Η ποδοσφαιρική περίοδος 1970-1971 υπήρξε η λαμπρότερη στην ιστορία του ένδοξου Συλλόγου μας, καθώς σημαδεύτηκε από την εκπληκτική πορεία του τριφυλλιού προς τον τελικό του Κυπέλλου Πρωταθλητριών Ευρώπης και το Γουέμπλεϊ!
Όμως ας ξεκινήσουμε πάλι από την αρχή. Αυτή τη φορά θα χρειαστούν πολλές σελίδες για να αποτυπώσουμε στο χαρτί (στον υπολογιστή μάλλον) τα εκπληκτικά κατορθώματα του Παναθηναϊκού μας.
Εν αρχή ο Παναθηναϊκός μας, νικητής και τροπαιούχος της προηγούμενης περιόδου. Πρωταθλητής για πολλοστή φορά, ξεκινούσε με φιλοδοξίες και μεγάλα όνειρα για πιο μεγάλα πράγματα. Παρά τις τρικλοποδιές και την εμφανή εχθρότητα που επεδείκνυαν οι σωτήρες της 21ης Απριλίου προς τον λαοφιλή Σύλλογό μας και παρά τις αμέριστες προσπάθειες που έκαναν για να βοηθήσουν και να ενισχύσουν σκανδαλωδώς, εις βάρος όλων των άλλων Ελληνικών συλλόγων τον βρωμερό και ρυπαρό σύλλογο του βοθρολιμανιού, όπως είδαμε και νωρίτερα, ο Παναθηναϊκός μας προχωρούσε ακάθεκτος για να γράψει νέες λαμπρές σελίδες δόξας στην ιστορία του .
Την άνοιξη του 1970 και ενώ τελείωνε το πρωτάθλημα με τροπαιούχο τον Παναθηναϊκό, όπως έχουμε ήδη αναφέρει, ο Λάκης Πετρόπουλος, δέχθηκε να αναλάβει την Εθνική ομάδα, που τόσο άδοξα είχε αποκλειστεί από τα τελικά του Παγκοσμίου Κυπέλλου του 1970, εκείνη την τρομερή Εθνική ομάδα, των Οικονομόπουλου, Καμάρα, Δομάζου, Ελευθεράκη, Κούδα, Δέδε, Σιδέρη, Παπαϊωάννου, Χάϊτα, Μποτίνου, που η στενοκεφαλιά του προπονητή της, Νταν Γεωργιάδη, της στέρησε τη συμμετοχή της στα τελικά, έχοντας αποκλείσει στο πιο κρίσιμο ματς με τη Ρουμανία στο Καραϊσκάκη, τον Δομάζο, για πειθαρχικό παράπτωμα, χάνοντας και την ευκαιρία της νίκης που θα μας έστελνε στα τελικά.
Να θυμίσουμε ότι λίγο νωρίτερα εκείνη η Εθνική είχε διαλύσει την Ελβετία 4-1, ενώ δύο χρόνια νωρίτερα σε ένα ονειρικό απόγευμα στο Καραϊσκάκη είχε ταπεινώσει την Πορτογαλία, των Εουσέμπιο, Σιμόες, Κολούνα, Αουγκούστο, η οποία είχε αναδειχθεί τρίτη στα τελικά του Παγκοσμίου Κυπέλλου της Αγγλίας, το 1966, με 4-2.
Η διοίκηση του τριφυλλιού ενήργησε αστραπιαία και έκλεισε για την επόμενη σαιζόν ως προπονητή, τον διάσημο Φέρεντς Πούσκας, που ήρθε στην Αθήνα στις 2 Ιουνίου 1970 (αλήθεια, τι σύμπτωση!) και παρακολούθησε την προπόνηση του τριφυλλιού πριν τη στέψη του ως πρωταθλητή Ελλάδος. Σε λίγο ο Παναθηναϊκός θα ξεκινούσε μια μεγαλειώδη πορεία στα Ευρωπαϊκά γήπεδα. Ήταν μια χρονιά – σταθμός για το τριφύλλι.
Η κλήρωση της 8ης Ιουλίου έφερε τον Παναθηναϊκό αντίπαλο με την Ζενές Ες από το Λουξεμβούργο. Τα χαμόγελα ήταν διάπλατα στα πρόσωπα των ανθρώπων και των παικτών της ομάδας.
Ο Πούσκας πήρε την ομάδα, μετά την προετοιμασία και πήγε στην Ισπανία, δεύτερη πατρίδα του, όπου οι φίλαθλοι επιφύλαξαν αποθεωτική υποδοχή στην ομάδα του “καλπάζοντα συνταγματάρχη” και στον ίδιο. Η λατρεία προς το πρόσωπό του για τα τεράστια επιτεύγματά του ξεπέρασαν κάθε όριο και είχαν αντίκτυπο και στην ομάδα του, τον ένδοξο Παναθηναϊκό μας, η φήμη του οποίου είχε αρχίσει να εξαπλώνεται στην Ευρώπη.
Η φιλοξενία της Ρεάλ, της βασίλισσαςτης Ευρώπης ήταν κάτι παραπάνω από θερμή, ήταν πράγματι εξαιρετική και επισφραγίστηκε με ένα ιστορικό φιλικό στο “Σαντιάγκο Μπερναμπέου”, όπου χιλιάδες φίλοι της βασίλισσας και του αυτοκράτορα του Ελληνικού ποδοσφαίρου, αποθέωσαν τις δύο ομάδες στο εντυπωσιακό, ισόπαλο 1-1, όπου το τριφύλλι προηγήθηκε με τον Αντωνιάδη πολύ νωρίς και ισοφαρίστηκε πριν κλείσει το ημίχρονο από τον Πίρι, ενώ ο τεχνικός της βασίλισσας Μουνιόθ αφιέρωσε κολακευτικά σχόλια για τον αρχηγό του Παναθηναϊκού, Μίμη Δομάζο και αναφέρθηκε εγκωμιαστικά για την ομάδα του τριφυλλιού.
Από τη Μαδρίτη ο Παναθηναϊκός αναχώρησε κατευθείαν για το Λουξεμβούργο, μέσω Παρισίων και από εκεί στις 16 Σεπτεμβρίου 1970, ξεκίνησε η μεγαλειώδης πορεία προς τη δόξα με τέρμα το Γουέμπλεϊ, οκτώμισι μήνες αργότερα.
Χωρίς να φορτσάρει ιδιαίτερα το τριφύλλι, αφού η διαφορά δυναμικότητας ήταν εμφανής, κερδίζει 2-1 με γκολ των Ελευθεράκη, Αντωνιάδη. Η ρεβάνς της Αθήνας ήταν μια αποθέωση του ψηλού. Σε ένα όμορφο καλοκαιρινό απόγευμα και αφού στην αρχή του αγώνα ο ψηλός χάνει το πέναλτι που κέρδισε ο ίδιος, χρειάστηκε ο Ελευθεράκης να ανοίξει γρήγορα το σκορ, για να ακολουθήσουν τέσσερις ομοβροντίες-κανονιές του Αντωνιάδη, για να γραφτεί το τελικό 5-0, που έστειλε τους φιλάθλους σπίτια τους, ευτυχισμένους και ανυπόμονους, περιμένοντας τον επόμενο αντίπαλο και κάνοντας όνειρα που έμελλε να βγουν αληθινά.
Όλα έμοιαζαν ιδανικά για τη συνέχεια. Όμως η κληρωτίδα μας επιφύλασσε μια δυσάρεστη έκπληξη, αφού μας έφερε αντιμέτωπους με την πρωταθλήτρια Τσεχοσλοβακίας, Σλόβαν Μπρατισλάβας, μια πανίσχυρη ομάδα, η οποία έναν χρόνο νωρίτερα, είχε κατακτήσει το Κύπελλο Κυπελλούχων ομάδων Ευρώπης, κερδίζοντας στον τελικό της Βασιλείας την Μπαρτσελόνα με 3-2!
Αυτή η ομάδα λοιπόν, απειλούσε να φράξει τον δρόμο του Παναθηναϊκού στους οκτώ του Κυπέλλου Πρωταθλητριών Ευρώπης. Τα φαντάσματα του παρελθόντος άρχισαν να ξαναζωντανεύουν στις μνήμες όλων των φιλάθλων, καθώς τα πράγματα έμοιαζαν τρομερά δύσκολα. Υπήρχαν όμως και οι αισιόδοξοι, εκείνοι που πίστευαν ότι ο Παναθηναϊκός, με καλές εμφανίσεις θα μπορούσε να τα καταφέρει και να προκριθεί και ανάμεσα σε αυτούς, πρώτος ο προπονητής του τριφυλλιού, ο θρυλικός καλπάζων συνταγματάρχης, Φέρεντς Πούσκας, που μετέδωσε αυτήν την πεποίθησή του και στους παίκτες με το επικό “έντεκα αυτοί, έντεκα και εμείς”, που θα γινόταν το μότο της ομάδας για όλους τους επόμενους αγώνες.
Χαρακτηριστικά και ενώ κινδύνευε να χαρακτηρισθεί από τους περισσότερους αφελής, εκμυστηρευόταν σε γνωστό δημοσιογράφο της εποχής, ότι οι δυνατότητες του Παναθηναϊκού είναι πολύ μεγαλύτερες από αυτές που έδειξε στο φιλικό με τη Ρεάλ και στους δύο αγώνες με την Ζενές Ές. Εξ άλλου, όπως ο ίδιος έλεγε, ποια ήταν η Φέγενορντ, η οποία έναν χρόνο νωρίτερα είχε κατακτήσει το Κύπελλο Πρωταθλητριών και ποιος την ήξερε πριν;
Και αν ο "Πάντσο" πίστευε, ο "στρατηγός" Μίμης Δομάζος εκτελούσε. Πριν από το ματς, ο "κοντός" είχε μάθει ότι ο προπονητής των αντιπάλων είχε πει γι' αυτόν στους παίκτες του: "'Ότι κάνει, το κάνει έξω από την περιοχή. Γκολ δεν βάζει". Το έμαθε λοιπόν ο στρατηγός και έγινε θηρίο.
21 Οκτωβρίου 1970, ένα γλυκό φθινοπωρινό απόγευμα, ξεκινήσαμε προβληματισμένοι και σκεπτικοί για τη Λεωφόρο, εγώ μαζί με τον Διευθυντή των “Παναθηναϊκών Νέων” και βρεθήκαμε στα επίσημα της Θύρας 4. Ο ήλιος αντίκρυ μας και το παιχνίδι ξεκινάει με τους καλύτερους οιωνούς.
Μόλις στο 3' ο Μίμης Δομάζος, ο στρατηγός, αφού ξεκίνησε ο ίδιος την επίθεση από αριστερά, μετά τις πρώτες αναγνωριστικές μπαλιές, έγινε ξανά αποδέκτης της μπάλας, λίγο έξω από την μεγάλη περιοχή των Τσεχοσλοβάκων και με έναν κεραυνό την έστειλε να αναπαυθεί στο βάθος της εστίας του Βέντσελ, του Τσεχοσλοβάκου τερματοφύλακα.
Πανζουρλισμός στο γήπεδο, που πήρε αμέσως φωτιά, από τους φίλους του Παναθηναϊκού, που είχαν κατακλύσει κάθε γωνιά της Λεωφόρου και παραληρούσαν από ευτυχία. Ημίχρονο και σκεπτικισμός. Οι Τσεχοσλοβάκοι, είχαν εν τω μεταξύ ξεδιπλώσει τις σπάνιες αρετές τους, χωρίς να καταφέρουν όμως να ανταποδώσουν το τέρμα που δέχτηκαν, καθώς οι παίκτες του τριφυλλιού, κάνοντας ένα από τα καλύτερα παιχνίδια τους, τους περιόρισαν κατά πολύ, μη επιτρέποντας τους να απειλήσουν σοβαρά την εστία του Οικονομόπουλου.
Ο Διευθυντής των “Παναθηναϊκών Νέων” σκεπτικός, μου επεσήμανε την άριστη οργάνωση και τεχνική κατάρτιση των Τσεχοσλοβάκων, φοβούμενος ότι η ομάδα μας δεν θα μπορούσε να αντιπαρατεθεί με την ίδια επιτυχία και στο β΄ ημίχρονο. Με τον ενθουσιασμό της νιότης μου όμως του αντέταξα ότι, ναι μεν οι αντίπαλοί μας έχουν ένα εκπληκτικό σύνολο που πραγματικά το θαυμάσαμε, όμως και εμείς διαθέτουμε εξαιρετική ομάδα και με τη συμπαράσταση των οπαδών μας, μπορούμε να τα καταφέρουμε.
Το β΄ ημίχρονο ξεκινάει πάλι εντυπωσιακά, καθώς σύντομα ο "ψηλός" αυτή τη φορά αιφνιδιάζει τους αντιπάλους τους και πετυχαίνει δεύτερο τέρμα. 2-0. Το γήπεδο παίρνει κυριολεκτικά φωτιά. Το παιχνίδι γίνεται συναρπαστικό. Η μπάλα παίζεται πάνω κάτω και βρίσκεται στην κόψη του ξυραφιού. Οι Τσεχοσλοβάκοι προσπαθούν να επιτεθούν λυσσαλέα, επιχειρώντας να πετύχουν και αυτοί ένα γκολ που θα τους δώσει ελπίδες για την πρόκριση, χωρίς να τα καταφέρουν.
Η ομάδα μας αμύνεται άψογα και οι επιθέσεις μας είναι φωτιά και λαύρα. Έτσι, στα τελευταία λεπτά του αγώνα, και συγκεκριμένα στο 88' σε μια επίθεση της ομάδας μας, κερδίζουμε κόρνερ, που εκτελείται από τον στρατηγό, αν θυμάμαι καλά και η μπάλα φτάνει στην απέναντι γωνία της μεγάλης περιοχής. Εκεί βρισκόταν ο Δεληγιάννης, ο οποίος πιάνει ένα μονοκόμματο διαγώνιο σουτ με το αριστερό και στέλνει την μπάλα στην αντίθετη γωνία, γράφοντας μέσα σε αποθέωση το 3-0! Το γήπεδο κοντεύει να γκρεμιστεί από το παραλήρημα του πλήθους.
Το ματς τελειώνει 3-0 και οι εντυπώσεις που αποκομίζουμε φεύγοντας είναι εξαιρετικές. Το τριφύλλι, παίζοντας καταπληκτικό ποδόσφαιρο (ίσως είναι το καλύτερο παιχνίδι του Παναθηναϊκού που θυμάμαι να έχω δει στη ζωή μου), ταπεινώνει τους Τσεχοσλοβάκους και βάζει τα θεμέλια για μια ιστορική πρόκριση επί ενός αντιπάλου, μην το ξεχνάμε, ο οποίος λίγους μήνες νωρίτερα είχε κατακτήσει το Κύπελλο Κυπελλούχων Ευρώπης! Έχοντας μάλιστα στις τάξεις του, ποδοσφαιριστές παγκοσμίου κλάσεως, όπως οι αδελφοί Τσάπκοβιτς, ο Μόντερ, ο Γιόκλ και άλλοι.
Για το ιστορικό αυτό παιχνίδι της 21ης Οκτωβρίου 1970 γράφτηκαν αμέσως μετά, σε σχόλιο εφημερίδας της εποχής τα ακόλουθα:
“Δεν είναι τυχαία η μεγάλη νίκη. Ο πρωταθλητής Ελλάδος, πολύ μεγάλος την Τετάρτη, μπήκε στο γήπεδο με αέρα και αυτοπεποίθηση και κινήθηκε από την αρχή μέχρι το τέλος του αγώνος με καθαρώς επιθετική τακτική, αλλά και με παράλληλη κάλυψη της αμύνης. Οι 25.000 θεατές είδαν επιτέλους μια ελληνική ομάδα ν' αγωνίζεται με αντίπαλο κατά τεκμήριο ανώτερό της χωρίς “κόμπλεξ”. Ο Παναθηναϊκός έπαιξε ελεύθερα με άμεσο στόχο τη ΝΙΚΗ. Αντιμετώπισε ψύχραιμα τα διαστήματα της δραστηριότητος των Τσέχων και πέρασε ανώδυνα τις δύσκολες γι' αυτόν στιγμές, χάρη στην οργανωμένη και σιδερένια άμυνά του και τον εκπληκτικό Οικονομόπουλο.
Οι πρωταθληταί Ελλάδος επέτυχον κάτι πολύ σημαντικό στην οργάνωση της αμύνης τους. Κατάφεραν να κρατήσουν τους επικίνδυνους Τσέχους κυνηγούς σχεδόν πάντα έξω από την περιοχή τους. Σ' αυτό συνέβαλε η θαυμάσια γραμμή του κέντρου. Στο επιθετικό παιχνίδι ο Παναθηναϊκός ήταν θαυμάσιος. Με την συνδρομή των τριών παικτών του κέντρου Ελευθεράκη-Φυλακούρη-Δομάζου, - ο τελευταίος γινόταν όταν έπρεπε τέταρτος κυνηγός – η επίθεσις του Παναθηναϊκού διέσπασε κατ' επανάληψιν την τσεχική άμυνα. Και είχε δύο μεγάλες ατυχίες η επίθεσις του ΠΑΟ σε αυτό το ματς. Ο Γραμμός έπαιξε άρρωστος και ο Αντωνιάδης τραυματίας, ενώ ο νεαρός και εξελίξιμος Καλλιγέρης λόγω απειρίας δεν μπόρεσε να διακριθή. Με αυτά τα μειονεκτήματα ο Παναθηναϊκός επέτυχε τρία θαυμάσια γκολ και εδημιούργησε άλλα τέσσερα τουλάχιστον. Δεν είναι σπουδαίο;”
Η ρεβάνς είχε οριστεί δύο εβδομάδες αργότερα, στις 4 Νοεμβρίου στη Μπρατισλάβα. Όλοι είχαμε την πίστη ότι πλέον δεν υπάρχει περίπτωση να μην προκριθούμε, αν και ένας μικρός φόβος υπήρχε μέσα μας, γιατί όπως προαναφέραμε, είχαμε να αντιμετωπίσουμε μια τρομερή ομάδα και μάλιστα μέσα στην έδρα της.
Το παιχνίδι, που βέβαια το παρακολουθήσαμε από την τηλεόραση, ξεκίνησε πολύ δυνατά από πλευράς Τσεχοσλοβάκων, που ήθελαν ένα γρήγορο γκολ, για να ξεκλειδώσουν την άμυνα του τριφυλλιού, η αμυντική γραμμή του οποίου όμως, κρατούσε πολύ καλά. Λίγο μετά το ημίωρο πλέον στο 33' και ενώ είχαμε φέρει το παιχνίδι στα μέτρα μας, με διπλή ζώνη άμυνας και ταχύτατες αντεπιθέσεις, σε μια δύσκολη φάση, οι γηπεδούχοι σκοράρουν με τον Μόντερ και ταυτόχρονα τραυματίζεται στο κεφάλι ο Καμάρας, ο οποίος αποτελούσε τον στυλοβάτη της άμυνας του Παναθηναϊκού και αντικαθίσταται από τον Βίκτωρα Μητρόπουλο.
Με την έναρξη του δευτέρου μέρους το τριφύλλι μπαίνει αποφασιστικά στον αγώνα και πολύ γρήγορα ο κανονιέρης Αντωνιάδης κεραυνοβολεί την εστία του Βέντσελ για να γράψει το 1-1, σβήνοντας έτσι τα όποια όνειρα των Τσεχοσλοβάκων για πρόκριση. Το δεύτερο γκολ των γηπεδούχων από τον Τσάπκοβιτς έγραψε απλά την ιστορία του αγώνα, και ο Παναθηναϊκός πέρασε θριαμβευτικά στην επόμενη φάση του Κυπέλλου Πρωταθλητριών, στη φάση των '8'.
Ο πανζουρλισμός που ακολούθησε φυσικά στην Αθήνα για την πρόκριση στους '8' δεν λέγεται, ενώ ο κόσμος επιφύλαξε αποθεωτική υποδοχή στους ήρωες της Μπρατισλάβας.
Όπως και τώρα, έτσι και τότε η διοργάνωση σταματούσε τον χειμώνα και ξανάρχιζε την άνοιξη, τον Μάρτιο συγκεκριμένα. Η κλήρωση έφερε αντιμέτωπη του Παναθηναϊκού μια ιστορική ομάδα από τη γηραιά Αλβιόνα, την πρωταθλήτρια Αγγλίας, Έβερτον και ο Πούσκας ρίχτηκε με τα μούτρα στη μελέτη του αντιπάλου, ενώ στην Αθήνα πλέον, όλοι αντιλαμβάνονταν ότι τα πράγματα ζόριζαν ιδιαίτερα και αρχίζουν να γίνονται πολύ σοβαρά.
Οι “εφοπλιστές” ή τα “ζαχαρωτά”, όπως είναι το παρατσούκλι της Έβερτον στην Αγγλία, εκτός από πρωταθλητές, είχαν και μια πολύ καλή ομάδα με αστέρια παγκοσμίου βεληνεκούς στη δύναμή τους, όπως οι Χάρβεϊ, Κένταλ, Άλαν Μπολ, Τζόε Ρόϊλ, Χάρστ, Μόρισεϊ, Νιούτον, Χάσμπαντ και άλλοι. Για τα παιχνίδια όμως εναντίον της πρωταθλήτριας Αγγλίας θα αναφερθούμε σε προσεχές άρθρο μας.
Εδώ όμως θα πρέπει να σημειώσουμε και έναν απίστευτο εμπαιγμό που υπέστη ο πράσινος αυτοκράτορας, που εκείνη την εποχή κάλπαζε στην Ευρώπη, από τον .... αναμορφωτή και .... "ευεργέτη" του Παναθηναϊκού μας, τον ΓΓΑ της χούντας ντε, τον Κ. Ασλανίδη, ο οποίος υποσχέθηκε να επιτρέψει στο τριφύλλι να αποκτήσει δύο σπουδαίους επιθετικούς που είχαμε ζητήσει, για την ενίσχυσή μας στην Ευρώπη, τον Κρητικόπουλο (από τον Εθνικό) και τον Δέδε (από τον Πανιώνιο), αρκεί ο Παναθηναϊκός να απέκλειε πρώτα την Έβερτον!
Να βγάλουμε δηλαδή πρώτα το φίδι από την τρύπα και μετά να μας επέτρεπε ο Ασλανίδης να αποκτήσουμε τους παίκτες. Θέλετε τώρα και την κατάληξη; Ο Παναθηναϊκός απέκλεισε την Έβερτον, όπως θα δούμε παρακάτω, ενώ ο Δέδες παραχωρήθηκε στην ΑΕΚ και ο Κρητικόπουλος στους ακατονόμαστους με εντολή του .... φιλοπαναθηναϊκού Ασλανίδη! Αυτά για την αποκατάσταση της αλήθειας. Όμορφος κόσμος ηθικός, αγγελικά πλασμένος.
Yank1971
