20 Μαρτίου 2014, Πέμπτη. Η κίνηση στους δρόμους είναι απερίγραπτη, μαζί με την ξανθιά εκκολαπτόμενη αρχιτεκτόνισσα που με συνόδευε αναγκαστήκαμε να πάμε από Εθνική οδό για να προλάβουμε να είμαστε εγκαίρως στο ΟΑΚΑ. Κυριολεκτικά με το που βρίσκουμε τις θέσεις μας, όλο το γήπεδο σηκώνεται. 20.000 πιστοί αποθεώνουν τον κύριο με τα γκρι μαλλιά και το μπλε πουκάμισο και την μπλε ριγέ γραβάτα και άπαντες τραγουδάνε αγκαλιά «Οε Οε Οε γύρισε στο σπίτι σου Ζέλικο ΘΕΕ».
3 χρόνια μετά ήτοι 1.125 μέρες, πολλά πράγματα έχουν αλλάξει στις ζωές όλων μας όμως οι θεοί του Μπάσκετ απαντούν στην επιθυμία τους με μια εμφανή δόση τραγικότητας φέρνοντας πάλι στο ΟΑΚΑ τον άνθρωπο που γιγάντωσε τόσο τον προσωπικό του μύθο όσο και το Status του συλλόγου σε μια μονομαχία, ο θάνατος σου η ζωή μου.
Πέραν της τακτικής και αγωνιστικής ανάλυσης δεν μπορώ να μην σταθώ στην συγκυρία. 5 χρόνια χωρίς τον Ζέλικο ο Παναθηναϊκός πέρασε δύσκολα, άντεξε όμως και δεν μπήκε σε περίοδο πέτρινων χρόνων. Οι συμβολισμοί είναι ατελείωτοι.
Η μεγάλη αγάπη, Ζέλικο, η μεγαλύτερη σχέση του Παναθηναϊκού, μέσα από την οποία εξελίχθηκε και άλλαξε και ο ίδιος δεν άντεξε την τελευταία δυσκολία και επέλεξε το διαζύγιο. 1 Χρόνο μετά βρήκε μια άλλη αγάπη σε αντίθεση με τον μεγάλο σύλλογο που ψάχτηκε αρκετά αλλά κανείς δεν ήταν σαν Εκείνον. Πεδουλάκης, Αλβέρτης, Ιβάνοβιτς, Μανωλοπουλος, Τζορτζεβιτς και πάλι Πεδουλάκης με τον τελευταίο να σημειώνει μια εκκωφαντική αποτυχία.
Ο Ζοτς προχώρησε ο Παναθηναϊκός όχι. Όμως 5 χρόνια μετά σχεδόν όλα έχουν αλλάξει. Η Φανέλα με το 13 δεν υπάρχει πια, κοσμεί τον ουρανό των ευρωπαϊκών και ο μόνος συνδετικός κρίκος με την -αντικειμενικά- χρυσή εποχή των 5 ευρωπαϊκών είναι η φανέλα με το ιστορικό 9.
Ο Βatman της Εθνικής, και από τα μεγαλύτερα ταλέντα που έβγαλε το ελληνικό μπάσκετ, ήταν μόλις 20 ετών το μακρινό 2000 όταν ξεκίναγε η αυγή της αυτοκρατορίας του Παναθηναϊκού. O Zοτς όμως δεν είναι απλά ένας προπονητής. Είναι ο Carlos Cleiber του Μπάσκετ. Ο Κατακτητής της Ουτοπίας.
H επιστροφή όμως δεν ήταν όπως θα την θέλαμε Το πιο εφιαλτικό σενάριο επαληθεύτηκε και ο Παναθηναϊκός βρίσκεται να χάνει με 0-2 και τις πιθανότητες συντριπτικά πλέον εναντίον του. Αν και δύσκολα μπορεί μια ομάδα να γυρίσει ένα 0-2 όμως δεν νομίζω ότι υπάρχει καμία ομάδα στην Ευρώπη που μπορεί να νικήσει 3 συνεχόμενες φορές τον Σέρβο Γκραν Μάστερ.
Σίγουρα η πανάκριβη Φενέρ δεν είναι κλασσική ομάδα Ζέλικο, έχει χτυπητές αδυναμίες αλλά ουδείς μπορεί να προετοιμάσει καλύτερα μια ομάδα από τον Σέρβο. Οι Τούρκοι είχαν διαβάσει παρά πολύ καλά τον Παναθηναϊκό και ο Σέρβος Mastermind έπαιξε με το μυαλό, όπως έκανε και με τον αρχισκόρερ Ναβάρο το 11’, βγάζοντας τελείως εκτός κλίματος τόσο τον Σινγκλετον όσο και τον Γκιστ.
Έχοντας σαν ναυαρχίδα έναν παίκτη του μέγεθος του Μπογκτάνοβιτς ο οποίος ήταν πολύ δύσκολα αντιμετωπίσιμος για την πράσινη άμυνα, η Φενέρ δάγκωσε τον Παναθηναϊκό στην καρωτίδα. Κατά την ταπεινή μου άποψη ο Παναθηναϊκός ήταν τραγικός στην αντιμετώπιση του νεαρού Σέρβου.
Βρήκε ανεπίτρεπτα συνεχόμενα ελεύθερα σουτ -απόρροια φυσικά της δουλειάς του Ζέλικο που έχει δώσει στον σουπερ σταρ της ομάδας του άδεια να εκτελεί- είχε φορτωθεί με φάουλ και παρόλα αυτά ουδείς τον σημάδεψε ώστε να αναγκαστεί να φύγει για να προφυλαχτεί και το ΑΠΑΡΑΔΕΚΤΟ κατά τη γνώμη μου ήταν ότι η πράσινη άμυνα τον αντιμετώπισε με μια εγκληματική χαλαρότητα.
Τέτοιους killer δεν τους αφήνεις να ζεσταθούν. Ειδικά όταν δε, δεύτερο συνεχόμενο αγώνα ο τύπος οργιάζει τότε χρειάζεται ένας lockdown defender που θα τον ακολουθεί παντού, χωρίς να τον αφήνει να πάρει ανάσα. Φυσικά αν χρειαστεί κάνεις και ένα και δυο και τρία σκληρά φάουλ. Δεν γίνεται να επιτίθεται κατά μέτωπο και να πετυχαίνει καλάθι από τον κεντρικό διάδρομο. Απλά δεν γίνεται.
Η απουσία του Γκιστ στοιχίζει πάρα πολύ στον Παναθηναϊκό αφού αναγκαστικά χρησιμοποιείται περισσότερο ο Μπουρούσης όπου είναι πραγματικά αρνητικός στην άμυνα και σημαδεύεται συνέχεια. Όπως επίσης τα επαναλαμβανόμενα miss match που έβγαινε ο Ούντο και ο Βέσελι.
Δυστυχώς και σε επίπεδο πνευματικής προετοιμασίας ο Παναθηναϊκός δεν ήταν έτοιμος. Δεν υπάρχει κανένα νόημα να κατηγορήσουμε κανέναν. Η Φενέρ είναι ομάδα του Ομπράντοβιτς ενώ ο Παναθηναϊκός πασχίζει να γίνει ομάδα του Πασκουαλ. Είναι εμφανές ότι δεν υπάρχει η απαιτούμενη αγωνιστική πειθαρχία στην ομάδα.
Ξαναδείτε τους αγώνες και παρατηρήστε τους Σινγκλετον, Φελντειν, Τζειμς, να παίρνουν σουτ χωρίς καμία λογική και υπό κακές προϋποθέσεις. Ναι ο Τζειμς ήταν συγκλονιστικός αλλά μην έχετε αυταπάτες όταν το ματς πάει να στο πάρει ένας παίκτης εναντίον όλων, ο μελιτζανί Σέρβος χαμογελά σαρδόνια.
Ακόμη και αν το ελεύθερο σουτ του KC ήταν εύστοχο πάλι ο Παναθηναϊκός δεν θα ήταν φαβορί. Είναι έκδηλη η απουσία ορθολογικής προσέγγισης από το παιχνίδι. Το συναίσθημα δεν αρκεί πάντα. Είναι τα άλογα που σε παρασέρνουν και που όταν αναπτύξουν μεγάλη ταχύτητα μπορεί να σε πετάξουν στον γκρεμό. Χρειάζεται και ο «αμαξάς» δηλαδή η λογική.
Στις πιο σκοτεινές στιγμές του, κάθε άνθρωπος αλλά και κάθε ζωντανός οργανισμός, επιστρατεύει το ένστικτο του για να αντιμετωπίσει τις δυσκολίες. Δυστυχώς από το ένστικτο του Παναθηναϊκού τώρα λείπει η λογική.
Σε άλλες εποχές η μπάλα στις τελευταίες επιθέσεις θα πήγαινε στην φανέλα με το 13 και θα σχεδιαζόταν μια οργανωμένη επίθεση. Το αναφέρω αυτό για να επισημάνω την έλλειψη αρχηγού -αγωνιστικά και μη- λείπει ο παίκτης που θα ηρεμήσει την ομάδα, αλλά και θα βάλει τις φωνές όταν αυτό είναι απαραίτητο. Τώρα τι; Μια τελευταία μάχη, μια τελευταία ζαριά για να πέσει ο Παναθηναϊκός ως ΠΑΝΑΘΗΝΑΙΚΟΣ.
Πρέπει να βγάλει πάθος ένταση και θυμό, να αποτυπώσει στο παρκέ την θεωρητική του υπεροχή στην αθλητικότητα και να βρει ρυθμό μέσα από την άμυνα. Τελείως τακτικά είναι πολύ δύσκολο να αιφνιδιαστεί ο Ζοτς, αλλά ελπίζω το τριφύλλι της Ευρώπης να παραδειγματιστεί από το τριφύλλι της αντίπερα όχθης του ατλαντικού, που κατάφερε να ισοφαρίσει την σειρά σε 2-2.
Τέλος σημειώστε το εξής. Μια σχέση, όποια και αν είναι αυτή, για να αποδώσει θέλει θυσίες κόπο και πάνω απ όλα πίστη και υπομονή. Η πραγματικότητα δεν είναι ποτέ ρόδινη. Ο Παναθηναϊκός έχει καταφέρει να έχει έναν καλό κορμό στον οποίο πρέπει να επενδύσει ο Πασκουάλ για να δέσει και να καταφέρει να γίνει Ομάδα από ένα σύνολο με καλούς και αξιόλογους παίκτες.
Οι δηλώσεις της διοίκησης για 7ο αστέρι και η υπέρμετρη αύξηση των προσδοκιών δεν βοηθούν μια ομάδα που δεν έχει ακόμα την πνευματική ικανότητα να διαχειριστεί τέτοιες καταστάσεις. Ψυχραιμία όμως η ομάδα βρίσκεται στον σωστό λογικό δρόμο.
Εκδίκηση του Αληθινού
