Η σαιζόν 1962-63 επιφύλασσε επανάληψη του πρώτου Πανελληνίου πρωταθλήματος .... αλλά από την ανάποδη!
Αλλά ας πάρουμε τα πράγματα από την αρχή.
Όπως και τα προηγούμενα χρόνια ο Παναθηναϊκός ξεκίνησε εντυπωσιακά και με τον αέρα της καλύτερης ομάδας -εδώ και μια τριετία- μπήκε μπροστά στην κούρσα του τίτλου. Όμως μερικές "χαζές" ισοπαλίες και η μοναδική ήττα στον πρώτο γύρο από τους ακατονόμαστους αρουραίους στο μεγάλο τηγάνι, έφεραν το τριφύλλι στη δεύτερη θέση να κυνηγάει την πρωτοπόρο ΑΕΚ.
Αφού λοιπόν καθάρισε στο δεύτερο γύρο τόσο το "τρύλο", τον οποίο κυριολεκτικά σάρωσε στη Λεωφόρο με δύο γκολάρες του Δομάζου και του Πανάκη, πέρασε εύκολα και από την Ν. Φιλαδέλφεια, κερδίζοντας και την ΑΕΚ με 2-0, με άλλες δύο γκολάρες του Πανάκη.
Δυστυχώς όμως και ενώ ευρισκόταν μπροστά από τον Δικέφαλο με δύο βαθμούς την τελευταία αγωνιστική επαναλήφθηκε από την ανάποδη το φινάλε της περιόδου 1959-60. Το τριφύλλι που αγωνιζόταν στο Καραΐσκάκη με τον Εθνικό κατάφερε να χάσει με 4-2!, την ίδια ώρα που η ΑΕΚ κέρδιζε στον Κορυδαλλό την Προοδευτική με 1-0 και ισοβαθμούσε με τον Παναθηναϊκό στην πρώτη θέση. Καραμπόλα. Κανείς δεν μπορούσε να πιστέψει τι είχε συμβεί.
Αποφασίστηκε λοιπόν να διεξαχθεί αγώνας μπαράζ, όπως και πριν από τρία χρόνια, σύμφωνα με τον κανονισμό της εποχής. Για τον αγώνα αυτό ο Παναθηναϊκός δέχθηκε να διεξαχθεί στο γήπεδο της Ν. Φιλαδέλφειας, αλλά παρ' όλα αυτά το τριφύλλι, όχι μόνο δεν έχασε, αν και ενώ προηγήθηκε 1-0 βρέθηκε να χάνει με 3-1, αλλά με επική αντεπίθεση κατάφερε να ισοφαρίσει και στα τελευταία λεπτά του αγώνα να πετύχει και τέταρτο τέρμα με τον Πανάκη που μπήκε σαν μπουλντόζα μέσα στην Ενωσίτικη περιοχή και παρά το γεγονός ότι τον εμπόδιζαν δύο αμυντικοί, ένας από δεξιά και ένας από αριστερά του, εκείνος εκτέλεσε τον Σεραφείδη και ο διαιτητής ακύρωσε το γκολ, ως επιθετικό φάουλ!
Και έτσι ο τίτλος κατέληξε στην ΑΕΚ παρά την ισοπαλία 3-3 στο μπαράζ και παρά το γεγονός ότι ο Παναθηναϊκός είχε κερδίσει την ΑΕΚ στην κανονική διάρκεια του πρωταθλήματος μέσα στη Ν. Φιλαδέλφεια (το ματς του πρώτου γύρου στη Λεωφόρο είχε λήξει ισόπαλο) και παρά το γεγονός ότι το τριφύλλι είχε καλύτερη διαφορά τερμάτων και καλύτερη επίθεση, (75-28 έναντι 66-21), μόνο και μόνο επειδή σύμφωνα με τον κανονισμό η Ένωση είχε καλύτερη αναλογία τερμάτων (3,14 έναντι 2,68)!!!
Με τον τρόπο αυτό η ΑΕΚ πήρε τον τίτλο από τον πραγματικό πρωταθλητή Παναθηναϊκό με ισοπαλία (όπως ήρθε αυτή) στον αγώνα μπαράζ.
Για την ιστορία να αναφέρουμε και τους ποδοσφαιριστές που αγωνίστηκαν με τη φανέλα του Παναθηναϊκού την περίοδο εκείνη. Έχουμε λοιπόν: Βουτσαράς - Καμάρας, Λινοξυλάκης, Σούρπης, Ανδρέου - Λουκανίδης, Δομάζος, Πιτυχούτης - Παπαεμμανουήλ, Τουμπέλης, Πανάκης.
Αγωνίστηκαν ακόμη οι Μανιάκης, Αγγελόπουλος, Τζουνάκος, Παναγιωτίδης, Χολέβας, Μπενάρδος, Θεοφάνης, Σπετσαρίας και Κοσμίδης.
Βέβαια, τη χρονιά εκείνη, οι βρομιάρηδες του Ελληνικού ποδοσφαίρου, οι οποίοι από όπου και να τους πιάσεις λερώνεσαι, προσπάθησαν να δηλητηριάσουν την απώλεια του τίτλου από το τριφύλλι, διαδίδοντας ότι ποδοσφαιριστής του Εθνικού δήλωσε την προηγουμένη του αγώνα με τον Παναθηναϊκό (το 4-2 ντε), ότι αν χάσει το πρωτάθλημα ο Παναθηναϊκός αυτό θα γίνει για 30.000 δραχμές!
Και επεξηγούσαν τα κόκκινα ρυπαρογραφήματα της εποχής ότι γνώριζαν τις διαπραγματεύσεις σχετικά με την παραχώρηση της νίκης στους πράσινους και ότι αυτές ναυάγησαν επειδή ο Παναθηναϊκός δεν εδέχθη να καταβάλει το εκ 30.000 δραχμών τίμημα της πλαστής επιτυχίας. Καταλάβατε δηλαδή το μέγεθος της ανοησίας τους;
Μαθημένοι από τις κομπίνες και τα πάρε-δώσε της ομάδας τους, κατηγορούσαν τον Παναθηναϊκό επειδή δεν δέχτηκε το στήσιμο του αγώνα, με αποτέλεσμα να χάσει τον τίτλο, αντί να πουν μπράβο για την αντρίκεια στάση των πράσινων, που προτίμησαν να χάσουν το πρωτάθλημα, αντί να "αγοράσουν" το παιχνίδι και να στεφθούν "ψευτοπρωταθλητές".
Όμως πέρα από τη βρομιά και τη δυσωδία που εκπέμπει το .... ευγενές σωματείο τους, υπήρχαν κάποιοι άνθρωποι, όπως ο ιδρυτής τους Γ. Ανδριανόπουλος και τα αδέλφια του, που αναγνώριζαν το μεγαλείο του Παναθηναϊκού, θαύμαζαν και εκτιμούσαν το σύλλογό μας και ζήλευαν ίσως λιγάκι το ήθος και την ποιότητα των ανθρώπων του, αφού τόσο ο ίδιος όσο και η οικογένειά του περιστοιχιζόταν από άτομα με ελάχιστη καλλιέργεια και όχι ιδιαιτέρως υψηλό πνευματικό επίπεδο.
Πλέκουμε το εγκώμιο του πραγματικού αυτού αθλητή, γιατί από έρευνες που έχουν πραγματοποιηθεί, ήταν ο μόνος που παραδέχθηκε ευθαρσώς την ανωτερότητα των μεγάλων αντιπάλων του, τίμια, ειλικρινά και αντρίκεια.
Και ενώ η στάση του έπρεπε να αποτελεί πρότυπο για τους διαδόχους του, οι άνθρωποι που πήραν τη θέση του, τόσο στη διοίκηση όσο και στα ανώτερα αθλητικά αξιώματα της χώρας αποδείχθηκαν, μικρόψυχοι, κακόβουλοι και κομπλεξικοί απέναντι στον μεγαλύτερο αθλητικό σύλλογο της Ελλάδος. Αντί να μιμηθούν δηλαδή τον Παναθηναϊκό, προσπαθούν με ανέντιμα και ποταπά μέσα να τον αντιγράψουν σε μεγαλείο και επιτυχίες.
Διαβάστε λοιπόν τι είχε πει το 1963, ο μεγάλος αυτός σε ήθος αθλητής και παράγοντας (ένας από τους ευγενέστερους αντιπάλους του τριφυλλιού) για τον ιστορικότερο σύλλογο της χώρας, στη διάρκεια πανηγυρικής εκδήλωσης για τον εορτασμό των 55 χρόνων από την ίδρυση του Παναθηναϊκού στην αίθουσα της Αρχαιολογικής Εταιρείας:
"Σαν επίσημος εκπρόσωπος του Ολυμπιακού θα ήθελα να αναγνωρίσω την ανωτερότητα του Παναθηναϊκού, ο οποίος αποτελεί τον πρωτοπόρο των αθλητικών εκδηλώσεων του τόπου μας και αποτελεί τον Σύλλογο των Πρωταθλητών, την πεμπτουσία του Ελληνικού αθλητισμού. Και δικαίως θα πρέπει να αποτελεί πάντοτε παράδειγμα προς μίμησιν δι' όλους ημάς τους υπολοίπους και θα είναι τιμή και υποχρέωσις κάθε ελληνικού αθλητικού σωματείου να προσπαθήσει να πλησιάσει το αδιαφιλονίκητο μεγαλείο του Παναθηναϊκού".
Αυτά και χωρίς άλλα λόγια για τους αμφισβητίες.
Στο πρωτάθλημα αυτό του 1962-63, νεαρός όντας, μαθητής Γυμνασίου ακόμη, είχα την τύχη, πέρα από ορισμένα φιλικά και κάποια παιχνίδια καλοκαιρινά, σιξ-α-σάιντ, όπως ονομάζονταν και διεξάγονταν την εποχή εκείνη, εν είδει τουρνουά, φυσικά στο γήπεδο της Λεωφόρου, το οποίο σημειωτέον, ήταν το μόνο που διέθετε ηλεκτροφωτισμό, και όπου συμμετείχαν πολλές ομάδες, συμμετέχοντας σε αγώνες των 15 ή 20 λεπτών, αν θυμάμαι καλά, με συμμετοχή 6 παικτών η κάθε ομάδα!, είχα την τύχη, επαναλαμβάνω, να παρακολουθήσω το πρώτο μου παιχνίδι Α΄ Εθνικής Κατηγορίας.
Και δυστυχώς, όπως υποψιαστήκατε όχι μόνο δεν ήταν παιχνίδι του τριφυλλιού, αλλά αντιθέτως, οδηγήθηκα στο παλιό τηγάνι, με την καρβουνόσκονη, όπου τα τέρματα ήσαν αντίθετα από ότι είναι σήμερα, για να παρακολουθήσω τον αγώνα πρωταθλήματος των αρουραίων με τον ΠΑΟΚ.
Οι ακατονόμαστοι προηγήθηκαν, οι Θεσσαλονικείς ισοφάρισαν και με ένα καταπληκτικό ανάποδο ψαλίδι του Σαββίδη γύρισαν το ματς σε 1-2, αλλά οι φίλοι μας αφού ισοφάρισαν, δέχτηκαν στα τελευταία λεπτά το δώρο του σέντερ-μπακ του ΠΑΟΚ (δεν θυμάμαι το όνομά του), που προσπάθησε να γυρίσει στον τερματοφύλακά του και τροφοδότησε τον Σιδέρη που καραδοκούσε, ο οποίος και εκτέλεσε τον Πρώϊο νομίζω (τερματοφύλακα του ΠΑΟΚ) και έγραψε το τελικό 3-2.
Για να φτάσουμε στην πλατφόρμα του ηλεκτρικού που οδηγούσε στην Αθήνα, είδαμε και πάθαμε και εγώ σαν μικρότερος κόντεψα να συνθλιβώ από τους ενθουσιώδεις οπαδούς των ακατονόμαστων που πανηγύριζαν την ανέλπιστη νίκη τους.
Υank1971
