει την άμυνα του αντιπάλου. Σκεφτείτε με πόση μανία τιμωρούσε κάθε λανθασμένη άμυνα στη σειρά με τον Παναθηναϊκό.
3. Η Μακάμπι. Εντάξει πλάκα κάνω. Η "ομάδα του Λαού" ήταν το ακριβώς αντίθετο. Μία άναρχη ομάδα, που έτρεχε απλώς για να τρέχει, που δεν είχε σταθερές στο παιχνίδι της, χωρίς σωστές αποστάσεις, που προσπαθούσε να σκοράρει από τραβηγμένες προσωπικές επιθέσεις των παικτών της.
Παρακολουθώντας την πορεία του προπονητή Πεδουλάκη, αυτό που μπορώ να πω με σιγουριά είναι ότι πριν έρθει στον Παναθηναϊκό οι ομάδες του διακρίνονταν για την δυναμική τους άμυνα και την ταχύτητά τους στην επίθεση, με ροπή στην άμεση εκτέλεση στο ανοικτό γήπεδο. Οι ομάδες του προσέφεραν γρήγορο, θεαματικό και αποτελεσματικό μπάσκετ. Είναι αυτό το οποίο πιστεύω ότι θα δούμε φέτος.
Μία ομάδα που θα ακολουθήσει την τάση των Pace and Space επιθέσεων, και θα προσπαθεί να εκτελέσει στο transition. Όταν η ομάδα δεν μπορέσει να βρει εύκολους πόντους μέσα από transition θα προσπαθήσει να ακουμπήσει την μπάλα στις σταθερές τις στο μισό γήπεδο. Post παιχνίδι από τον Μπουρούση, Staggered screen επίθεση για τους σουτέρ, pick and roll επίθεση (ειδικά την High 2-3 Pick and Roll Set την χρησιμοποίησε η ομάδα στους τελικούς και κυρίως στον πρώτο), side picks με τον Τζέιμς, isolation με τους πλάγιους στις γωνίες να περιμένουν το ελεύθερο σουτ, προσπάθεια να εκμεταλλευτεί τα miss-matches.
Πρέπει να επισημάνω ότι ο όρος transition δεν αναφέρεται μόνο στον αιφνιδιασμό, αλλά στην σωστή μεταφορά της μπάλας από την άμυνα στην επίθεση, χωρίς καθυστέρηση και με την ύπαρξη σωστών θέσεων και αποστάσεων.
Θα επιμείνω όμως στην transition επίθεση, γιατί ο Παναθηναϊκός έχει όλα τα στοιχεία για να τρέξει. Το βασικότερο έχει παίκτες που μπορούν να εξασφαλίσουν το αμυντικό (και το επιθετικό) ριμπάουντ, προσφέροντας ευνοϊκές συνθήκες στην ομάδα για να τρέξει στον αιφνιδιασμό. Πλέον και με την αλλαγή των κανονισμών (πλέον τα λεγόμενα φάουλ τακτικής θα είναι αντιαθλητικά) είναι επιβεβλημένο η ομάδα να τρέξει και να σκοράρει γρήγορα ανεβάζοντας την παραγωγικότητα της ομάδας.
Ο Πεδουλάκης είναι ένας από τους υποστηρικτές της θεωρίας του Χάους (ή αλλιώς Dynamic Systems Theory). Σύμφωνα με αυτήν, και έτσι όπως την παρουσίασε ο Σβέτισλαβ Πέσιτς πριν μερικά χρόνια, μία ομάδα στα πρώτα 8 δευτερόλεπτα προσπαθεί να σκοράρει στον αιφνιδιασμό (πρωτεύοντα ή δευτερεύοντα), αν δεν καταφέρει να σκοράρει τότε στα επόμενα 8 δεύτερα πρέπει να υπάρξει σωστό transition και στα τελευταία 8 δεύτερα πρέπει να εκδηλωθεί επίθεση στο μισό γήπεδο. Γιατί λέγετε Θεωρεία του Χάους; Γιατί έπειτα από τα πρώτα 8 δευτερόλεπτα και εφόσον δεν εκδηλωθεί επίθεση επικρατεί ένα χάος στο παρκέ για λίγα δευτερόλεπτα και εκεί μία σωστά δουλεμένη ομάδα μπορεί χτυπήσει στην αδυναμία της αντίπαλης άμυνας.
Μπορεί ο Παναθηναϊκό μπορεί να παίξει όπως η Λοκομοτίβ ή η Λαμποράλ;
Ναι μεν αλλά. Ο Παναθηναϊκός θεωρώ ότι μπορεί να φτάσει σε ένα επίπεδο παιχνιδιού που θα έχει αρκετές ομοιότητες με αυτό των δύο ομάδων που έφτασαν στο F4, αλλά σίγουρα δε θα είναι ίδιο. Αυτό έγκειται στο γεγονός ότι η ομάδα έχει διαφορετικούς παίκτες σε κάποιες θέσεις. Άποψή μου είναι ότι η ομάδα θα προσπαθήσει να συνδυάσει καταστάσεις και από τις δύο ομάδες έχοντας στο παρκέ κάθε φορά τους κατάλληλους παίκτες.
Αυτό που είναι σίγουρο πάντως είναι ότι ο Παναθηναϊκός, όπως και όλες οι ομάδες που πήγαν f4 θα έχει μία καλή άμυνα. Για την ακρίβεια θα έχει μία από τις καλύτερες άμυνες της Ευρώπης, με πολυσύνθετες άμυνες χώρου και πολλά τρικ. Αυτό που θα αναφέρω είναι ότι το μπάσκετ απαιτεί ροή και είναι συνέχεια. Μία ομάδα με μεγάλες αδυναμίες στην άμυνα δεν κατάφερε ποτέ να εκμεταλλευτεί το ταλέντο των παικτών της και να φτάσει στην κορυφή. Δεδομένο είναι επίσης ότι πολλοί από τους παίκτες θα κάνουν το βήμα παραπάνω στην καριέρα τους και θα μονιμοποιηθούν στο υψηλότερο επίπεδο.
Πιστεύω όμως ότι ο Παναθηναϊκός μπορεί να κινηθεί στην κατεύθυνση του small ball, θυσιάζοντας το ύψος προς χάριν της ταχύτητας και της παραγωγικότητας, κυρίως του περιφερειακού σουτ. Υπάρχουν παίκτες με τεράστιο άνοιγμα χεριών, που μπορούν να κυριαρχήσουν στο ζωγραφιστό και να καλύψουν την έλλειψη ύψους σε συγκεκριμένα σχήματα, δίνοντας στην ομάδα μία πιο physical και aggressive μορφή. Θα ήταν ενδιαφέρον να δούμε μία ομάδα σε ένα εντελώς διαφορετικό πλαίσιο σε σχέση με το περυσινό και πιο κοντά στο πρότυπο της πρωταθλήτριας Ευρώπης ΤΣΣΚΑ που έπαιζε με την τριάδα Κουρμπάνοφ, Βοροντσέβιτς/Χριάπα και Χάινς (ή η Μακάμπι του 2014).
Κοινό χαρακτηριστικό των δύο αυτών ομάδων είναι ότι προτιμούσαν two guards line-ups, που μπορούσαν να ελέγξουν τον ρυθμό, χωρίς να χάνουν σε σουτ, αθλητικότητα και δύναμη. Κατάσταση που επίσης θα δούμε στον φετινό Παναθηναϊκό. Μέσα από τέτοιες πεντάδες ο Παναθηναϊκός μπορεί να πιέσει τον αντίπαλο και να βγάλει πολλούς αιφνιδιασμούς, να ελέγξει τον ρυθμό, αλλά και να κυκλοφορήσει καλύτερα την μπάλα ψάχνοντας τις καλύτερες δυνατές προϋποθέσεις για ελεύθερα σουτ.
Θα ήθελα όμως να κάνω και μία μικρή αξιολόγηση τι καινούριο πρέπει να περιμένουμε από κάθε παίκτη.
Νικ Καλάθης: Ο Νικ έδειξε στους τελικούς ότι με σωστή αξιοποίηση είναι ένας από τους κορυφαίους playmaker της Ευρώπης. Τα quarterback skills του είναι ίσως τα καλύτερα στην Ευρώπη. Αυτό που περιμένω είναι βελτίωση στο σουτ του και στις βολές.
Μάικ Τζέιμς: Ο Τζέιμς είναι ένα scoring point guard. Σίγουρα ο ρόλος του στον Παναθηναϊκό δεν θα είναι ίδιος όπως στην Λαμποράλ, αλλά θα πρέπει να πασάρει την κατάλληλη στιγμή. Επίσης πρέπει να εκμεταλλευτεί όλες τις καταστάσεις 1 εναντίον 1 και να μην χρονοτριβεί με την μπάλα στα χέρια του. Το τελευταίο το έκανε σε 4-5 περιπτώσεις σε κάθε αγώνα.
Νίκος Παππάς: Αυτά που έκανε στα Play off του 2015 κόντρα στην ΤΣΣΚΑ πρέπει να αποτελέσουν τον φάρο για τον παίκτη. Αρκεί να προσθέσει και playmaking abilities και θα κυριαρχήσει.
Τζέιμς Φελντέιν: Ο Δομινικανός sg πέρυσι κλήθηκε να κάνει μία απότομη μετάβαση. Από μία μέτρια ομάδα του eurocup, κλήθηκε να πρωταγωνιστήσει στο υψηλότερο επίπεδο με αποτέλεσμα η απόδοσή του να έχει πολλές διακυμάνσεις. Σίγουρα δεν είναι και δε θα γίνει παίκτης επιπέδου Drew Nicholas. Όμως μπορεί να βοηθήσει ερχόμενος από τον πάγκο και δίνοντας λύσεις με το μακρινό του σουτ.
Λευτέρης Μποχωρίδης: Δουλειά, δουλειά, δουλειά. Ο παίκτης καλείται να παίξει. Τον πιστεύω (όπως και ο προπονητής) και είμαι σίγουρος ότι θα ανταπεξέλθει. Θα παίξει αρκετά Α1 και έτσι θα εξελιχθεί. Είναι ευχής έργον ότι έμαθε δίπλα στον Διαμαντίδη και τα χαρακτηριστικά του τον βοηθάνε για να εξελιχθεί.
KC Rivers: Φοβερός σουτέρ, εξαιρετικός αμυντικός. Εξαιρετική προσθήκη θα δώσει πολλά.
Βασίλης Χαραλαμπόπουλος: Μπορεί να παίξει άμεσα στην Euroleague. Χρειάζεται να βελτιώσει το σώμα του, ώστε να αποκτήσει ταχύτητα και έκρηξη. Πρέπει να αποβάλλει την διστακτικότητα που τον διακατέχει και να βγάλει αυτοπεποίθηση. Έχει όλα τα εφόδια να γίνει μελλοντικός ηγέτης.
Πατ Καλάθης: Παίκτης ρόλων με καλό σουτ, θα δώσει λύσεις στο ελληνικό πρωτάθλημα.
Αντώνης Φώτσης: Ο Φωτσένκο ο παίκτης που θα εγγυηθεί την ομαλή μετάβαση της ομάδας από την εποχή του Διαμαντίδη στην νέα εποχή Τα χρόνια πέρασαν, αλλά το φονικό του σουτ παραμένει.
Τζέιμς Γκιστ: Δυστυχώς τα τελευταία 2 χρόνια ήταν ο μοναδικός ψηλός της ομάδας που μπορούσε να προσφέρει ταχύτητα και ενέργεια με αποτέλεσμα να ξεζουμιστεί και στους φετινούς τελικούς να παρουσιαστεί κατώτερος του αναμενόμενου. Από φέτος επιστρέφουν οι πτήσεις.
Κρις Σιγκλετον: Εξαιρετικά γρήγορος παίκτης, με καλό σουτ, δυνατό lower και upper body, σωστό timing για τάπες και για ριμπάουντ.
Γιάννης Μπουρούσης: Ο Ντούσαν Ίβκοβιτς είχε πει ότι του θυμίζει τον Βλάντε Ντίβατς. Οκ, δεν έφτασε ποτέ σε τέτοιο επίπεδο, αλλά αυτήν τη στιγμή είναι ίσως ο κορυφαίος ψηλός της Euroleague και στα δικά μου μάτια ο πραγματικός MVP της περυσινής διοργάνωσης. Ο Παναθηναϊκός ίσως πλήρωσε μία σχετική υπεραξία (ίσως ο μοναδικός παίκτης για τον οποίο έδωσε παραπάνω χρήματα από όσα αξίζει), όμως προσθέτει ένα πολυδιάστατο πεντάρι που μπορεί να σκοράρει με πολλούς τρόπους (μακρινό σουτ, παιχνίδι στο low και στο high post, ικανός να επιτεθεί έπειτα από ντρίπλα). Ικανός να δημιουργήσει, λειτουργώντας ως floor general.
Αμυντικά ο παίκτης προτιμάει να μείνει στην ρακέτα όπου κυριολεκτικά είναι dominant και δε θα αφήσει απροστάτευτο το καλάθι, κατεβάζοντας με ευκολία τα ριμπάουντ. Σίγουρα δεν είναι ο ψηλός που θα επιχειρήσει να βγει στις αλλαγές… Δεν περιμένω να κάνει μία ακόμη μυθική χρονιά. Περιμένω να εμφανιστεί μεστός και να δώσει την επιπλέον ώθηση εκεί που η ομάδα θα τον έχει ανάγκη.
Στην ομάδα υπάρχουν και οι νεαροί Μιχάλης Λούντζης και Γιώργος Καλαϊτζάκης. Πιστεύω ότι στο χαμηλού επιπέδου πρωτάθλημα θα πάρουν κάποιον χρόνο συμμετοχής.
Με βάση το ρόστερ γίνεται κατανοητό ότι θα σχηματιστούν υποομάδες παικτών που ο ένας θα καλύπτει τις αδυναμίες του άλλου. Για παράδειγμα θεωρώ δεδομένο ότι όταν στο γήπεδο βρίσκεται ο Μπουρούσης, δίπλα του θα βρίσκεται και ο Γκιστ έτσι ώστε να καλύπτεται η αμυντική του αδυναμία. Όπως επίσης θεωρώ δεδομένο ότι το δίδυμο Τζέιμς-Μπουρούσης θα παίζει αρκετά μαζί. Όλα αυτά βέβαια είναι θεωρητικά προς το παρόν.
Αργύρης Πεδουλάκης: Η φιλοσοφία του κόουτς αναλύθηκε (έστω και επιφανειακά). Το θέμα είναι το εξής: Στο σύγχρονο μπάσκετ η στελέχωση είναι το Α και η διαχείριση το Ω. Στην στελέχωση (και με δεδομένα τα χαρακτηριστικά του τεσσαριού και πιθανότατα του γκαρντ που θα αποκτηθούν) η ομάδα αγγίζει το άριστα. Στη διαχείριση; Ναι μεν αλλά. Για εμένα η διαχείριση βρίσκεται σε άμεση συνάρτηση της στελέχωσης. Ένα ρόστερ ορθολογικά στελεχωμένο είναι πιο εύκολο να διαχειριστεί από έναν προπονητή. Θυμηθείτε το πρόβλημα που υπήρξε την σαιζόν 2013-2014 με τον Πεδουλάκη να αδυνατεί να διαχειριστεί σωστά ένα ρόστερ που είχε λάθος στελέχωση (έλλειψη ποστ ψηλού και playmaker). Έχει δείξει στο παρελθόν ότι ξέρει να διαχειρίζεται παίκτες που τον καλύπτουν και που μπορούν να βοηθήσουν την ομάδα. Σίγουρα είχε αδυναμία να εκμεταλλευτεί παίκτες που δεν ταίριαζαν με το πλάνο του, όπως ο Μαυροκεφαλίδης, αλλά αυτήν τη στιγμή δεν υπάρχουν τέτοιοι παίκτες στο ρόστερ.
Μερικοί πιστεύουν ότι ο προπονητής δεν αρέσκεται σε ψηλούς με αργά πόδια, που δεν μπορούν να παίξουν άμυνα και δεν βγάζουν ενέργεια, και αναφέρουν ότι δεν ήθελε τον Μπουρούση. Λάθος. Ο Πεδουλάκης ως προπονητής ανέδειξε πολλούς τέτοιους ψηλούς (Βουγιούκας, Γλυνιαδάκης, ο οποίος έγινε ντραφτ στο ΝΒΑ το 2003 ευχαριστώντας τον RG) και συνεργάστηκε και με άλλους (ο Σχορτσιανίτης το πιο τρανταχτό παράδειγμα) καταφέρνοντας να αξιοποιήσει τα χαρακτηριστικά τους (ποστ παιχνίδι, δημιουργία, ριμπάουντ) και να μακιγιάρει τις αδυναμίες τους.
Οπότε από τον Πεδουλάκη απαιτείται σωστή διαχείριση και κατανομή των ρόλων , καθώς επίσης και να κρατήσει ενωμένη την ομάδα και τα αποδυτήρια στα δύσκολα που δεδομένα θα έρθουν μέσα στη σαιζόν. Μπορεί να τα καταφέρει αρκεί να έχει την στήριξη της διοίκησης.
Η οποία διοίκηση πρέπει και οφείλει να λειτουργήσει όπως και την χρονιά που μας πέρασε στηρίζοντας τον προπονητή και χωρίς να επεμβαίνει στην δουλειά του να τον αφήσει να δείξει τις προδιαγραφές της ομάδας και να τον αξιολογήσει την κατάλληλη στιγμή.
Αυτό που ζητάω ως έξτρα από τον RG είναι να βρει τον επόμενο Παπαγιάννη, τον επόμενο Χαραλαμπόπουλο και να τους δουλέψει έτσι ώστε μετά από χρόνια να τους χρίσει βασικούς στην ομάδα. Δύσκολο, αλλά όχι ακατόρθωτο.
Ποιοι είναι οι στόχοι της ομάδας;
F4, πρωτάθλημα, κύπελλο. Με αυτήν την σειρά μάλιστα. Ο Παναθηναϊκός έχει ανάγκη το f4. O Panathinaikos BC είναι ομάδα F4 και οφείλει να παλέψει για να βρεθεί εκεί. Αυτήν την στιγμή σίγουρα δεν είναι φαβορί. Υπάρχουν ομάδες με μεγαλύτερο star quality. Μπορεί όμως μέσα από την δουλειά και την σωστή προετοιμασία να γίνει η ομάδα που θα βγει στην επιφάνεια (όπως η Μακάμπι του 2014). Αν μπορούσα να κατατάξω αυτήν την στιγμή τον Παναθηναϊκό, και με δεδομένο ότι οι περισσότερες ομάδες ψάχνουν για 1-2 παίκτες, έχοντας σχηματίσει τον βασικό τους κορμό, θα τον έδινα ως υποψήφιο για τις θέσεις 4-7 στην κανονική διάρκεια της Euroleague.
Το μόνο μειονέκτημα στην νέα προσπάθεια; Η ομάδα αυτή την στιγμή αναζητεί τους επόμενους αγωνιστικούς ηγέτες, καθώς η φυγή Διαμαντίδη αφαιρεί μεγάλο μέρος της δύναμης από τον Παναθηναϊκό. Στην πράξη η ομάδα πρέπει και μπορεί να καλύψει το κενό βγάζοντας μπροστά νέους ηγέτες (Καλάθης, Παππάς, Χαραλαμπόπουλος), που μαζί με τον παλιό Φώτση και τον νεοεισελθόντα Μπουρούση, θα κρατήσου την ομάδα στα δύσκολα.
Συνοψίζοντας, η ομάδα είχε μία καλή βάση παικτών και σε αυτήν προστέθηκαν οι κατάλληλοι παίκτες τόσο από πλευράς ποιότητας και επιπέδου, αλλά κυρίως από πλευράς ορθολογικής στελέχωσης ενός ρόστερ όπως το επιτάσσει η τάση του αθλήματος. Μερικοί θα διαφωνήσουν, αλλά νιώθω ανακουφισμένος που η ομάδα έχει έναν προπονητή με τα θετικά του και τα αρνητικά του στον πάγκο της. Προπονητή που έχει ιδέες, πειραματίζεται, εισάγει καινοτομίες και οι αμυντικές του τακτικές είναι από τις κορυφαίες στο Ευρωπαϊκό μπάσκετ. Έναν προπονητή που έχει δείξει ότι είναι δεκτικός σε νέα ερεθίσματα και προσαρμόζεται στην τάση του αθλήματος και που με τις Old Fashion και All time Classic αμυντικές του τακτικές εγγυάται ότι ο Παναθηναϊκός θα παλέψει για το καλύτερο.
Μέσα από αυτές τις τακτικές ο Παναθηναϊκός θα προσπαθήσει να βρει ρυθμό, να ανεβάσει την ένταση της ομάδας, να βγάλει ενέργεια στο παρκέ και να σκοράρει εύκολους πόντους στην transition επίθεση. Κλέψιμο ή μακρινό ριμπάουντ, γρήγορη πρώτη πάσα, εκτέλεση και όταν δεν γίνεται αυτό, επίθεση στο μισό γήπεδο με βάση τις σταθερές της ομάδας και ανάλογα με τους παίκτες που βρίσκονται στο παρκέ. Αυτοί θα είναι οι βασικοί πυλώνες στην επιθετική ανάπτυξη.
Κλείνοντας αυτό που θα ήθελα να δω από τον Παναθηναϊκό είναι να έχει την δικιά του φιλοσοφία. Όπως ο Παναθηναϊκός επί Ζέλικο φημίζονταν για την Pick and Roll based offense/hard-nosed defense, έτσι και τώρα ο Παναθηναϊκός πρέπει να βρει μία νέα αγωνιστική κατεύθυνση.
Ο Παναθηναϊκός για να πετύχει πρέπει να έχει δικιά του φιλοσοφία και να δομήσει από την αρχή την νοοτροπία νικητή που για εμένα χάθηκε τα δύο τελευταία χρόνια, με την ομάδα να μην θυμίζει σε τίποτα τον Παναθηναϊκό που μύριζε τον φόβο του αντιπάλου και να τον κατασπάραζε. Για να γίνουν όλα αυτά η ομάδα πρέπει να μείνει μακριά από λάθη του παρελθόντος.
ΥΓ1. Περί Σίγκλετον ο λόγος. Συμφωνώ ότι είναι πλήγμα ότι ο παίκτης δεν βρίσκεται στην προετοιμασία της ομάδας. Ο Σίγκλετον έδωσε τελευταίο παιχνίδι με την Λοκομοτίβ 15 Μαϊου και υπέγραψε στην Ανχούι αρχές Ιουνίου. Είχε περίπου τρεις εβδομάδες ξεκούρασης, διάστημα μεγαλύτερο από παίκτες που έπαιξαν στο προ-ολυμπιακό τουρνουά και στους Ολυμπιακούς αγώνες. Ο παίκτης πάντως θα χρειαστεί προσεκτική διαχείριση και λογικά δε θα χρησιμοποιείται αρκετά στους αγώνες πρωταθλήματος.
ΥΓ2. Εν αναμονή του τεσσαριού άρχισαν και βγαίνουν φήμες για NBAers ετών 30+. Εγώ θα είμαι ξεκάθαρος. Ο Παναθηναϊκός δεν έχει καμία ανάγκη να κινηθεί για παίκτες χωρίς φιλοδοξίες και όραμα. Δε θέλω να δω έναν παίκτες που θα έρθουν μόνο για το χρήμα. Με νωπές τις μνήμες του Lamar Odom και πως εξελίχθηκε η συνεργασία του με την Λαμποράλ και με πολλά παραδείγματα τέτοιων περιπτώσεων είμαι αρνητικός. Ο παίκτης που θα έρθει θα πρέπει να έχει σωστή νοοτροπία, να διψάει για νίκες και να θέλει να μείνει στην ομάδα για αρκετά χρόνια.
ΥΓ3. Περί διαχείρισης. Υπάρχει μεγάλη διαφορά στο να παίξει ένας παίκτης για να παίξει και στο βάζω έναν παίκτη να παίξει με συγκεκριμένο ρόλο στην ομάδα. Τεράστια.
ΥΓ4. Πολλά έχουν ειπωθεί για το μπάσκετ που παίχθηκε στο ολυμπιακό τουρνουά. Κάποιοι υποστηρίζουν ότι υπάρχει αλλαγή στο μπάσκετ και φάνηκε σε αυτό το τουρνουά. Μην αφήνετε κανέναν να σας πουλήσει αυτό το παραμύθι. Το μπάσκετ αλλάζει, αλλά όχι επειδή το είδαμε σε αυτό το τουρνουά. Το ολυμπιακό τουρνουά πάντα είχε μεγάλα σκορ. Για του λόγου του αληθές δείτε τα παρακάτω στατιστικά. Όπως θα διαπιστώσετε το μοναδικό ολυμπιακό τουρνουά που είχε επιθέσεις χαμηλής παραγωγικότητας τα τελευταία 20 χρόνια είναι του Σίδνεϊ.
ΥΓ5. Πολλά έχουν λεχθεί σχετικά με την ανασκόπηση της περυσινής χρονιάς. Δύο λόγια. Είναι αστείο να λέγεται ότι οι Κούζμιτς και Παύλοβιτς ήρθαν αναγκαστικά στον Παναθηναϊκό επειδή δεν υπήρχε μπάτζετ. Πριν έρθουν αυτοί είχαν προταθεί παίκτες των 400-500 χιλιάδων ευρώ που θα έκαναν την δουλειά και με το παραπάνω (C. Iverson, Matt Janning, κ.α.). Έφερε αυτούς επειδή πολύ απλά δεν γνώριζε την αγορά και είχε την εντύπωση ότι με Σέντερ-Δεινόσαυρους θα τα καταφέρει. Μην σας ξεγελάει η κίνηση για Λάσμε-Τάιους. Ο πρώτος του στόχος ήταν δίδυμο Ραντούλιτσα-Μιλουτίνοφ. Εν τέλει πήρε Κούζμιτς που δεν έχει καμία σχέση με αθλητικό ψηλό και ενώ με αυτά τα χρήματα θα μπορούσε να βρει κάτι καλό. Το κεφάλαιο έκλεισε. Ο Σάλε απέτυχε με δική του ευθύνη. Επίσης είναι επικίνδυνο να λέγεται ότι δεν ήθελε τον Νικ Καλάθη. Δεν μπορώ να σκεφτώ προπονητές που δε θα ήθελαν τον Νικ.
ΥΓ6. Με την ομάδα να πλησιάζει στην ολοκλήρωση του ρόστερ και έχοντας κάνει εξαιρετικές προσθήκες, ειδικά με τα δεδομένα της αγοράς, ανοίγει πάλι (!!!) η συζήτηση για τον προπονητή. Κάποιοι δεν έχουν καταλάβει ότι τα κλειδιά δόθηκαν στον προπονητή. Η πλειοψηφία των Παναθηναϊκών πιστεύει τον προπονητή και ένα ακόμη μεγαλύτερο ποσοστό τον στηρίζει (γιατί υπάρχει και κόσμος που τον στηρίζει χωρίς να τον πιστεύει). Από εκεί και πέρα ο καθένας πράττει όπως σκέπτεται. Γιατί μερικοί από αυτούς που τώρα αντιτίθενται στην παραμονή του Πεδουλάκη στις επιτυχίες θα βγουν πρώτοι να πανηγυρίσουν. Σκεπτόμενα πάντα.
ΥΓ7. Το καλό μπάσκετ ξεκινάει πάντα με καλή άμυνα - Robert Montgomery "Bob" Knight- Ο Στρατηγός.
