Γράφει ο Ευθύμης
Το Ευρωμπάσκετ ολοκληρώθηκε με έναν εκπληκτικό τελικό. Η Σλοβενία δίκαια και πανάξια είναι η νέα πρωταθλήτρια Ευρώπης. Ο Ιγκόρ Κοκόσκοφ παρουσίασε ένα καλοδουλεμένο σύνολο, το οποίο έπαιζε σε υψηλό ρυθμό, αξιοποιώντας στο έπακρο την ικανότητα των Ντράγκιτς και Ντόνσιτς στην προσωπική φάση, οι οποίοι συνεπικουρούμενοι από τον Ράντολφ και μία πλειάδα παικτών, οι οποίοι είναι ρολίστες στο υψηλό επίπεδο και μία αρκετά έξυπνη αμυντική τακτική οδήγησαν την Σλοβενία στην κορυφή.
Ταυτόχρονα μία νέα μπασκετική δύναμη, η Λετονία, τράβηξε τα φώτα πάνω της, όπως επίσης και οι διαρκώς εξελισσόμενες Φινλανδία και Γερμανία. Το τέλος της διοργάνωσης συνοδεύτηκε με την αποχώρηση του καλλιτέχνη Χουάν Κάρλος Ναβάρο από την Εθνική Ισπανίας και του σπουδαίου Μπόγκνταν Τάνιεβιτς από την προπονητική.
Η Εθνική Ομάδα έπεσε στον προημιτελικό απέναντι στη Ρωσία πληγωμένη και προδομένη από τα λάθη, τις παλινωδίες και τις επιλογές της Ομοσπονδίας. Το απογοητευτικό ωστόσο δεν ήταν ο αποκλεισμός, αλλά η αδυναμία της Εθνικής να παρουσιάσει μία συγκροτημένη ομάδα με αρχές στο παιχνίδι της.
Η Ομοσπονδία βουτηγμένη μέσα στην αλαζονεία του ένδοξου παρελθόντος θεώρησε πως ο ρόλος του προπονητή είναι δευτερευούσης σημασίας (και δυστυχώς συνεχίζει να το πιστεύει). Αποτέλεσμα όλων αυτών η ομάδα να χάσει μία μεγάλη ευκαιρία πρόκρισης μένοντας αβοήθητη στο κρίσιμο διάστημα. Οι φίλαθλοι και οι παίκτες έχουν κάθε λόγο να αισθάνονται απογοητευμένοι με αυτόν τον αποκλεισμό. Με βάση τα δεδομένα που είχαν διαμορφωθεί στη διοργάνωση η Εθνική μπορούσε να διεκδικήσει μετάλλιο.
Για να μπορέσει να επιστρέψει στις επιτυχίες η Εθνική χρειάζονται άμεσα πολλές αλλαγές. Η Ομοσπονδία θα πρέπει να αναθεωρήσει αρκετές απόψεις και να αλλάξει τρόπο λήψης αποφάσεων και διοίκησης.
Είναι αδιανόητο την στιγμή που η πλειοψηφία των αντίπαλων ομάδων είχαν προπονητή από … τα Χριστούγεννα εμείς να ανακοινώνουμε προπονητή λίγες ημέρες πριν το τουρνουά και εν τέλει να οδηγούμαστε σε μία επιλογή καθαρά από ανάγκη. Παράλληλα, υπήρξε μία ξεκάθαρη αδυναμία να υπάρξει πειθαρχία μέσα στην ομάδα με ανήκουστα εξωαγωνιστικά περιστατικά. Μέσα σε όλα αυτά κυκλοφόρησαν και φήμες για παρεμβάσεις της διοίκησης της ΕΟΚ στην κατάρτιση του ρόστερ.
Ωστόσο μέσα σε αυτήν την απογοήτευση υπήρξαν και κάποια θετικά σημάδια για το μέλλον της Εθνικής. Αυτά ενδιαφέρουν είτε άμεσα είτε έμμεσα τον Παναθηναϊκό. Άλλωστε η εθνική πρωταγωνιστούσε για πολλά χρόνια με τον Παναθηναϊκό να την τροφοδοτεί με παίκτες υψηλοτάτου επιπέδου.
Ο Καλάθης ευρισκόμενος σε αξιοθαύμαστη κατάσταση και έχοντας δίπλα του έναν παίκτη όπως ο Σλούκας, που καλύπτει εξαιρετικά τις αδυναμίες του και αναδεικνύει τα προτερήματά του έδειξε πως μπορεί να καθοδηγήσει την ομάδα.
Ο Παππάς με το κάθετο παιχνίδι του μπόρεσε να δώσει βοήθειες στην Εθνική, αν και θα μπορούσε να προσφέρει περισσότερα εάν αγωνιζόταν περισσότερο, ειδικά στο παιχνίδι απέναντι στους Ρώσους.
Αποκάλυψη αποτέλεσε ο Αντετοκούνμπο. Το απίστευτο φυσικό/ αθλητικό πακέτο του και η θέλησή του έκαναν τον Θανάση κάτι ξεχωριστό για τα τουρνουά της FIBA.
Ο Μήτογλου συμμετείχε στην προετοιμασία της ομάδας και εντελώς λανθασμένα δεν βρέθηκε στην τελική επιλογή. Θα είναι από τους παίκτες που θα καθιερωθούν στην Εθνική. Δεν έχει να ζηλέψει τίποτα από τους παίκτες που διεκδικούν τη θέση του μελλοντικού PF της Εθνικής.
Ο Παναθηναϊκός όμως εκτός από αυτούς έχει αρκετούς νεαρούς παίκτες που μπορούν μελλοντικά να αποτελέσουν μέλη της Εθνικής. Από αυτούς θα εστιάσω σε αυτόν που έχει ήδη συμμετάσχει σε ένα τουρνουά με την Εθνική, τον Βασίλη Χαραλαμπόπουλο.
Ο Χαραλαμπόπουλος ήρθε στον Παναθηναϊκό το καλοκαίρι του 2012 ως ο η μεγάλη ελπίδα του Παναθηναϊκού του μπάσκετ. Πέντε χρόνια μετά και στα 21 του φεύγει δανεικός στον ΠΑΟΚ. Τα πράγματα δεν εξελίχθηκαν ιδανικά. Το γιατί αποτέλεσε και αποτελεί ένα από τα καυτά θέματα συζήτησης.
Αναμφισβήτητα ο Χαραλαμπόπουλος έχει πολύ ταλέντο. Ήταν το πιο σίγουρο χαρτί της γενιάς του και ο παίκτης με το μεγαλύτερο potential. Δεν είναι Ντόνσιτς και δε θα γίνει και ποτέ. Ο Σλοβένος είναι ένα θαύμα της φύσης προικισμένος εκτός των άλλων με αθλητικά προσόντα και τα επόμενα χρόνια θα πρωταγωνιστεί στο ΝΒΑ. Το ταλέντο του παραπέμπει σε Γιουγκοσλάβουςς παικταράδες προηγούμενων δεκαετιών. Είναι άδικο να συγκρίνονται αυτοί οι δύο μεταξύ τους.
Εάν κάποιος παίκτης θα μπορούσε να συγκριθεί με τον Χαραλαμπόπουλο αυτός είναι ο Τσεντί Οσμάν. Ο νεαρός παίκτης των Καβαλίερς έχει αρκετά κοινά στοιχεία με τον Έλληνα. Η μεγάλη διαφορά είναι πως ο Τούρκος έχει καλά πόδια και είναι παίκτης που μπορεί να βγάλει ένταση και ενέργεια, στοιχείο που του δίνει ένα εγγενές πλεονέκτημα.
Παράλληλα, ο Οσμάν είχε την ευλογία να δουλέψει με έναν μεγάλο δάσκαλο και «ειδικό» στην ανάπτυξη νεαρών παικτών όπως ο Ντούσαν Ίβκοβιτς και με τον πάντα ικανό Βέλιμιρ Περάσοβιτς. Ο Ίβκοβιτς έριξε κατευθείαν στα βαθιά τον νεαρό Τούρκο. Αυτό, όπως ήταν λογικό, του κόστισε σε επίπεδο αποτελεσμάτων, όμως κατάφερε να εξελίξει το ταλέντο του νεαρού παίκτη, δίνοντάς του σημαντικό ρόλο στο παιχνίδι της Εφές.
Ο Χαραλαμπόπουλος έχει όλα τα χαρακτηριστικά για να μπορέσει να καθιερωθεί στην Ευρωλίγκα. Μέγεθος, μπασκετικό IQ, αποκωδικοποιεί εντυπωσιακά τα δεδομένα, έχει καλό σουτ, δημιουργία και ποστ παιχνίδι. Γιατί όμως δεν μπόρεσε ο Χαραλαμπόπουλος να εξελιχθεί όσο θα θέλαμε; Είναι καμένο χαρτί ή έχει μέλλον;
Στην εποχή της αθλητικής υπεροχής η αδυναμία του ΧΡΛ στο φυσικό/ αθλητικό πακέτο αποτελεί ένα μεγάλο μειονέκτημα. Ο ίδιος ο παίκτης είχε υποσχεθεί ότι θα δουλέψει πάνω σε αυτήν την αδυναμία του, αλλά η βελτίωσή του είναι μηδαμινή. Ταυτόχρονα, δεν έχει εξελίξει τα δυνατά του στοιχεία.
Αποτέλεσμα δεν θεωρείται εξαιρετικός σε κανένα από αυτά. Το σουτ είναι καλό, αλλά ασταθές, το ποστ παιχνίδι του χρήζει δουλειάς, η δημιουργία του μπορεί να έρθει μέσα από συγκεκριμένες καταστάσεις. Σε επίπεδο Ευρωλίγκα οι ομάδες προσπαθούν να έχουν παίκτες που προσφέρουν σε πολλούς τομείς και σε μεγάλο βαθμό. Ο Χαραλαμπόπουλος ενώ είναι ένας all around παίκτης, που μπορεί να προσφέρει σκορ, σουτ, ριμπάουντ, δημιουργία και ποστ παιχνίδι δεν κατάφερε να αναπτύξει κανέναν από τους τομείς αυτούς ώστε να διαθέτει execution.
Οι συνεχόμενες συμμετοχές του στα καλοκαιρινά παιχνίδια των μικρών Εθνικών ομάδων του στέρησαν ζωτικό χρόνο ώστε να δουλέψει πάνω στις αδυναμίες του και να βελτιωθεί. Το καλοκαίρι του 2016 μάλιστα αποτέλεσε μέλος της Εθνική Νέων Ανδρών, αλλά και της Εθνική Ανδρών (έπειτα από τις «εμπνεύσεις» που είχε ο Φώτης Κατσικάρης).
Χωρίς αμφιβολία οι δεξιότητες είναι εκεί, οι ικανότητες του υπάρχουν. Χρειάζονται όμως εξέλιξη και άφθονη προσωπική δουλειά.
Το καλοκαίρι ο Τσάβι Πασκουάλ και η διοίκηση αποφάσισαν να τον στείλουν δανεικό. Ο ίδιος είχε την δυνατότητα να επιλέξει ανάμεσα σε ΠΑΟΚ και Ζαλγκίρις. Εντέλει η απόφασή του ήταν να πάει στη Θεσσαλονίκη. Η γνωριμία με τον προπονητή Παπαθεοδώρου και η φιλία με τον Κόνιαρη (συν την φημολογία που υπάρχει για τη σχέση του με αθλήτρια) του έδωσαν την εντύπωση πως το περιβάλλον είναι το κατάλληλο για να αναπτυχθεί. Προσωπικά πιστεύω πως έκανε ένα τεράστιο λάθος.
Ο Παπαθεοδώρου είναι ένας προπονητής με επιτυχίες στις μικρές Εθνικές, όμως δεν έχει να παρουσιάσει τίποτα όσον αφορά την εξέλιξη νέων παικτών, ενώ ταυτόχρονα το περιβάλλον δεν θα έλεγα πως είναι το κατάλληλο για να αποβάλλει την διστακτικότητα που εμφανίζει στα παιχνίδια ανδρών.
Ο ΠΑΟΚ είναι αυτήν τη στιγμή ένα προστατευόμενο περιβάλλον που δε θα ασκήσει την πρέπουσα πίεση στον παίκτη ώστε να κερδίσει το χρόνο που θα βρίσκεται στο παρκέ με την αξία του και να αναλάβει ηγετικές πρωτοβουλίες. Αντίθετα η Ζαλγκίρις θα του εξασφάλιζε τη δυνατότητα να δουλέψει με έναν εξαιρετικό προπονητή και σπουδαία προσωπικότητα όπως είναι ο Σαρούνας Γιασικεβίτσιους, που σέβεται και αγαπά τον Παναθηναϊκό.
Θα έπρεπε να ξεπεράσει τον εσωτερικό ανταγωνισμό, υπερβαίνοντας τον νοητικό και πνευματικό σκόπελο που συναντά και τότε ακόμη και τα λίγα λεπτά που θα έπαιζε σε επίπεδο Ευρωλίγκα θα ήταν πολλαπλάσια ωφέλιμα σε σχέση με τα λεπτά που θα πάρει στο χαμηλού επιπέδου ελληνικό πρωτάθλημα.
Η μετακίνησή του από το ‘’3’’ στο ‘’4’’ είναι μία ιδέα που ακούγεται όλο και περισσότερο. Θα μπορούσε να του δώσει μία αρχική ώθηση. Όμως αυτό απαιτεί πρώτα από όλα δουλειά πάνω στο σώμα του κυριότερο την απόκτηση όγκου. Ο ΧΡΛ μέχρι τώρα λειτουργούσε στο παιχνίδι του ως big guard με ικανότητα στην πάσα. Αυτό θα αποτελούσε ενδεχομένως ένα πλεονέκτημα σε περίπτωση που καθιερωνόταν στο ‘’4’. Τα τελευταία χρόνια παρατηρείται η τάση να χρησιμοποιούνται τα passing-4 (τεσσάρια με ικανότητα στην πάσα και στη δημιουργία). Ο Νικολό Μέλι είναι ένα χαρακτηριστικό παράδειγμα αυτής της εξέλιξης, ενώ ο Κώστας Τσαρτσαρής ήταν ένα από τα πρώτα PF με ικανότητα στη δημιουργία και την οργάνωση από την κορυφή.
Εν κατακλείδι ο Χαραλαμπόπουλος έχει ένα υψηλό ταλέντο. Κατέχει τα fundamentals του μπάσκετ σε ύψιστο βαθμό. Ωστόσο η πνευματική του αδυναμία σε συνδυασμό με το κακό του footwork και την έκρηξη σε επίπεδα βετεράνου έχουν αποβεί ανασταλτικοί παράγοντες στην μέχρι τώρα εξέλιξή του. Στην ηλικία των 20 (και έχοντας εμπειρίες και παραστάσεις υψηλού επιπέδου) καλείται να κάνει το βήμα παραπάνω και να αποδείξει ότι μπορεί να γίνει ο παίκτης που οραματίστηκε η διοίκηση της ομάδας.
Σημειώσεις
1. Ο Ιγκόρ Κοκόσκοφ κατάφερε να «παντρέψει» δύο διαφορετικές φιλοσοφίες τις οποίες εφάρμοσε ως βοηθός προπονητή. Αυτήν του Λάρι Μπράουν (προπονητής των Ντιντόιτ Πίστονς στο τελευταίο τους πρωτάθλημα το 2004), ο οποίος αρέσκονταν στην σκληρή/έξυπνη άμυνα και στο inside game, ελέγχοντας τον ρυθμό και αυτήν των Φοίνιξ Σανς με τον υψηλό ρυθμό και την ταχύτητα στην ανάπτυξη/ εκτέλεση. Συνδυάζοντας στοιχεία και από τις δύο φιλοσοφίες και ισορροπώντας μεταξύ αυτών παρουσίασε μία εξαιρετική ομάδα.
2. Ο Ντούσαν Ίβκοβιτς υπήρξε ένας από τους καλύτερους προπονητές στην ιστορία του Ευρωπαϊκού μπάσκετ. Ανέδειξε παίκτες-μύθους και δικαίως θεωρείται επιστήμονας σε αυτόν τον τομέα. Υπήρξαν πολλοί παίκτες που μέσα σε ένα βράδυ άλλαξαν ολοκληρωτικά στάτους. Το Ελληνικό μπάσκετ κέρδισε πολλά από τον «Σοφό» τόσο σε ευρωπαϊκές επιτυχίες όσο και σε τακτικές, μερικές από τις οποίες έφεραν επανάσταση στο ευρωπαϊκό μπάσκετ.
3. Ο Παναθηναϊκός υπήρξε αιμοδότης της Εθνικής. Εκτός όμως από παίκτες «έδωσε» και το στυλ παιχνιδιού που τον έκανε κυρίαρχο στο Ευρωπαϊκό μπάσκετ. Η pick and roll offense και η hard nose defense υπήρξαν συνώνυμα του Παναθηναϊκού επί Ομπράντοβιτς. Η Εθνική υιοθετώντας αυτά τα χαρακτηριστικά και έχοντας αρκετούς παίκτες του Παναθηναϊκού στη σύνθεσή της κατάφερε να βρίσκεται σε υψηλό επίπεδο για πολλά χρόνια.
4. Ο Κώστας Τσαρτσαρής αποτέλεσε ένα σημαντικό μέλος στις ημέρες της κυριαρχίας του Παναθηναϊκού, αλλά και της Εθνικής στο Ευρωπαϊκό μπάσκετ. Τα πράγματα όμως δεν ήταν πάντα ρόδινα και η πορεία του είχε κάποια κοινά στοιχεία με αυτά του Χαραλαμπόπουλου. Ο Τσαρτσαρής ξεκίνησε της καριέρα του ως small forward. Η μεταγραφή του στο Περιστέρι έμελλε να αποβεί καθοριστική για την εξέλιξη της καριέρας του. Ο Αργύρης Πεδουλάκης σταδιακά μετατόπισε τον Τσαρτσαρή από το «3» στο «4» με αποτέλεσμα ο «Ισλανδός» να κάνει εξαιρετικές εμφανίσεις σε Ελλάδα και Ευρωλίγκα με τους «πρίγκιπες της δυτικής όχθης» και στα 23 του να πάρει μεταγραφή για τον Παναθηναϊκό.
5. Ο Χουάν Κάρλος Ναβάρο αποτελεί έναν από τους τελευταίους παίκτες μίας γενιάς που έδωσε ξεχωριστή λάμψη στο Ευρωπαϊκό μπάσκετ. Το ατόφιο ταλέντο του σε συνδυασμό με την ευφυΐα του και την ψυχρή εκτέλεσή του τον καθιστούν έναν από τους τελευταίους καλλιτέχνες του μπάσκετ.
6. Ο Μπόγκνταν Τάνιεβιτς αποχώρησε από την προπονητική μετά τη λήξη του Ευρωμπάσκετ. Ένας ακόμη σπουδαίος Γιουγκοσλάβος προπονητής , ο οποίος άφησε το στίγμα του με τις πολυσύνθετες match up άμυνες ζώνης που χρησιμοποιούσε. Ο «πυρηνικός επιστήμονας» κατάφερε να κατακτήσει το κύπελλο Πρωταθλητριών το 1979 με τη Μπόσνα χρησιμοποιώντας μία πολυσύνθετη 1-3-1 match up άμυνα ζώνης. Στα τουρνουά της FIBA κατέκτησε το Ευρωμπάσκετ της Γαλλίας με την Σερβία/ Μαυροβούνιο το 1999 και έφτασε στον τελικό του Παγκοσμίου με την Τουρκία απέναντι στις ΗΠΑ το 2010, χρησιμοποιώντας μία άμυνα 2-1-2.
7. Η Εθνική έχει μία καλή βάση παικτών, αλλά της λείπουν κάποια κομμάτια ώστε να μπορέσει να γίνει η δύναμη που ήταν και να διεκδικεί και πάλι με αξιώσεις μετάλλια. Μέλλον και ταλέντοο υπάρχει αρκεί να αξιοποιηθεί.
8. Υπομονή και στήριξη στον ΧΡΛ και σε όλα τα νέα παιδιά μέχρι να δικαιώσουν ή να διαψεύσουν τις προσδοκίες.
