Έχοντας πλέον εδραιώσει την κυριαρχία του ο Παναθηναϊκός στην Ελλάδα, δεν δυσκολεύτηκε να κατακτήσει και το επόμενο πρωτάθλημα, αυτό της περιόδου 1961-62, αν και οι απατεώνες είχαν ως συνήθως την αμέριστη συμπαράσταση όλων των οργάνων της αμαρτωλής ΕΠΟ (τι μου θυμίζει, τι μου θυμίζει;) και φυσικά του συνόλου των διαιτητών της χώρας.
Ο πρωταθλητής Ελλάδος βρέθηκε στην αρχή της κούρσας πίσω από την ΑΕΚ, που ξεκίνησε εντυπωσιακά το πρωτάθλημα και κατάφερε στις πρώτες αγωνιστικές να προηγείται, χωρίς βαθμολογικές απώλειες και χωρίς να έχει δεχτεί τέρμα!
Εκόμπαζαν οι φίλοι μας οι Αεκτζήδες και απειλούσαν να μας συντρίψουν, όταν εκεί στα μέσα του πρώτου γύρου επισκέφθηκαν τη Λεωφόρο για το ντέρμπι με το τριφύλλι. Όμως, φεύ, τους περίμενε μια δυσάρεστη έκπληξη, αφού όχι μόνο παραβιάστηκε για πρώτη φορά η εστία τους, αλλά έφυγαν με κατεβασμένα τα αυτιά, αφού άρπαξαν μια ξεγυρισμένη τεσσάρα (4-1) και από τότε δεν ξανασήκωσαν κεφάλι.
Και έτσι σχεδόν κύλησε η σαιζόν με τον Παναθηναϊκό πρωτοπόρο και αήττητο σε όλη την υπόλοιπη διάρκεια του πρωταθλήματος που εξασφάλισε με χαρακτηριστική άνεση τον τίτλο του πρωταθλητή. Μόνο προς το τέλος και όταν όλα πλέον είχαν κριθεί, οι παίχτες του τριφυλλιού χαλάρωσαν και έχασαν έτσι τη μοναδική ευκαιρία να κατακτήσουν αήττητοι το πρωτάθλημα, αφού την 26η και 28η αγωνιστική έκαναν τις μοναδικές ήττες στο πρωτάθλημα από ΠΑΟΚ και Άρη αντίστοιχα, ενώ είχαν κερδίσει δύο φορές την ΑΕΚ και μια τους ακατονόμαστους και μάλιστα μέσα στο τηγάνι.
Στη διάρκεια μάλιστα της περιόδου αυτής και μετά μάλιστα τον .... περιφανή θρίαμβο των απόγονων του στόλου επί της Σάντος, γέλασε το παρδαλό κατσίκι με τις ανεπανάληπτες μπαρούφες και τις απεγνωσμένες προσπάθειες των βοθρολιμανίσιων να πείσουν τους πικραμένους οπαδούς τους ότι αποτελούσαν την πρώτη και καλύτερη ομάδα της χώρας.
Τι νομίζετε λοιπόν ότι σκέφτηκαν οι αθεόφοβοι και ανεπανάληπτοι απατεώνες του ποδοσφαίρου μας; Να ονομάσουν "θρύλο" τον "αξιοθρήνητο". Έτσι άρχισαν να γράφουν στη φυλλάδα που τους υποστήριζε από τότε με πηχυαίους τίτλους, για τον θρύλο των γηπέδων, τη θρυλική ομάδα και άλλες ανεπανάληπτες ομορφιές, για να καταλήξουν μόνοι τους στο μονολεκτικό "θρύλος", προκαλώντας τον γέλωτα των φιλάθλων ανά το Πανελλήνιο, χωρίς να σκεφτούν οι άμυαλοι το "θρήνος" και "θρηνικός" που τους κόλλησαν αμέσως όλοι οι αντίπαλοί τους.
Αμ, κακομοίρηδες, θρύλος γίνεσαι δεν ονομάζεσαι και μάλιστα θρύλοι γίνονται οι ομάδες μέσα στα γήπεδα της Ελλάδος αλλά και της Ευρώπης, χωρίς ευνοϊκές διαιτησίες, δωροδοκίες αντιπάλων και χαριστικές ενέργειες των αθλητικών αρχών. Γιατί θρύλος είναι το αήττητο πρωτάθλημα του Παναθηναϊκού (όπως θα δούμε σε μεταγενέστερο σχόλιό μας), το αθάνατο Γουέμπλεϊ (αδύνατο να το καταπιούν οι ακατονόμαστοι, γι' αυτό και ότι βρωμιά έχουν μέσα τους την εκτόξευσαν κατά του γίγαντα Παναθηναϊκού) και τόσα άλλα επιτεύγματα (νίκη στο Άμστερνταμ επί του τρομερού τότε Άγιαξ, πρόκριση σε ημιτελικούς και προημιτελικούς Κυπέλλων Ευρώπης), πράγματα που ούτε στον ύπνο του δεν μπορεί να ονειρευτεί ο "θρήνος" των γηπέδων πεναλτιακός.
Βέβαια δεν πρέπει να ξεχνάμε και το ευφυέστατο προσωνύμιο που κολλήσαμε στους θρηνικούς, "αρουραίοι", προσωνύμιο που τους ταιριάζει γάντι και αντιπροσωπευτικό χαρακτηριστικό της .... υπερομάδας του βοθρολιμανιού.
Οι φίλαθλοι (ο Θεός να τους κάνει) της ομάδας των απογόνων του στόλου πανηγύριζαν με προκλητικό τρόπο και επεισόδια τις λιγοστές επιτυχίες (;) της ομάδας τους, ενώ στις αποτυχίες και στις ήττες εξαφανίζονται ως δια μαγείας από προσώπου γης, λες και τους καταπίνει η γη. Θυμίζουν τα γνωστά τρωκτικά, τους αρουραίους, που κρύβονται μέσα στους υπονόμους και στις τρύπες τους.
Όταν όμως κάνουν καμιά νίκη, βγάζουν τα κεφάλια έξω από τις τρύπες και χαλάνε τον κόσμο με τις φωνές και τα πανηγύρια τους. Πραγματικοί αρουραίοι δηλαδή. Και επειδή το αρουραίοι τους έτσουζε, έβγαλαν μόνοι τους για τον εαυτό τους το "γάβροι", προσπαθώντας να μπερδέψουν όλη τη φίλαθλη Ελλάδα. Έλα όμως που 'γάβρος' είναι το γνωστό .... βρωμόψαρο (του Πειραιά φυσικά!), ενώ 'γαύρος' σημαίνει καμαρωτός και περήφανος, αν και πολλές φορές έχει την έννοια του αλαζονικού και από αλαζονεία άλλο τίποτα οι κομπλεξικοί λιμανίσιοι. Έτσι, το κανονικό τους όνομα είναι "αρουραίοι", αλλά και 'γάβροι', αν και η φίλαθλη Ελλάδα τους έχει πλέον αποδώσει ουκ ολίγα προσωνύμια, όπως 'ακατονόμαστοι', 'απατεώνες' 'απόγονοι του στόλου' και άλλα, ών ουκ έστιν αριθμός!
Για να ξαναγυρίσουμε όμως στο πρωτάθλημα 1961-62 και να αποδώσουμε τα εύσημα στους πραγματικούς πρωταγωνιστές, τους πρωταθλητές Ελλάδος εκείνης της περιόδου, δεν πρέπει να παραλείψουμε την ενδεκάδα των θριαμβευτών και τους αναπληρωματικούς τους.
Έχουμε λοιπόν και λέμε: Βουτσαράς - Τζουνάκος, Καμάρας, Λινοξυλάκης, Ανδρέου - Δομάζος, Λουκανίδης, Πιτυχούτης - Παπαεμμανουήλ, Τουμπέλης, Θεοφάνης.
Ακόμη σημαντική συμβολή στην επιτυχία της χρονιάς αυτής είχαν και οι Δρακότας, Νεμπίδης, Κοσμίδης, Μπενάρδος, Παναγιωτίδης, Πανάκης, Φυλακούρης και Χολέβας.
Πρώτοι σκόρερ του τριφυλλιού αναδείχθηκαν οι Δομάζος με 16, Χολέβας με 15 και Τουμπέλης με 13 τέρματα.
Να σημειώσουμε ακόμη ότι το καλοκαίρι του 1961 ο Παναθηναϊκός απέκτησε από τον Απόλλωνα Αθηνών τον μεγάλο άσσο Αριστείδη Καμάρα, που έμελλε να παίξει πρωταγωνιστικό ρόλο στη μετέπειτα πορεία του τριφυλλιού, ιδιαίτερα δε στην πορεία προς το Γουέμπλεϊ, αλλά και τον τεραστίων δυνατοτήτων ποδοσφαιριστή Τάκη Λουκανίδη από τη Δόξα Δράμας, μετά από περιπετειώδη τρόπο και ενώ τον διεκδικούσαν η ΑΕΚ και η Φενέρ Μπαξέ.
***Στη φωτογραφία ο γνωστός ηθοποιός Γιώργος Φούντας, δείχνει με τα δάχτυλά του στις κάμερες τα γκολ που φιλοδώρησε ο Παναθηναϊκός την ΑΕΚ.
Yank1971
