Ο Βασίλης Δανιήλ ξεκίνησε την προετοιμασία του Παναθηναϊκού της νέας περιόδου στη Φλώρινα με πολλά όνειρα για καλή πορεία και πρωταθλητισμό. Δυστυχώς όμως ούτε αυτή τη σαιζόν ήρθε το πρωτάθλημα και θα αναλύσουμε αργότερα τους λόγους για τους οποίους συνέβη αυτό.
Όμως στο Κύπελλο είχαμε μια θριαμβευτική περίοδο, αφού ο Παναθηναϊκός στέφθηκε Κυπελλούχος Ελλάδος, επικρατώντας μάλιστα σε ένα δραματικό τελικό με πολλές προεκτάσεις του αιώνιου αντιπάλου του, στη διαδικασία των πέναλτι.
Η Ευρώπη όμως περίμενε ξανά τον πρέσβη του ελληνικού ποδοσφαίρου, που είχε λείψει για δύο περιόδους και αποφάσισε ξανά να καταπλήξει ποδοσφαιρικά τη γηραιά ήπειρο.
Πάμε όμως να ξετυλίξουμε το κουβάρι των αναμνήσεων από εκείνη την αλησμόνητη σαιζόν, 1987-88.
Όπως είπαμε η αρχή έγινε στη Φλώρινα και συνεχίστηκε στη Γερμανία. Εν τω μεταξύ είχε ανάψει και η καλοκαιρινή μάχη των μεταγραφών, που είχε ως δέλεαρ τον Κρις Καλαντζή, τον Ελληνοαυστραλό άσσο της Ολυμπίκ Σίδνεϋ, η μεταγραφή του οποίου θα γινόταν σίριαλ, μεταξύ Παναθηναϊκού και ακατονόμαστων.
(μπουαχαχαχαχαχα τους γλένταγε ο Καπετάνιος)
Τελικά ο ομογενής άσσος κατέληξε στο τριφύλλι, ενώ αργότερα, τον Δεκέμβριο οι πράσινοι απέκτησαν έναν ακόμη ποδοσφαιριστή από την πράσινη ήπειρο, τον Λούη Χριστοδούλου, από την Ελλάδα Αδελαΐδος, που θα γινόταν βασικό στέλεχος του Παναθηναϊκού και μάλιστα πολύ περισσότερο από τον Καλαντζή, που λίγο αργότερα μεταπήδησε στους αρουραίους,
Εν τω μεταξύ αποκτήθηκε και ο Γιάννης Καλιτζάκης που έκανε την εμφάνισή του για πρώτη φορά σε ένα φιλικό παιχνίδι στην Χαλκίδα, που παρακολούθησαν 10.000 φίλαθλοι και εκεί ο Παναθηναϊκός ισοφάρισε προς το τέλος με γκολ του Εστερχάζι.
Επίσης αποκτήθηκαν και ο Ιάκωβος Χατζηαθανασίου (ο χαλκέντερος Τζακ) από τη Βέροια και ο Γιώργος Δώνης από τον Παύλο Μελά Θεσσαλονίκης, που έμελλε να γράψει τη δική του χρυσή ιστορία με τα πράσινα χρώματα και το τριφύλλι στο στήθος.
(8 χρόνια μετά ο Δώνης έκανε την "κούρσα" της ζωής του)
Αυτή τη φορά ο Παναθηναϊκός έριξε μεγάλο βάρος στην ευρωπαϊκή πορεία του και όλοι γνωρίζουμε πώς δικαιώθηκε πανηγυρικά, αφού κατάφερε για μια ακόμη φορά να δοξάσει την Ελλάδα και το όνομά του στα ευρωπαϊκά γήπεδα, κάνοντας μια πορεία που κατέγραψε η ιστορία με ολόχρυσα γράμματα. Ο Παναθηναϊκός δόξασε την πατρίδα μας αφού κατάφερε να φτάσει στους 8 του Κυπέλλου ΟΥΕΦΑ, μια ανάσα από την τετράδα και τον τελικό της διοργάνωσης, αποκλείοντας ομάδες μεγαθήρια του ευρωπαϊκού ποδοσφαίρου.
Και η αρχή έγινε στης 17 Σεπτεμβρίου 1987. Η κλήρωση έφερε ως πρώτο αντίπαλο τη γαλλική Οσέρ, μια δυνατή, σκληρή και υπολογίσιμη ομάδα που είχε στις τάξεις της τον διάσημο Ερίκ Καντονά.
Το πρώτο παιχνίδι έγινε στην Αθήνα, στο Ολυμπιακό Στάδιο, όπου κόπηκαν 60.216 εισιτήρια, παρά το γεγονός ότι το πρωτάθλημα, λίγες ημέρες νωρίτερα, δεν είχε ξεκινήσει καλά και στις τάξεις των φίλων του τριφυλλιού, υπήρχε μια διάχυτη ανησυχία και μια ελαφρά απογοήτευση. Παράλληλα, ο Σαργκάνης είχε τραυματιστεί στο πρώτο ματς πρωταθλήματος και τη θέση του κάτω από τα δοκάρια πήρε ο Μήνου.
Το τριφύλλι πραγματοποιεί καλή εμφάνιση και παίρνει μάλιστα και σκορ πρόκρισης (2-0) με αυτογκόλ του Μπαρέ στα πρώτα λεπτά της συνάντησης και γκολ του Βλάχου στις αρχές της επανάληψης. Οι φίλοι των πρασίνων όμως δεν διστάζουν να αποδοκιμάσουν τον προπονητή του τριφυλλιού, Βασίλη Δανιήλ!
Η ρεβάνς στη Γαλλία γίνεται και ενώ πάλι το κλίμα είναι βαρύ στον Παναθηναϊκό, όμως η πρόκριση απαλύνει τις εντυπώσεις και έχει καταλυτικά αποτελέσματα για τη συνέχιση της πορείας του τριφυλλιού. Η ήττα με 3-2 είναι γλυκιά, αφού οι Γάλλοι μένουν εκτός. Ο Παναθηναϊκός με σκόρερ τους Βασιλείου και Σαραβάκο, που ισοφάρισε δύο φορές, ενώ σκόραρε και ο Ερίκ Καντονά στο ματς αυτό, παίρνει το εισιτήριο για τον επόμενο γύρο. Χαρακτηριστικό του παιχνιδιού η σκληρότητα των Γάλλων και η εντυπωσιακή παρουσία των πράσινων φιλάθλων.
Η αρχή λένε είναι το ήμισυ του παντός. Και αυτό ακριβώς έκανε ο Παναθηναϊκός με την Οσέρ. Η συνέχεια όμως φάνηκε βουνό. Η κλήρωση μας έφερε αντιμέτωπους με την πανίσχυρη ομάδα του ιταλικού ποδοσφαίρου, μια από τις μεγαλύτερες ομάδες της Ευρώπης, την μεγάλη κυρία, τη θρυλική Γιουβέντους.
Το εμπόδιο έμοιαζε στην αρχή απροσπέλαστο, όμως ο Παναθηναϊκός της Ευρώπης, ο Ευρω-Παναθηναϊκός, για να χτίσει το μεγάλο όνομα που απέκτησε στα ευρωπαϊκά σαλόνια, έπρεπε να κοντραριστεί και να αποκλείσει μεγάλες ομάδες, αν ήθελε να βρεθεί στην ελίτ του ευρωπαϊκού ποδοσφαίρου. Και αυτό ακριβώς έκανε ο θρύλος του ελληνικού ποδοσφαίρου.
Με τη μεγάλη κυρία είχαμε στο παρελθόν έλθει αντιμέτωποι, άλλες δύο φορές. Στα δύο αυτά ραντεβού, θα θυμούνται οι φίλοι που μας παρακολουθούν, ότι νικήτρια είχε βγει η ιταλική ομάδα. Την πρώτη φορά στο Κύπελλο Πρωταθλητριών, το μακρινό 1961, ο Παναθηναϊκός χωρίς μεγάλη ευρωπαϊκή εμπειρία δυσκόλεψε τους Τορινέζους (ισοπαλία στην Αθήνα 1-1 και ήττα στο Τορίνο 2-1). Τη δεύτερη, πιο πρόσφατα, η βαριά ήττα στο Τορίνο (4-0) δεν άφηνε πολλά περιθώρια, όμως η επική εμφάνιση στη Λεωφόρο έφερε ένα εκκωφαντικό 4-2 που τρόμαξε την Ευρώπη και τη μεγάλη κυρία. Όμως η πρόκριση είχε πετάξει πάλι για την Ιταλία.
Τώρα όμως, τώρα ήταν η τρίτη και φαρμακερή που λέει και ο θυμόσοφος λαός μας. Κάτι χρωστούσαμε στους Ιταλούς. Και ήρθε η ώρα να τους το ξεπληρώσουμε.
Το πρώτο ματς πάλι στην Αθήνα. Αυτή τη φορά στο λαμπερό και κατάμεστο Ολυμπιακό Στάδιο. Και αν η αρχή είναι το ήμισυ του παντός, τι να πει κανείς για τη συνέχεια. Για ρωτήστε και τους μπιανκονέρι.
Ο Ζάετς είναι η πρώτη μεγάλη απώλεια από αυτή τη μεγάλη μάχη. Τραυματίας ο θρυλικός Γιουγκοσλάβος άρχοντας των γηπέδων, θα μείνει έξω από τη μάχη και δεν θα μπορέσει να βοηθήσει το τριφύλλι σε αυτή τη μεγάλη αναμέτρηση. Και το πρώτο ματς πάλι εντός έδρας. Ντεζαβαντάζ για το τριφύλλι, που όμως τελικά αποδεικνύεται γούρικο, αφού τίποτα δεν μπορεί να σταματήσει τον πράσινο γίγαντα.
Ο Δημήτρης Σαραβάκος, ο φονέας των γιγάντων στην Ευρώπη, θα πληγώσει τους Ιταλούς με το γκολ που πετυχαίνει στα πρώτα λεπτά του αγώνα και ο Χρήστος Δημόπουλος θα υποχρεώσει τους 70.000 θεατές να αναστενάξουν με απογοήτευση όταν εκεί γύρω στο 70΄ θα στείλει τη μπάλα στο δοκάρι και όχι στα δίχτυα της ιταλικής εστίας.
Η ατυχία του τριφυλλιού όμως δεν σταματά εδώ, καθώς παρά την ικανοποίηση για τη μεγάλη νίκη, υπάρχει θλίψη για τον τραυματισμό του Ρότσα, ο οποίος πολύ νωρίς, μόλις στο 10΄ θα υποχρεωθεί να εγκαταλείψει τον αγωνιστικό χώρο τραυματίας με το φορείο και αργότερα θα του γίνουν 20 ράμματα. Ούτε σκέψη όμως να απουσιάσει από την κρίσιμη ρεβάνς του Κομουνάλε στο Τορίνο.
Ο Παναθηναϊκός παίζει εξαιρετικό ποδόσφαιρο και οι Ιταλοί νιώθουν πολύ τυχεροί που το παιχνίδι τελείωσε μόνο με 1-0. Χαρακτηριστικά το “Φως των Σπορ” έγραψε στην πρώτη σελίδα του: “Γκολάρα ο Σαραβάκος που ζάλισε και ρεζίλεψε ολόκληρη τη Γιούβε” και “Θεός ο ΠΑΟ έκανε λιώμα στο α΄ την "κυρία" που γλύτωσε μόνο με 1-0”.
“Η πρόκριση του αιώνα” όμως, όπως έγραψε στο πρωτοσέλιδό της η ίδια γάβρικη εφημερίδα, επιτεύχθηκε στο Τορίνο. Χιλιάδες φίλοι του τριφυλλιού, βροντοφώναζαν στο αεροδρόμιο κατά την επιστροφή της ομάδας από την Ιταλία “Νάτοι οι πρώτοι σε όλη την Ευρώπη”.
Η γλυκιά ήττα με 3-2 σε ένα συγκλονιστικό ματς, ακατάλληλο για καρδιακούς έδωσε την πρόκριση στους πράσινους και ο γκουρού της αθλητικής δημοσιογραφίας Γιάννης Διακογιάννης στα ΝΕΑ της 6ης Νοεμβρίου 1987, χαρακτηρίζει τον Παναθηναϊκό μπουρλοτιέρη μέσα στο Τορίνο και στο κείμενό του γράφει:
“Ο Παναθηναϊκός, όπως παρουσιάστηκε σε αυτό το ματς, ήταν ανώτερος σε πάθος, δυναμισμό και αποφασιστικότητα και από τον Παναθηναϊκό της εποχής του Πούσκας. Το στήσιμο του Βασίλη Δανιήλ ήταν εξαιρετικό και η ομάδα είχε άριστη αλληλοκάλυψη και ψυχραιμία”.
Για την ιστορία να αναφέρουμε ότι μετά από ένα άγονο πρώτο ημίχρονο, όπου ο Παναθηναϊκός στάθηκε με απόλυτη επιτυχία στον αγωνιστικό χώρο, στο δεύτερο χτύπησε σαν κόμπρα και με δύο γκολ των Σαραβάκου και Χρ. Δημόπουλου πήρε δύο φορές το προβάδισμα στο σκορ. Δύο φορές ισοφάρισαν οι Ιταλοί με τον Καμπρίνι και τον Αλέσιο, αλλά το μόνο που κατάφεραν στη συνέχεια ήταν να πετύχουν ένα τρίτο γκολ για μια πικρή γι' αυτούς νίκη που τους άφησε εκτός συνέχειας του θεσμού.
Όλα έδειχναν ονειρικά στην Ευρώπη και η πρόκριση επί της μεγάλης κυρίας άνοιξε την όρεξη των ανθρώπων στον Παναθηναϊκό, καθώς η ευκαιρία για νέες επιτυχίες, έναν ακόμη τελικό και γιατί όχι, η κατάκτηση ενός ευρωπαϊκού τροπαίου δεν έδειχνε και πολύ μακρινή. Καθώς μάλιστα ο επόμενος αντίπαλος που μας έστειλε η κληρωτίδα στο δρόμο μας δεν φάνταζε και τόσο τρομερός, όλοι έτριβαν τα χέρια τους από ικανοποίηση και ετοιμάζονταν για μεγάλα πράγματα.
Η Χόνβεντ από την Ουγγαρία δεν είχε πλέον τη λάμψη του παρελθόντος, όταν στη δεκαετία του 50 σάρωνε στην Ευρώπη, όμως δεν έπαυε να είναι ένας υπολογίσιμος αντίπαλος. Η υπέρμετρη αισιοδοξία όμως δεν είναι καλός σύμβουλος στο ποδόσφαιρο και έτσι στο πρώτο ματς, που αυτή τη φορά έγινε εκτός συνόρων, ο Παναθηναϊκός παθαίνει μια άνευ προηγουμένου πανωλεθρία. Στο ημίχρονο βρίσκεται πίσω με 4-0 και στα μέσα του β΄ ημιχρόνου το ταμπλό δείχνει 5-0!
Οι πράσινοι μοιάζουν να τάχουν χαμένα. Όμως στο σημείο εκείνο η ομάδα φαίνεται να ξυπνάει από τον λήθαργο, παίρνει τα ηνία του αγώνα και μέχρι το τέλος σκοράρει δύο φορές με τον Σαραβάκο, χάνοντας τελικά με 5-2.
Απότομη προσγείωση και τα κεφάλια μέσα. Οι ελπίδες ψαλιδίστικαν, το όνειρο της πρόκρισης όμως έμεινε ζωντανό και η πίστη παρέμεινε πως “εμείς θα προκριθούμε”. Το εμπόδιο δείχνει πολύ υψηλό, καθώς πλέον απαιτείται μια νίκη με 3-0 και πάνω για την πρόκριση, όμως οι πράσινοι έχουν δείξει τις ικανότητές τους και το μέταλλο της μεγάλης ομάδας παραμένει στο στρατόπεδο του τριφυλλιού.
Και το θαύμα γίνεται. Μπροστά σε 75.000 θεατές, ο Παναθηναϊκός στη ρεβάνς της 9ης Δεκεμβρίου 1987 στο Ολυμπιακό Στάδιο, καταιγιστικός από τα πρώτα λεπτά παρασύρει στο διάβα του τους Μαγυάρους. Στο πρώτο ημίχρονο το σκορ είναι ήδη 2-0 με δύο γκολ του Βαγγέλη Βλάχου και στις αρχές της επανάληψης ο Αντωνίου δίνει στην ομάδα μας σκορ πρόκρισης πετυχαίνοντας το 3-0.
Οι Μαγυάροι ανασυντάσσονται, περνούν στην αντεπίθεση και με τον μετέπειτα άσσο μας Φίτος, μειώνουν σε 3-1, φέρνοντας ξανά την πρόκριση σε ουγγρικά χέρια ή μάλλον πόδια. Το τριφύλλι όμως δεν έχει πει την τελευταία του λέξη. Περνώντας ξανά στην επίθεση στο τελευταίο ημίωρο πετυχαίνει με τον Μαυρίδη το γκολ της πρόκρισης για το 4-1 και σφραγίζει τη μεγαλειώδη νίκη-πρόκριση με ένα πέμπτο γκολ του Μπατσινίλα για το τελικό 5-1!
Η πρόκριση έρχεται θριαμβευτικά και η ιταλική εφημερίδα "Γκαζέτα ντελο Σπορτ" χαρακτηρίζοντας τον Παναθηναϊκό μικρή Ρεάλ, προσθέτει: “Μια φανταστική ανατροπή μπροστά σε 75.000 θεατές που παραληρούσαν”.
Από τότε όμως μέχρι το επόμενο ευρωπαϊκό παιχνίδι έγιναν πολλά. Ο Δανιήλ αντικαθίσταται από τον Σουηδό, πρώην προπονητή της Γκέτεμποργκ, Γκίντερ Μπένγκτσον, καθώς η μάχη στο πρωτάθλημα θα χαθεί σχετικά νωρίς, ενώ και η κλήρωση με τη βελγική Μπριζ, θα φέρει και πάλι χαμόγελα στις τάξεις των πρασίνων που βλέπουν ότι ο δρόμος για τον τελικό είναι βατός.
Όπως όμως προαναφέραμε η υπεραισιοδοξία ενίοτε βλάπτει. Και αυτή τη φορά, το τριφύλλι δεν τα κατάφερε. Αν και έπαιξε πολύ καλά, έχασε μεγάλες ευκαιρίες για να πάρει τη νίκη στον πρώτο αγώνα στο ΟΑΚΑ, αλλά τελικά, αν και προηγήθηκε δύο φορές με Σαραβάκο, Αντωνίου, ισοφαρίστηκε και τις δύο, τη δεύτερη μάλιστα στην εκπνοή του αγώνα.
Η ισοπαλία αυτή κόστισε ακριβά στον Παναθηναϊκό, καθώς στη ρεβάνς στην πανέμορφη πόλη του Βελγίου (τη Βενετία του Βορρά, όπως έχει επονομαστεί), δεν τα κατάφερε και έφυγε ηττημένος με 1-0. Σκορ μαγική εικόνα. Όμως ο Ανατολικογερμανός διαιτητής Πρόκοπ δεν θα ξεχαστεί ποτέ από τους πράσινους, αφού διαπράττοντας σωρεία λαθών, με αποκορύφωμα τον μη καταλογισμό οφθαλμοφανέστατου πέναλτι στο 42' σε ανατροπή του Σαραβάκου, στέρησε από το τριφύλλι την πρόκριση.
Και έτσι έσβησε άδοξα το όνειρο του τελικού και ο Παναθηναϊκός περιορίστηκε στην εκπληκτική του πορεία μέχρι τους 8 εκείνης της σαιζόν, ενώ όπως έδειξε, είχε όλα τα φόντα να φτάσει μέχρι τον τελικό και να κατακτήσει το τρόπαιο.
Για την ιστορία να αναφέρουμε ότι σε αυτή την φρενήρη ευρωπαϊκή πορεία του προς τη δόξα, ο Παναθηναϊκός χρησιμοποίησε τους εξής παίχτες:
Σαργκάνη, Μήνου, Βασιλείου, Πατσιαβούρα, Καλιτζάκη, Ζάετς, Μαυρίδη, Σαραβάκο, Γεωργαμλή, Αντωνίου, Βλάχο, Χρ. Δημόπουλο, Μπατσινίλα, Εστερχάζι, Καρούλια, Χατηαθανασίου, Βαμβακούλα, Ρότσα, Γεωργακόπουλο, Θ. Δημόπουλο, Καλαντζή.
Yank1971
