Γράφει ο Ευθύμης
Ο Παναθηναϊκός ξεκίνησε την φετινή χρονιά έχοντας σοβαρότατα μειονεκτήματα έναντι της τριάδας των ανταγωνιστών του. Περιορισμός στις μεταγραφές, -6 βαθμούς ως τιμωρία, διοικητική αστάθεια και προσπάθεια για αλλαγή διοικητικού καθεστώτος και αρκετές παλινωδίες στο θέμα της έδρας της ομάδας. Μέσα σε όλα αυτά εξελίσσονταν και συνεχίζει να εξελίσσεται καθημερινά η προσπάθεια του Γιώργου Δώνη και των παιδιών του, έτσι ώστε να παρουσιαστεί μία ανταγωνιστική ομάδα που θα ανταπεξέλθει στις δυσκολίες και θα κρατήσει όρθιο το τριφύλλι.
Ο Δώνης
Σε αυτήν τη φάση της καριέρας του ο Γιώργος Δώνης είχε ανάγκη τον Παναθηναϊκό και ο Παναθηναϊκός τον Δώνη. Ο κατάλληλος προπονητής αυτήν την στιγμή για τον Παναθηναϊκό, δήλωσε ο Άγγελος Αναστασιάδης. Το «τρένο» έπειτα από μια αρκετά καλή καριέρα με αρκετές επιτυχίες και κάποιες (λίγες) αποτυχίες είχε ανάγκη μία ομάδα που θα τον έφερνε στην επιφάνεια. Ο Παναθηναϊκός, από την άλλη, είχε ανάγκη ένα δικό του παιδί, έναν άνθρωπο που θα λειτουργήσει ως ασπίδα για την ομάδα και θα της δώσει τη δυνατότητα να δουλέψει απερίσπαστη στο αγωνιστικό κομμάτι, αξιοποιώντας ταυτόχρονα το ταλέντο που υπάρχει στις ακαδημίες της ομάδας.
Η φιλοσοφία του Δώνη είναι γνωστή. Προπονητής που προσαρμόζεται στο ρόστερ του, έχει χρησιμοποιήσει κατά καιρούς διάφορα συστήματα προσπαθώντας να πάρει το μέγιστο από τους ποδοσφαιριστές του. 4-3-3 στην ΑΕΛ, στον Ατρόμητο και στον ΑΠΟΕΛ, στον οποίο μερικές φορές χρησιμοποιούσε και 3-4-3, 4-4-2 στον ΠΑΟΚ, το οποίο στη συνέχεια το άλλαξε για να παίξει 4-3-3. Επιθυμεί οι παίκτες του να είναι φιλόδοξοι, για αυτό προτιμάει νέους και δυσκολεύεται να συνεργαστεί με μεγαλύτερους σε ηλικία (θυμηθείτε την κόντρα με τον Πάμπλο Γκαρσία). Στην επίθεση θέλει όλοι οι παίκτες να συμμετέχουν, έτσι ώστε η ομάδα να δημιουργήσει ευκαιρίες και να παρέχουν στήριγμα στον συμπαίκτη τους.
Κατά την καλοκαιρινή προετοιμασία ο Δώνης δούλεψε κυρίως το 3-4-2-1. Ένα φουρουριστικό για τα ελληνικά δεδομένα σύστημα. Πλέον όμως τα συστήματα με τρεις στην άμυνα κερδίζουν όλο και περισσότερους θαυμαστές στην παγκόσμια προπονητική σκηνή με τους Ιταλούς προπονητές κυρίως να τα εφαρμόζουν άψογα. Η Γιουβέντους χρησιμοποίησε τέτοια συστήματα κατά κόρον (είτε με τον Κόντε είτε με τον Αλέγκρι), το ίδιο και η Τσέλσι του Κόντε, ενώ ο ] Νίκο Κόβατς (πρώην προπονητής της Άιντραχτ Φρανκφούρτης και νυν προπονητής της Μπάγερν Μονάχου) χρησιμοποίησε αρκετά το 3-5-2 το οποίο ανάλογα με τις ανάγκες του παιχνιδιού εξελισσόταν σε διάφορες παραλλαγές (μέσα σε αυτές και το 3-4-2-1). Το ίδιο έπραξε και η Χόφενχάιμ του ανερχόμενου Γιούλιαν Νάγκελσμαν. Ξεκινούσε με βασικό σύστημα το 3-5-2, το οποίο ανάλογα με την εξέλιξη του αγώνα άλλαζε (από 3-6-1 έως και 3-3-4!).
Με αυτή τη διάταξη (τρεις στην άμυνα) ένας προπονητής μπορεί να εξασφαλίσει αμυντική ασφάλεια με έναν επιπλέον κεντρικό αμυντικό (πολύ σημαντικό για τον Παναθηναϊκό, ώστε να μην φανεί η απειρία κάποιον παικτών), ποντάροντας ταυτόχρονα και στα αμυντικά τρεξίματα και την ένταση που βγάζει η ομάδα στον άξονα (ο Κουρμπέλης αποτελεί εγγύηση).
Στην επίθεση από την άλλη το βασικό όπλο είναι η δημιουργία από τον άξονα και τα ανεβάσματα των πλάγιων μπακ (θυμηθείτε το γκολ του Εμμανουηλίδη κόντρα στην Λαμία το οποίο προέρχεται από ανέβασμα του Ινσούα) ώστε όλοι οι παίκτες να συμμετέχουν στην ανάπτυξη, βασικό χαρακτηριστικό των ομάδων του Δώνη.
Στο παιχνίδι με την Ξάνθη η παραπάνω τακτική έπιασε άψογα. Ο Παναθηναϊκός κυριάρχησε στο γήπεδο, έχασε πολλές ευκαιρίες και δεν απειλήθηκε καθόλου. Στο παιχνίδι κόντρα στην Λαμία τα ζητούμενα ήταν διαφορετικά. Απέναντι στην Λαμία, του Τεννέ η ομάδα έπρεπε να διασπάσει μια άμυνα έντεκα παικτών, καθώς όλοι οι παίκτες έπαιζαν πίσω από την μπάλα. Αποτέλεσμα η ομάδα εγκλωβίστηκε και δεν μπόρεσε να κυκλοφορήσει την μπάλα (εδώ να επισημάνω και την απουσία του Δώνη, ο οποίος κόντρα στην Ξάνθη ήταν αρκετά σημαντικός στην ανάπτυξη της ομάδας). Στο δεύτερο ημίχρονο, ο Δώνης χρησιμοποίησε ένα 4-2-3-1, το οποίο και αργότερα ένα 4-4-2, έκανε γρήγορα τις αλλαγές (έστω και από ανάγκη όπως μάθαμε αργότερα) και ταυτόχρονα ζήτησε πίεση ψηλά από τους νεαρούς μεσοεπιθετικούς. Η τετράδα Μπουζούκης, Εμανουηλίδης, Χατζηγιοβάννης, Καμπέτσης μπόρεσε να ‘’βρεθεί’’ στο γήπεδο και χάρισαν την νίκη στην ομάδα.
Ο Δώνης μπορεί να βγει πολλαπλά κερδισμένος από τα παραπάνω αν δει το παιχνίδι με την Λαμία ως μάθημα. Άλλωστε και ο ίδιος βρίσκεται σε διαδικασία εκμάθησης. Κάθε παιχνίδι θα βοηθάει τόσο τον ίδιο όσο και τους παίκτες του. Εκτός της χρησιμοποίησης ενός συστήματος με τετράδα στην άμυνα, που σίγουρα θα χρειαστεί στη συνέχεια απέναντι σε ομάδες που έρχονται να παίξουν ‘’ταμπούρι’’ στο ΟΑΚΑ και της χρησιμοποίησης των Μπουζούκη, Εμανουηλίδη, Χατζηγιοβάννη και Καμπέτση, το νέο όπλο της πίεσης ψηλά μπορεί να αποδειχθεί αρκετά χρήσιμο.
Πλέον όλο και περισσότερες ομάδες στην Ευρώπη (με κύριο εκπρόσωπο τη Λίβερπουλ του Κλοπ) πιέζουν ψηλά ώστε να οδηγήσουν τον αντίπαλο σε λάθος και να επιτεθούν άμεσα χωρίς να χρειαστεί να χτίσουν το παιχνίδι τους από πίσω, κάτι που θα έδινε χρόνο στην αντίπαλη άμυνα να οργανωθεί. Ένα χρήσιμο όπλο που θα βοηθήσει στη διάσπαση πολυπρόσωπων αμυνών.
Το μεγάλο όπλο
Στη φετινή χρονιά το μεγάλο όπλο της ομάδας είναι το «οικογενειακό» κλίμα. Το φετινό ρόστερ αποτελείται από ένα μείγμα έμπειρων παικτών και ταλαντούχων νεαρών, που γνωρίζουν πως έχουν μια τεράστια ευκαιρία μπροστά τους. Όλοι σέβονται και αγαπάνε τον προπονητή τους. Αυτό φαίνεται σε κάθε πανηγυρισμό των παικτών που αγκαλιάζουν τον Δώνη, τον οποίο θεωρούν προπονητικό τους πατέρα και μέντορά τους. Άλλωστε μόνο να μάθουν έχουν από τον ίδιο, έναν σπουδαίο παίκτη στην ιστορία της ομάδας και ελπίζω και προπονητή. Σίγουρα όμως ο ίδιος δεν θα τους χαριστεί και δεν τους κάνει χάρη. Θα παίζουν πάντα οι καλύτεροι. Το θετικό είναι πως οι μικροί παίζουν μέχρι στιγμής καλύτερα από τους ξένους και μάλιστα είναι αυτοί που ξεχωρίζουν αγωνιστικά. Είναι αυτοί που έχουν ανεβάσει την ομάδα αγωνιστικά. Δεν είναι μόνο τα γκολ του Μπουζούκη, είναι η δημιουργία και η ντρίπλα του Χατζηγιοβάννη, η ταχύτητα του Εμμανουηλίδη, η δημιουργία του Καμπετσή.
Οι ευθύνες και ο Μακέντα
Εδώ είναι ανάγκη να τονιστεί η αρκετά καλή δουλειά που έκανε ο Νταμπίζας στην καλοκαιρινή μεταγραφική περίοδο φέρνοντας στην ομάδα αρκετούς νέους ελπιδοφόρους παίκτες, με προοπτική εξέλιξης. Όλοι θα έχουν τις ευκαιρίες τους και είναι στα πόδια τους να τις αξιοποιήσουν. Ο Δώνης άλλωστε πάντα προσπαθούσε να εξελίξει τα νέα παιδιά και τους έδινε ευκαιρίες.
Οι μοναδικές λοιπόν ευθύνες που είχε ο Δώνης είναι η προσπάθεια να δημιουργήσει μια ομάδα που θα κερδίσει τον κόσμο και να στηρίξει έμπρακτα, έστω και από ανάγκη, τα ταλέντα της ομάδας. Ο Δώνης έχει υποχρέωση να βοηθήσει τα παιδιά αυτά να εξελιχθούν σε παίκτες κορμού.
Ταυτόχρονα όμως πρέπει να τονιστεί και η ευθύνη του κόσμου. Πρέπει να αγκαλιάσουμε και πάλι την ομάδα. Οι μικροί θα χρειαστούν στήριξη ειδικά τις βραδιές εκείνες που θα έχουμε χάσει. Δεν χρειάζονται αναθεματισμοί και αφορισμοί.
Η φετινή χρονιά είναι προπαρασκευαστική για τα επόμενα χρόνια και στόχος είναι η ανάδειξη όσο το δυνατόν περισσότερων παικτών που θα αποτελέσουν τον μελλοντικό κορμό.
Ο Μακέντα είναι ο παίκτης που θα καλύψει τη θέση του βασικού επιθετικού, ή για να ακριβολογώ, μιας και ο Καμπετσής έδειξε καλά στοιχεία, θα είναι στα χαρτιά ο βασικός επιθετικός. Ο Παναθηναϊκός ολοκλήρωσε την απόκτηση του Ιταλού με την ελπίδα να αποκτήσει τον γκολτζή που δεν είχε πέρυσι. Είναι γεγονός πως ο Μακέντα δεν κατάφερε να εκπληρώσει τις προσδοκίες που υπήρχαν και δεν εξελίχθηκε όπως περίμενε ο ίδιος και ο Σερ Άλεξ Φέργκιουσον. Οι τραυματισμοί και κάποιες λάθος επιλογές τον οδήγησαν στο σκληρό πρωτάθλημα της Serie B. Στην Ελλάδα, του χαμηλού επιπέδου και των αργών ομάδων, ο Μακέντα θα έχει την ευκαιρία να ξεχωρίσει ως παίκτης και να σώσει την καριέρα του. Σίγουρα δεν είναι ο παίκτης που θα συσπειρώσει την ομάδα, όπως τουλάχιστον διαφημίστηκε, όμως μπορεί να βοηθήσει.
Η διακοπή και η ευχή
Τα πρώτα αγωνιστικά δείγματα της ομάδας είναι αρκετά ενθαρρυντικά. Η διακοπή έρχεται σε ένα καλό σημείο. Ο Δώνης θα έχει χρόνο για να εμφυσήσει την φιλοσοφία του στις τελευταίες μεταγραφές (Μακέντα, Καμπετσή, Βέργο), να δουλέψει και σύστημα με 4 στην άμυνα και καταστάσεις με πίεση ψηλά, έτσι ώστε να μπορέσει η ομάδα να εξελιχθεί.
Σίγουρα η φετινή χρονιά δεν ξεκίνησε με υψηλές προσδοκίες. Όμως μέχρι στιγμής η σωστή προετοιμασία που έκανε ο Δώνης έχοντας στη διάθεσή του την συντριπτική πλειοψηφία των παικτών που αποτελούν το ρόστερ και η ποιότητα, το πάθος και η εργατικότητα των ταλαντούχων παικτών έχουν φέρει χαμόγελα κόσμο. Δεν μπορώ να προβλέψω αυτήν τη στιγμή που θα φτάσει η ομάδα, όμως οπωσδήποτε θα χρειαστεί στήριξη ειδικά στις στραβές που θα έρθουν. Εκεί όμως θα φανεί και από τι μέταλλο είναι αυτή η ομάδα και που θα φτάσουν όλα αυτά τα παιδιά.
Κλείνω με την ευχή η φετινή σαιζόν, μετά και την αλλαγή του ιδιοκτησιακού καθεστώτος, να αποτελέσει την αρχή για την άνθιση του Τριφυλλιού.
ΥΓ. Οι ‘’παίκτες από το πανέρι’’ και οι προπονητές ‘’μαθητευόμενοι μάγοι’’ έγιναν πλέον ηγέτες και εξαιρετικοί προπονητές αντίστοιχα. Τι άλλαξε; Μόνο το χρώμα. Από πράσινο έγινε κίτρινο, ασπρόμαυρο, κόκκινο και όλοι τρέχουν να ψωνίσουν από την ομάδα που απαξίωναν…
