Αποφασισμένος να κάνει ένα καινούργιο ξεκίνημα, ο Παναθηναϊκός το καλοκαίρι του 1968 και μετά από τρεις αποτυχημένες σαιζόν, καταφέρνει να προσθέσει στο δυναμικό του μερικούς νέους ταλαντούχους ποδοσφαιριστές από σχετικά μικρές ομάδες, οι οποίοι έμελλε να γράψουν χρυσές σελίδες και μια λαμπρή ιστορία στον ιστορικό Σύλλογο του τριφυλλιού.
Ανάμεσα σε αυτούς ξεχώρισαν ο Γιώργος Δεληγιάννης από τον Ποσειδώνα Γλυφάδας, ο Γιώργος Βλάχος από την Αγία Παρασκευή, ενώ ακολούθησαν λίγο αργότερα, ο Αντώνης Αντωνιάδης (ο θρυλικός κανονιέρης των Ελληνικών και Ευρωπαϊκών γηπέδων), στρατιώτης τότε, από την Ασπίδα Ξάνθης, ο Κώστας Ελευθεράκης από τον Φωστήρα, ο Γιώργος Γονιός από τον Άγιο Ιερόθεο και ο Τάκης Παπαδημητρίου.
Εδώ πρέπει να αναφέρουμε ότι το τριφύλλι, προβλέποντας ότι ήταν απαραίτητο να ενισχυθεί με νέους και ταλαντούχους ποδοσφαιριστές που θα στελέχωναν απευθείας την πρώτη ομάδα του, προχώρησε στις κινήσεις αυτές, παρά τα εμπόδια και τις τρικλοποδιές που του έβαλαν οι συνταγματάρχες.
Παράλληλα, έκανε μια μεγάλη προσπάθεια να εντάξει στο δυναμικό του ορισμένους αξιόλογους παίκτες, με τους οποίους πίστευε ότι μπορούσε να αντικαταστήσει επάξια τους ασυναγώνιστους άσσους του πρόσφατου παρελθόντος που είχαν αρχίσει να αποχωρούν σιγά-σιγά από την αγωνιστική δράση, όπως οι Παπαεμμανουήλ, Πανάκης, Πιτυχούτης, Λουκανίδης, κ.α.
Στόχοι του ήταν οι Συνετόπουλος, Δέδες, Αϊδινίου, Πανταζής, Κρητικόπουλος, Σταυρόπουλος και ορισμένα άλλα μεγάλα ονόματα στην ποδοσφαιρική πιάτσα της εποχής, που είχαν ήδη εκφράσει την επιθυμία τους να αγωνιστούν στον μεγαλύτερο Σύλλογο της Ελλάδος.
Όμως η στρατιωτική κυβέρνηση είχε άλλα σχέδια και αντ' αυτού φρόντισε να ενισχύσει τους .... κοπανατζήδες του Κυπέλλου Ράπαν και με ειδική εγκύκλιο του ..... ευεργέτη του Παναθηναϊκού Κ. Ασλανίδη, οι μεταγραφές μεταξύ των μεγάλων συλλόγων απαγορεύτηκαν για εκείνη την χρονιά και έτσι το τριφύλλι περιορίστηκε, όπως προαναφέρθηκε στην απόκτηση μερικών νεαρών, ταλαντούχων ποδοσφαιριστών από μικρά σωματεία.
Και για όλους τους άλλους δεν υπήρξαν προβλήματα από τους στρατοκράτες της εποχής που διαφέντευαν και το ποδόσφαιρο της χώρας. Ακόμη και για τον Αντώνη Αντωνιάδη, τον θρυλικό "ψηλό" δεν αντέδρασε κανείς. Τον θεωρούσαν βαρύ, άτσαλο και "άσχετο". Κούνια που τους κούναγε. Οι αρουραίοι μάλιστα ειρωνεύονταν αρχικά τον Παναθηναϊκό για το απόκτημά του, μέχρις ότου, πολύ σύντομα όταν ο κανονιέρης του τριφυλλιού άρχισε να βομβαρδίζει την εστία τους, τους έλουζε κρύος ιδρώτας.
Γιατί ο Αντώνης ήταν πρότυπο θέλησης και με το πείσμα που τον διακατείχε, ξεκίνησε ασκήσεις ευλυγισίας, γιατί στην αρχή ήταν όντως βαρύς και αρκετά "μονοκόματος", αλλά σε σύντομο χρονικό διάστημα, αφού ανεβοκατέβαινε τα σκαλιά του Παναθηναϊκού Σταδίου άπειρες φορές, κάνοντας εκγύμναση στη μέση του, για να αποκτήσει την απαραίτητη ευλυγισία και παράλληλα κάνοντας και ρυθμική γυμναστική, ακόμη και μπαλέτο, έγινε ο φόβος και ο τρόμος των αντίπαλων
τερματοφυλάκων.
Αντίθετα, η περίπτωση του Κώστα Ελευθεράκη, ήταν εντελώς διαφορετική. Ο νεαρός άσσος του Φωστήρα είχε συμφωνήσει σε όλα με τον Παναθηναϊκό και ο σύλλογός του ετοιμαζόταν να τον παραχωρήσει στον αυτοκράτορα του Ελληνικού ποδοσφαίρου, όταν μπήκαν στη μέση οι .... απατεώνες γκάγκστερ.
Ένα στρατιωτικό τζίπ σταμάτησε έξω από το σπίτι του "ελαφιού", όπως ήταν το προσωνύμιό του, για το ανάλαφρο τρέξιμό του και οι ΕΣΑτζήδες του Παπαποστόλου (κυβερνητικού εκπροσώπου των ακατονόμαστων, για να μην ξεχνιόμαστε), άρπαξαν κυριολεκτικά τον παίκτη και αναχώρησαν προς άγνωστη κατεύθυνση. Φαντάζεστε την αγωνία των γονέων του που για τρεις ολόκληρες ημέρες αγνοούσαν πού βρισκόταν το παιδί τους.
Ο πονηρός Παπαποστόλου τον είχε κλείσει στο στρατόπεδο του Μεγάλου Πεύκου και με απατηλές υποσχέσεις και απειλές τον πίεζε να υπογράψει στους βοθρολιμανίσιους. Φευ, στο τέλος ο Κώστας, που δεν ενέδωσε σε τίποτα από όλα αυτά, αφέθηκε ελεύθερος, υπέγραψε στην ομάδα της καρδιάς του και στη συνέχεια μεγαλούργησε, φορώντας την ένδοξη πράσινη φανέλα με το τριφύλλι στο στήθος.
Με τόση βαρβαρότητα και αναλγησία που επέδειξαν οι στρατοκράτες του καθεστώτος της 21ης Απριλίου 1967 στην ψυχή ενός νεαρού 18χρονου ποδοσφαιριστή και στα συναισθήματα των γονέων του, κατέδειξαν περίτρανα πόσο πολύ "βοηθούσαν" τον Παναθηναϊκό. Γιατί βεβαίως κανείς δεν διανοήθηκε ότι ο Ασλανίδης (αυτός ο .... μέγας ευεργέτης του Παναθηναϊκού) δεν ήταν ενήμερος των ενεργειών του Παπαποστόλου.
Έτσι ξεκίνησε η σαιζόν και οι πρώτες εμφανίσεις της περιόδου σε φιλικά παιχνίδια ήσαν ενθαρρυντικές, ο ΠΑΟ κέρδισε τον Ολυμπιακό με 2-0 σε τουρνουά του ΟΠΑΠ και έπαιξε δύο φιλικά με την ομάδα του Μπόμπεκ, την Παρτιζάν Βελιγραδίου, χάνοντας 2-0 στο Βελιγράδι και φέρνοντας ισοπαλία 0-0 στην Αθήνα, όπου ο κόσμος του τριφυλλιού αποθέωσε στην κυριολεξία τον Γιουγκοσλάβο προπονητή.
Τη σαιζόν εκείνη, ο Παναθηναϊκός, πάντοτε πρωτοπόρος, καθιέρωσε στο ελληνικό ποδόσφαιρο τον θεσμό των εισιτηρίων διαρκείας, που ίσχυε για όλα τα παιχνίδια της ομάδας εντός έδρας για έναν χρόνο.
Η ευρωπαϊκή πορεία του τριφυλλιού δεν ήταν πολύ καλή. Ναι μεν στον πρώτο γύρο του Κυπέλλου Εκθέσεων που συμμετείχε η ομάδα, κατάφερε να αποκλείσει τη Βελγική Ντάρινγκ, αν και έχασε στις Βρυξέλλες με 2-1 (το γκόλ ο Γονιός), ενώ κέρδισε στην επανάληψη στη Λεωφόρο με 2-0, με γκολ των Ροκίδη και Φραντζή στο τελευταίο δεκάλεπτο, στη συνέχεια όμως αποκλείστηκε από την Ισπανική Αθλέτικ Μπιλμπάο με 0-0 και 0-1, αν και στην Ισπανία έπαιξε πάρα πολύ καλό ποδόσφαιρο και εντυπωσίασε τους Ισπανούς φιλάθλους.
Το ξεκίνημα στο πρωτάθλημα ήταν εντυπωσιακό: ο Παναθηναϊκός πετυχαίνει τη μία νίκη μετά την άλλη, επτά τον αριθμό, με τον Αντωνιάδη να πετυχαίνει το πρώτο του επίσημο γκολ στον ματς με τον Απόλλωνα (1-0), αλλά και τον Γονιό να σκοράρει ανελλιπώς, προσφέροντας στην ομάδα μας πολύτιμους βαθμούς.
Όμως η ομάδα ήταν ακόμη καινούργια και ήθελε "στρώσιμο". Ακολούθησαν λοιπόν ορισμένα άσχημα αποτελέσματα (ισοπαλία σε Βέροια και Μέγαρα με τον Βύζαντα, ήττα από την ΑΕΚ στη Λεωφόρο), ενώ παράλληλα η διοίκηση του τριφυλλιού τιμωρεί τον Λουκανίδη που δεν αγωνίστηκε στο τελευταίο ματς, η ΓΓΑ όμως δίνει εντολή ο παίκτης να υπολογίζεται για την Εθνική ομάδα από τον ομοσπονδιακό τεχνικό Νταν Γεωργιάδη, και ο Λάκης Πετρόπουλος (ο αείμνηστος τεχνικός τότε του Παναθηναϊκού) ζητά πίστωση χρόνου για καλύτερα αποτελέσματα.
Πράγματι η ομάδα ανακάμπτει και παρά την παρένθεση της ήττας στην Κατερίνη με 1-0 από τον Πιερικό, κερδίζει στη Χαλκίδα (1-0) και στη Λεωφόρο μετά τον Εθνικό (1-0) με γκολ των Καλαϊντζίδη και Γονιού αντίστοιχα, ενώ ακολουθεί το εντυπωσιακό 7-0 επί του Πανσερραϊκού στη Λεωφόρο, με τα 6 πρώτα γκολ να έχουν σημειωθεί σε διάστημα μόλις μισής ώρας από την έναρξη του αγώνα! Καταιγιστικοί οι πράσινοι.
Στη συνέχεια ο Παναθηναϊκός κάνει άλλη μια εντυπωσιακή εμφάνιση στη συμπρωτεύουσα επικρατώντας του Δικέφαλου του Βορρά με 2-1, ενώ ο Τύπος της Θεσσαλονίκης εγκωμίαζε την απόδοση του τριφυλλιού, αναφέροντας, "Σπάνια νίκη αθηναϊκής ομάδος έγινε παραδεκτή με τόσο καθολικό τρόπο από τους φιλάθλους της Θεσσαλονίκης".
Τελευταία αγωνιστική του πρώτου γύρου και το τριφύλλι περιμένει με άγριες διαθέσεις τους ακατονόμαστους στη Λεωφόρο. Παρά το σφυροκόπημα όμως, οι αρουραίοι (με τη συνδρομή της διαιτησίας φυσικά) γλυτώνουν, αποσπώντας ισοπαλία 0-0.
Διαβάστε τι έγραψε χαρακτηριστικά για τον αγώνα η αθλητική εφημερίδα της εποχής Ομάδα: "Ο διαιτητής Παγουρτζής παρ' ολίγον να γίνει υπαίτιος θλιβερών επεισοδίων. Εκτός των δύο οφσάϊντ που άφησε (30΄ Σιδέρης και Βασιλείου μαζί, 77΄ Σιδέρης), της ανατροπής του Καλαϊντζίδη στο 88' από τον Σιώκο εντός της περιοχής και της ανοχής στο κτύπημα του Ν. Σιδέρη επί του Παπαδημητρίου, υπέπεσε σε πολλά λάθη στο δεύτερο ημίχρονο και αδίκησε κατάφωρα τον Παναθηναϊκό. Ο εκ Λαμίας διαιτητής με συνενόχους τους συμπατριώτες του επόπτες, εξέθεσεν την ελληνική διαιτησία".
Ο Παναθηναϊκός όμως κυριαρχεί στις επόμενες συναντήσεις του με τον Γιώργο Γονιό να αναδεικνύεται σε άνθρωπο-γκολ του τριφυλλιού. Κατορθώνει να σημειώσει 14 νίκες στα επόμενα 15 παιχνίδια, με εξαίρεση την ήττα από τον Άρη στη Θεσσαλονίκη, με 2-1, ενώ θριαμβεύει επί του πανίσχυρου τότε Εθνικού στο Καραΐσκάκη (ναι, τότε ήταν και έδρα του Εθνικού) με 6-0, σε μια συγκλονιστική εμφάνιση, που πανηγυρίσαμε έξαλλα όσοι είμαστε μέσα στο τηγάνι, με γκολ των Φραντζή, Ελευθεράκη, Δημητρίου (2), Γονιού και με τον Αθανασόπουλο να βάζει το κερασάκι στην τούρτα με μια φωτοβολίδα έξω από την περιοχή στη λήξη του αγώνα.
Οι νίκες στη Λεωφόρο επί του Πιερικού και του ΠΑΟΚ, καθώς και η επικράτηση επί του Πανσερραϊκού στις Σέρρες, επιβεβαίωσαν την ανωτερότητα του τριφυλλιού και σφράγισαν τον τίτλο.
Γνωστός αθλητικός σχολιαστής αναφέρει για τον θρίαμβο της ομάδος μας: "Ο λαοφιλής Παναθηναϊκός, ύστερα από τρία χρόνια επανήλθε στο θρόνο του, βασιλεύς του ελληνικού ποδοσφαίρου, πραγματοποιώντας άθλον που μόνον ως θαύμα μπορεί να χαρακτηρισθεί. Με ομάδα ανανεωμένη κατά το ήμισύ της από χθεσινούς αγνώστους παίκτας και σήμερον άσσους πανελλήνιας ακτινοβολίας κατέκτησεν με το σπαθί της τον τίτλο. Είναι ίσως κάτι ανεπανάληπτο αυτό που επέτυχε ο φετεινός Παναθηναϊκός! Είναι προϊόν μιας ακλόνητης πίστεως και μιάς ιστορικής προσπάθειας που δικαίωσε, κατά θριαμβευτικό τρόπο τους πρωταγωνιστάς της".
Παράλληλα, ο Παναθηναϊκός προχωρεί ακάθεκτος και στον θεσμό του Κυπέλλου και αφού απέκλεισε διαδοχικά τους Αστέρα (3-0), Πανελευσινιακό (4-2), Παναχαϊκή (5-1) και Πανιώνιο (1-0), φτάνει στον τελικό, όπου στο .... ουδέτερο Καραϊσκάκη, μετά από επική μάχη που βρήκε τους αιωνίους ισόπαλους με 1-1.
Κερδίζει και το Κύπελλο, στο στρίψιμο της δεκάρας από τον διαιτητή Μίχα (γνωστό αντιπαναθηναϊκό) και όχι βέβαια από τον .... Ασλανίδη, όπως χωρίς ίχνος σοβαρότητας αναφέρουν γνωστές ερυθρόδερμες γραφίδες, οι οποίες μόνον αυτές είδαν τον .... ευεργέτη του τριφυλλιού Ασλανίδη, να κατεβαίνει δρομαίως από τα επίσημα, να κάνει μόνος του την κλήρωση-στρίψιμο της δεκάρας και να αποφαίνεται "Παναθηναϊκός".
Οι δυστυχείς, οι οποίοι δεν γνωρίζουν ούτε πόσα φύλλα δάφνης έχει το στεφάνι του ψιμμυθωμένου "νον φανάτικο" νεαρούλη που έχουν για έμβλημά τους οι αρουραίοι. Όλοι εμείς, οι 35.000 θεατές, που είμαστε μέσα στο τηγάνι και παρακολουθήσαμε το παιχνίδι και τη διαδικασία είμαστε τυφλοί!
Όσο για το γκολ της ισοφάρισης από τον στρατηγό Μίμη Δομάζο, θυμάμαι ότι αφού κερδίσαμε ένα φάουλ έξω από την περιοχή της γαυριέλας, ο ανεκδιήγητος Μίχας έστησε το τείχος στην απόσταση που έπρεπε, αλλά κάποιος παίκτης των αξιοθρήνητων στεκόταν προκλητικά μπροστά στη μπάλα, μη επιτρέποντας στον Δομάζο να το εκτελέσει, οπότε ο στρατηγός του δίνει μια σπρωξιά (καθώς ο Μίχας έκανε την πάπια) και με ένα αριστοτεχνικό κτύπημα έστειλε τη μπάλα στο πλεχτό και τους ανά την επικράτεια αρουραίους για .... τσίσα. Έτσι τους πήραμε και το Κύπελλο μέσα στο σπίτι τους και κάναμε ένα ανεπανάληπτο νταμπλ με την εκκολαπτόμενη ομαδάρα της Ανανέωσης.
Για την ιστορία να αναφέρουμε ότι στην ομάδα του νταμπλ του 1969 στο τριφύλλι την βασική ενδεκάδα αποτελούσαν οι: Οικονομόπουλος – Δημητρίου, Καμάρας, Σούρπης, Αθανασόπουλος – Δομάζος, Ελευθεράκης, Τότης Φυλακούρης – Γραμμός, Φραντζής, Γονιός.
Αγωνίσθηκαν επίσης και οι κατωτέρω ποδοσφαιριστές: Κωνσταντίνου, Β. Μητρόπουλος, Τομαράς, Βλάχος, Ροκίδης, Πιτυχούτης, Παπαδημητρίου, Καλαϊντζίδης, Αντωνιάδης, Δεληγιάννης, Κοψαχείλης και Καψής, δηλαδή από την ομάδα του 1965-66 και μετά το επιτυχημένο εγχείρημα της Ανανέωσης, μόνο 5 από τους παλαιούς ποδοσφαιριστές (Οικονομόπουλος, Καμάρας, Σούρπης, Δομάζος και Πιτυχούτης) συνέχισαν στην ομάδα, πλαισιωμένοι από 18 νεαρούς, ταλαντούχους παίκτες, οι περισσότεροι των οποίων στελέχωσαν την ομάδα τα επόμενα χρόνια και ιδιαίτερα στη θρυλική πορεία της προς το Γουέμπλεϊ, ενώ προπονητής της ομάδας ήταν ο παλαιός άσσος του Συλλόγου, ο αείμνηστος Λάκης Πετρόπουλος.
Σκόρερ του τριφυλλιού την περίοδο αυτή ήσαν οι: Γονιός (19), Φραντζής (12), Δημητρίου (9) και Δομάζος (5).
Yank1971
