Καλημέρα και Χρόνια Πολλά, η σημερινή μου τοποθέτηση στο φιλόξενο Greenmood δεν έχει να κάνει τόσο με το χθεσινό ματς, όσο με μια γενικότερη διαπίστωση μου για το πως βλέπω το ποδόσφαιρο.
Δύο είναι τα κομμάτια που συνθέτουν το καθαρά ποδοσφαιρικό μέρος ενός ματς. Το αγωνιστικό και το διαιτητικό.
Στο πρώτο, όταν κάνεις με το σταγονόμετρο φάσεις (Παναιτωλικό Ξάνθη) ή όταν κάνεις τόσες πολλές (Βέροια Ηρακλής) και είτε από ρέντα του τερματοφύλακα, είτε από ατυχία, είτε από ανικανότητα δεν σκοράρεις, μοιραία αγχώνεσαι και στο τέλος την πατάς.
Θα ήταν λάθος μου αν δεν έβαζα εδώ και τον παράγοντα ψυχολογία. Το γκολ έχει μέσα και ικανότητα και ρέντα και ψυχολογία. Σε μας αυτά τα στοιχεία, εκ του αποτελέσματος διαπιστώνω, πως έχουν πάει περίπατο.
Ποιος φταίει; Σαφέστατα ο κόουτς αλλά και οι ίδιοι οι παίκτες. Είναι όλοι τους επαγγελματίες, αμείβονται πλουσιοπάροχα και μάλιστα κατάφεραν το χόμπι-τρέλα τους να το κάνουν επάγγελμα. Οπότε ας κάτσουν να δουν τι τους φταίει, ας ξενυχτίσουν στο Κορωπί κάνοντας εντατικά μαθήματα επίτευξης γκολ. Ας τους διδάξει επιτέλους κάποιος, πως πριν το σκοράρισμα απαιτείται απόλυτη διαύγεια και ψυχραιμία. Ότι σε πολλές περιπτώσεις δεν χρειάζεται να "σκοτώσεις" ούτε τον τερματοφύλακα ούτε να "σκίσεις" τα δίχτυα, έστω κι ένα πλασέ αρκεί.
7,32μ Χ 2,44μ είναι οι διαστάσεις του τέρματος και ο πιο άσχετος παίκτης αν δουλέψει καθημερινά, στο τέλος θα καταφέρνει να σκοράρει με ένα ικανοποιητικό ποσοστό. Τόσο απλά!!!
Κύριε Στραματσιόνι, σας παρακαλώ πολύ, κόψτε τις αμπελοφιλοσοφίες και τα παχιά ξύλινα λόγια και δουλέψτε με τους επιθετικούς και μέσους σας στην δημιουργία και επίτευξη του γκολ. Χωρίς αυτό, δεν κέρδισε κανείς.
Το δεύτερο κομμάτι σαφέστατα είναι η διαιτησία. Είναι και αυτή μέρος του παιγνιδιού και επηρεάζει πολύ η λίγο την εξέλιξή του. Κοινό μυστικό είναι άλλωστε, το πρωτάθλημα μας είναι φτωχό σε παραγωγή φάσεων-γκολ, συνήθως τα σκορ είναι μικρά, τα ματς κρίνονται στο ένα ή δύο το πολύ.
Άλλο ένα κοινό μυστικό είναι πως, κλειδί για την νίκη ή την έκβαση ενός ματς, είναι να καταφέρεις να ανοίξεις πρώτος το σκορ. Γιατί μετά συνήθως οι άμυνες ανοίγουν, η αυτοπεποίθηση ανεβαίνει, το άγχος φεύγει.
Στην πρώτη περίπτωση, όταν μια ομάδα σαν και την δική μας, κάνει ελάχιστες ευκαιρίες και απ αυτές τις μισές τις κόβουν βοηθοί και ρέφερι, οι προσπάθειες για ορθολογική ανάπτυξη πάνε περίπατο, οι γιόμες κάνουν την εμφάνισή τους, το άγχος κυριεύει τους παίκτες και το αρνητικό αποτέλεσμα είναι προ των πυλών.
Στην δεύτερη τώρα, όταν έχεις, ας το πούμε ατυχία, όπως συχνά λέμε "δεν έμπαινε η κωλόμπαλα με τίποτε" και ενώ είναι πεντακάθαρο ένα πέναλτι και δεν στο δίνουν ή σε "κόβουν" με ανύπαρκτα οφσάιντ ή φάουλ, ε τότε βράστα κι άστα.
Το ξέρουν πολύ καλά αυτό οι διαιτητές-βοηθοί και αναλόγως του χρώματος φανέλας πράττουν.
Το αίσθημα της αδικίας, η μη εφαρμογή του 50-50, το γιατί όλα να είναι πάντα υπέρ του ενός, γιατί σε μας το οριακό να είναι πάντα οφσάιντ ενώ γι αυτούς κανονικό και παίζεται, γιατί η βουτιά τους είναι πάντα φάουλ ενώ σε μας πρέπει να βγει αίμα, γιατί οι απέναντι δεν τιμωρούνται όχι με κόκκινη αλλά ούτε καν με κίτρινη, γιατί οι αντίπαλοί τους στην όποια επαφή κιτρινίζονται κτλ κτλ, έχουν σφηνωθεί στο μυαλό των παικτών μας. Γι αυτό και τα νεύρα, γι αυτό και οι κίτρινες για διαμαρτυρία.
Να πω κάτι παραπάνω πάνω σε αυτό το κομμάτι, έτσι για να το ολοκληρώσω. Πλέον δεν έχουμε χειρουργεία, οι "επεμβάσεις" γίνονται με το βαμβάκι και σύμφωνα με το γράμμα του νόμου. Σύμμαχοι του συστήματος είναι και οι παρατηρητές που βγάζουν λάδι τους διαιτητές-βοηθούς. Προσωπικά τους θεωρώ την μεγαλύτερη πληγή της ελληνικής διαιτησίας.
Η τεράστια διαφορά, όπως προείπα, είναι στην "ανάγνωση" του κανονισμού που πάντα όμως -δυστυχώς για εμάς- έχει γνώμονα το χρώμα φανέλας ή αναλόγως τα συμφέροντα του "αφεντικού". Πόσοι από μας δεν σκεφτήκαμε και είπαμε, "αν αυτό γίνονταν στο Καραϊσκάκης ή υπέρ των ακατονόμαστων θα το σφύριζε χωρίς δεύτερη σκέψη" βλέποντας μια αμφισβητούμενη φάση?
Ποιος φταίει για σχεδόν όλα τα παραπάνω; Κατηγορηματικά η Διοίκηση. Μεγάλη πληγή, ίσως η μεγαλύτερη γιατί όπως είναι ευρέως γνωστό "το ψάρι βρωμάει απ το κεφάλι". Η διοίκηση Αλαφούζου λοιπόν, εφαρμόζει ως πάγια τακτική την διαμαρτυρία-κλάψα.
Ρητορικά σας ρωτώ, αν δεν έβγαζε μονίμως ανακοινώσεις και αντ' αυτού μάζευε τους παίκτες και έλεγε "ξέρουμε τι συμβαίνει με την διαιτησία - δυστυχώς όσο κι αν προσπαθούμε δεν μπορούμε να το αλλάξουμε αλλά το παλεύουμε - από σας θέλουμε μάχη μέχρι τέλους - μην αντιδράτε-διαμαρτύρεστε, διότι κακό κάνετε τόσο σε εσάς όσο και στην ομάδα - και τέλος - ορθά κοφτά, όποιος κιτρινιστεί για διαμαρτυρία να ξέρει ότι θα πέσει "καμπάνα" με βάσει τον εσωτερικό κανονισμό", πόσοι απ τους παίκτες δεν θα το σκέφτονταν σοβαρά πριν κάνουν "μαγκιές" στο διαιτητή;
Αν τους έδιναν να καταλάβουν πως όταν διαμαρτύρονται στην ουσία παίζουν το παιγνίδι του διαιτητή, που άλλο που δεν θέλει για να τους τιμωρήσει, θα βλέπαμε καλύτερο ποδόσφαιρο ναι ή όχι;
Το μυαλό του κάθε παίκτη θα έμενε μόνο στο ματς κι όχι πως να την "πει" στον διαιτητή ή τουλάχιστον δεν θα είχε την έτοιμη δικαιολογία περί αδικίας. Αν το έκανε αυτό, θα ήμασταν σύμμαχοι της, σε αυτό τουλάχιστον το κομμάτι (το τονίζω, μόνο σε αυτό), ναι ή όχι;
Όταν έγραφες Ιστορία, την τύχη σου την έφτιαχνες μόνος σου..... έκανες πρώτα αυτά που σου αναλογούσαν να κάνεις ως διοίκηση, ως προπονητής, ως παίκτες..... και μετά αναθεμάτιζες την ατυχία ή τους διαιτητές.... κάντε μια σύγκριση του τότε με το τώρα και θα δείτε πόσο υστερεί το τώρα σε όλα τα επίπεδα.
Κλείνοντας -και συγνώμη αν σας κούρασα, αλλά δεν είμαι επαγγελματίας, την άποψή μου καταθέτω ως απλός φίλαθλος του Παναθηναϊκού και ευχαριστώ το Greenmood που μου δίνει αυτή την ευκαιρία- δεν είμαι της άποψης πως όποιος δεν παίζει καλά, δεν δικαιούται την νίκη ή ακόμη χειρότερα ότι πρέπει να χάσει.
Πως δηλαδή αποδεχόμαστε, ειδικά σε άλλα πρωταθλήματα, να λέμε ότι κάποιες ομάδες ακόμη και στην κακή τους μέρα κατάφεραν να κερδίσουν έστω και με μισό μηδέν; Εμείς ως Παναθηναϊκοί γιατί αυτό το αρνούμαστε πεισματικά ή το προσπερνάμε αβίαστα; Γιατί πρέπει να φτιάξουμε ομάδα που θα κερδίζει και το κομμάτι διαιτησίας; Σε ποιον κανονισμό - γραμμένο ή άγραφο - το λέει αυτό; Ναι δεν αντιλέγω, αν φτιάξεις καλή ομάδα κανείς ρέφερι δεν σε σταματά εύκολα. Εύκολα όμως, μπορεί και να σε καταστρέψει αν το θέλει και αυτό το έχουμε ζήσει άπειρες φορές.
Ουτοπικό μου φαντάζει, στην σφαίρα της φαντασίας θα έλεγα, να επιζητούμε την κατασκευή ομαδάρας. Δεν το κατάφερε ούτε κοτζάμ καπετάν Γιώργης που όταν κατάλαβε ότι έχει να κάνει με συμμορία τα βρόντηξε κάτω κι έφυγε αναγουλιασμένος –αναγκασμένος - νικημένος από το σύστημα. Δεν το κατάφεραν ομάδες και ομάδες του εξωτερικού με τεράστια ιστορία, χιλιάδες οπαδούς και τεράστια μπάτζετ, εμείς πως; Με ένα πρόεδρο που πολλοί αμφιβάλουμε για τα παναθηναϊκά του αισθήματα; Με στελέχη κόκκινων αποχρώσεων ή με οπαδούς καριερίστες; Ή μήπως με μαθητευόμενους προπονητές και μέτριους παίκτες;
Εν κατακλείδι μια καλούτσικη ομάδα έχουμε, με τα πάνω της και τα κάτω της. Κύριο γνώρισμα μεσαίας ομάδας, ούτε ομαδάρα ούτε του πεταματού. Οπότε ψυχραιμία κι αναμονή για τυχών αλλαγή διοίκησης. Το μόνο που θα μας σώσει!!!!!
Gt67
