Από τη στιγμή που ο Ισπανός διαιτητής του επαναληπτικού αγώνα με τον Ερυθρό Αστέρα στη Λεωφόρο σφύριξε τη λήξη του αγώνα, που βρήκε τον Παναθηναϊκό νικητή με το θριαμβευτικό 3-0 που του έδινε το εισιτήριο για τον τελικό του Γουέμπλεϊ, όλη η Ελλάδα, ποδοσφαιρική και μη, ξεχύθηκε στους δρόμους σε ένα πρωτοφανές γλέντι, εορτάζοντας την επιτυχία του πράσινου αυτοκράτορα και κατ' επέκτασιν του ελληνικού ποδοσφαίρου.
Διότι δεν πρέπει να διαφεύγει της προσοχής μας, ούτε να υποτιμάται το γεγονός ότι τον άθλο του Γουέμπλεϊ τον έγραψαν 11 Ελληνόπουλα. Γιατί στην ομάδα εκείνη δεν υπήρχε ούτε ένας ξένος ποδοσφαιριστής, παρά μόνον 11 Έλληνες γίγαντες. 11 Έλληνες ημίθεοι που μας ταξίδεψαν στα ποδοσφαιρικά ουράνια της Ευρώπης.
Στις 30 και πλέον ημέρες που ακολούθησαν από τον τελευταίο αγώνα της Λεωφόρου μέχρι τον τελικό του Γουέμπλεϊ, η ομάδα ξεκίνησε την προετοιμασία της για το μεγάλο αυτό ραντεβού. Αντίπαλος ήταν ο Άγιαξ, η φημισμένη ομάδα της Ολλανδίας, έχοντας στις τάξεις της ένα από τα μεγαλύτερα ποδοσφαιρικά αστέρια που ανέδειξε το παγκόσμιο ποδόσφαιρο, τον δεξιοτέχνη Γιόχαν Κρόιφ, κατά πολλούς τον μεγαλύτερο ποδοσφαιριστή που ανέδειξε ο πλανήτης και πολλούς άλλους μεγάλους παίκτες του Ολλανδικού και του παγκοσμίου ποδοσφαίρου της εποχής.
Στις πλάτες των ποδοσφαριστών του Παναθηναϊκού έπεφτε ένα τεράστιο βάρος και όλοι αναλογίζονταν πώς θα μπορούσαν να αντιπαρατεθούν σε αυτά τα παγκόσμια αστέρια. Ήδη ο Άγιαξ δύο χρόνια νωρίτερα είχε φτάσει ξανά στον τελικό του Κυπέλου Πρωταθλητριών, αλλά στη Μαδρίτη την άνοιξη του 1969 είχε ηττηθεί από την διαστημική, εκείνη την εποχή, Μίλαν με 4-1 και έτσι δεν κατάφερε να στεφθεί πρωταθλητής Ευρώπης.
Τώρα όμως οι Ολλανδοί του Μίχελς ήσαν έτοιμοι και πολύ πιο έμπειροι για κάτι τέτοιο. Μάλιστα μόλις την προηγούμενη χρονιά, η Φέγιενορντ, η μεγάλη αντίπαλός τους στην Ολλανδία, είχε κατακτήσει το τρόπαιο, επικρατώντας στον τελικό της Σέλτικ με 2-1. Έτσι ο πήχης είχε ανέβει πολύ ψηλά για τον Αίαντα της Ολλανδίας.
Στην Ελλάδα βεβαίως ο Πούσκας με τους βοηθούς του είχε αρχίσει να καταστρώνει τα σχέδιά του για να αντιμετωπίσει τους ιπτάμενους Ολλανδούς.
Μεγάλο ερωτηματικό αποτελούσε αν θα εμπιστευόταν τον Οικονομόπουλο κάτω από τα ελληνικά δοκάρια ή αν θα έριχνε στη μάχη τον Κωνσταντίνου, ο οποίος είχε συντελέσει τα μέγιστα στην επική πρόκριση με τον Ερυθρό Αστέρα, καθώς επίσης και το σύστημα που θα ακολουθούσε για να μπλοκάρει τα ατού των Ολλανδών, που δεν ήταν βεβαίως μόνον ο Γιόχαν Κρόιφ.
Αλλά και στην εφημερίδα, τα “Παναθηναϊκά Νέα” είχε σημάνει συναγερμός, καθώς πλησίαζε η ημέρα του μεγάλου αγώνα. Για κακή μου τύχη, την ίδια την ημέρα του τελικού (2 Ιουνίου) ήμουν υποχρεωμένος να δώσω μάθημα για το πτυχίο στο Πανεπιστήμιο που φοιτούσα στην Αθήνα και έτσι ήταν αδύνατον να ακολουθήσω την αγαπημένη μου ομάδα στη μητέρα των μαχών, στον μεγάλο τελικό. Τι τρομερό δίλημμα και αυτό. Δυστυχώς όμως δεν γινόταν αλλιώς. Έπρεπε να μείνω στην Αθήνα.
Έτσι στην οργάνωση για την παρακολούθηση και την κάλυψη δημοσιογραφικά του αγώνα, επιστρατεύτηκε ξανά μια φορητή (ασπρόμαυρη φυσικά) τηλεόραση, που εγκαταστάθηκε στο ταπεινό τυπογραφείο της οδού Γερανίου 7, για να μας μεταφέρει την εικόνα από το επιβλητικό στάδιο του Λονδίνου, το θρυλικό Γουέμπλεϊ, το βράδυ εκείνο της Τετάρτης 2 Ιουνίου 1971.
Μαζί βεβαίως με τον Διευθυντή της εφημερίδας και κάνα δύο συναδέλφους, που όλοι μας περιμέναμε με αγωνία να έρθουν τα χαρμόσυνα μαντάτα από το Λονδίνο, για να ριχτούμε στη δουλειά που θα ήταν η έκτακτη έκδοση για την κάλυψη του μεγάλου τελικού και την ανάρρηση του Παναθηναϊκού μας στον θρόνο του βασιλιά της Ευρώπης, κάτι που όμως, όπως είναι γνωστό, δεν έγινε ποτέ.
Καθηλωμένοι στις καρέκλες μας, ρουφήξαμε με αγωνία όλες τις λεπτομέρειες του συγκλονιστικού εκείνου τελικού. Τι να πρωτοθυμηθεί κανείς. Τις μαεστρικές ενέργειες του “στρατηγού” Μίμη Δομάζου, τον οποίο εθαύμασε ολόκληρη η ποδοσφαιρική Ευρώπη; Το πάθος του απαράμιλλου “πολέμαρχου” Αριστείδη Καμάρα, τη μαχητικότητα και το πείσμα του θρυλικού “ψηλού” Αντώνη Αντωνιάδη, που πάλεψε για να βάλει το πολυπόθητο γκολ που θα μας έστελνε στα ουράνια και έκανε τους Ολλανδούς να καρδιοχτυπήσουν ουκ ολίγες φορές; Ή την ατυχία του Οικονομόπουλου και του Καψή, που δεν μπόρεσαν να αποτρέψουν το μοιραίο που μας κράτησε μακριά από την κορυφή.
Τα γεγονότα του τελικού είναι λίγο-πολύ γνωστά σε όλους. Άλλωστε το Διαδίκτυο σήμερα προσφέρει τόσες πολλές επιλογές που όποιος θέλει μπορεί εύκολα να αναζητήσει και να απολαύσει ολόκληρον εκείνον τον τελικό του 1971.
Ο Παναθηναϊκός, είναι γεγονός, ότι στάθηκε σαν ίσος προς ίσον, απέναντι στα μεγαθήρια εκείνα του Ολλανδικού και του παγκοσμίου ποδοσφαίρου. Ξεκίνησε βέβαια λίγο τρακαρισμένος ως πρωτάρης σε τελικό και παρότι δέχθηκε πολύ νωρίς το τέρμα του Βαν Ντάικ, μόλις στο 5', γεγονός που έγειρε γρήγορα την ζυγαριά υπέρ του Άγιαξ, οι παίκτες του τριφυλλιού ξεπέρασαν αρκετά νωρίς την ψυχρολουσία και αντεπετέθηκαν, αγωνιζόμενοι ως ίσοι προς ίσους με τους Ολλανδούς, δημιουργώντας αλλά και χάνοντας μερικές σπάνιες ευκαιρίες για να φέρουν το ματς στα ίσια και να διεκδικήσουν στη συνέχεια τη νίκη.
Το παιχνίδι ήταν συναρπαστικό, με τη μπάλα να ανεβοκατεβαίνει πάνω-κάτω. Όμως η απειρία των Ελλήνων παικτών, σε συνδυασμό με την εμπειρία των αντιπάλων τους, έγειρε αποφασιστικά την πλάστιγγα υπέρ του Άγιαξ, ο οποίος, αφού ξεπέρασε την επιθετικότητα των πρασίνων, εκεί προς το τέλος του αγώνα, πέτυχε να λυτρωθεί, πετυχαίνοντας ένα δεύτερα τυχερό αυτογκόλ από τον Καψή που ξεγέλασε τον Οικονομόπουλο και έτσι αναδείχθηκε πρωταθλητής Ευρώπης.
Δεν πρέπει βέβαια να ξεχνάμε ότι οι Ολλανδοί, με αφετηρία εκείνο το παιχνίδι, ίδρυσαν μια ποδοσφαιρική αυτοκρατορία που διήρκεσε τρία ολόκληρα χρόνια, αφού κατέκτησαν το Κύπελλο Πρωταθλητριών ομάδων Ευρώπης και το 1972, αλλά και το 1973, κερδίζοντας στους δύο επόμενους τελικούς, αρχικά την Ίντερ με 2-0 και την επόμενη χρονιά τη Γιουβέντους με 1-0.
Βέβαια η ήττα αυτή έφερε την απογοήτευση στο στρατόπεδο των πρασίνων, αλλά σήμερα, παρατηρώντας τα γεγονότα από μια άλλη οπτική και μετά από την παρέλευση τόσων ετών, είμαστε υποχρεωμένοι να εξάρουμε τον άθλο που επιτέλεσαν εκείνοι οι ποδοσφαιριστές του τριφυλλιού, οι οποίοι συνεπικουρούμενοι από μια ισχυρή Διοίκηση και ένα άριστο τεχνικό επιτελείο, πέτυχαν έναν ανεπανάληπτο άθλο που θα μνημονεύεται για πάντα στην ιστορία του Συλλόγου, αλλά και αυτού του Ελληνικού ποδοσφαίρου, όπου γράφτηκε με χρυσά και ανεξίτηλα γράμματα στις σελίδες της ιστορίας του.
Μελανό σημείο σε όλη αυτή την υπερπροσπάθεια του τριφυλλιού ήταν η κυβέρνηση της χούντας των συνταγματαρχών και ιδιαιτέρως του ΓΓΑ κ. Ασλανίδη, του .... ευεργέτη του Παναθηναϊκού και .... διώκτη του 'τρύλου', ο οποίος σε όλη τη διάρκεια αυτής της περιόδου έκανε κυριολεκτικά απίστευτα πράγματα υπέρ του αγαπημένου του παιδιού, του συλλόγου με σήμα τον κεφάλα.
Εκεί που ξεσάλωσαν βεβαίως όλοι, ήταν όταν ο Παναθηναϊκός πέτυχε τον ανεπανάληπτο άθλο του Γουέμπλεϊ. Η λύσσα και το κόμπλεξ των αρουραίων ξεπέρασε κάθε προηγούμενο, εφευρίσκοντας μάλιστα και δωροδοκία των Γιουγκοσλάβων για να πάμε εμείς στον τελικό. Δωροδοκία πού; Στην Ευρώπη και στην ΟΥΕΦΑ, η οποία δεν αστειευόταν σε τέτοια θέματα. Καλός ο Χανς Κρίστιαν Άντερσεν, αλλά οι ψευτοθόδωροι του βοθρολίμανου τον έχουν αφήσει χιλιόμετρα πίσω. Τότε γιατί δεν δωροδοκήσαμε και τους Τσεχοσλοβάκους, αλλά τους χτυπήσαμε σαν χταπόδια κάτω; Γιατί δεν δωροδοκήσαμε και τον Άγιαξ για να πάρουμε και το Κύπελλο Πρωταθλητριών;
Ο παντοδύναμος Ασλανίδης έκανε ότι ήθελε. Δύσκολο ήταν να δώσει μερικά εκατομμύρια για να φέρει το Κύπελλο στην Ελλάδα; Γιατί δεν δωροδοκήσαμε και τους Βούλγαρους της ΤΣΣΚΑ την επόμενη χρονιά για να προκριθούμε στον επόμενο γύρο; Τους πεινασμένους Βούλγαρους; Έλα μου ντέ!!!
Διαβάστε λοιπόν την ανακοίνωση που εξέδωσε η Διοίκηση των ερυθροδέρμων στις 8 Απριλίου 1971, λίγες μόνον ημέρες πριν τον άθλο του Γουέμπλεϊ, η οποία και αποτελεί μνημείο .... αντιχουντικής διάθεσης: “Το ΔΣ του Ολυμπιακού θεωρεί υψίστην ηθικήν υποχρέωσίν του να εκφράσει τας θερμοτάτας ευχαριστίας του προς τον ΓΓΑ διότι εις στιγμάς πράγματι χαλεπάς δια τον Σύνδεσμον και δια να βοηθήσει τον Ολυμπιακόν να εξέλθει από αληθές αδιέξοδον διέθεσε τας υπηρεσίας του ομοσπονδιακού προπονητή κ. Λ. Πετρόπουλου, αποδεικνύων δια της πρωτοβουλίας του ταύτης δι' άλλην μίαν φοράν το γνήσιον ενδιαφέρον του δια τα προβλήματα τα απασχολούντα τους αθλητικούς συλλόγους της χώρας”.
Είδατε πονηρή και κομψή διατύπωση; “Δια τα προβλήματα τα απασχολούντα τους αθλητικούς συλλόγους της χώρας”. Ντρέπονταν ακόμη και να αναφέρουν ότι ο Ασλανίδης ενδιαφερόταν για τα προβλήματα των κομπλεξικών αρουραίων και τα έκαναν “προβλήματα των αθλητικών συλλόγων της χώρας”. Κατά τα άλλα ο αείμνηστος Ασλανίδης .... ευνοούσε τον Παναθηναϊκό, υποχρεώνοντας τον Πετρόπουλο να αναλάβει τις προπονήσεις της ομάδας με σήμα τον λικνιζόμενο νεαρούλη, παράλληλα με το έργο του στην Εθνική ομάδα. Και ύστερα σου λένε ο .... αφάνας και ο μπάρμπα Μυτούσης ότι η χούντα καταδίωκε τον .... θρήνο της Ευρώπης, αντί να του κάνουν εικόνισμα και άγαλμα έξω από το τηγάνι.
Ενώ λοιπόν πλησίαζε ο καιρός για τον αγώνα του Παναθηναϊκού στο Γουέμπλεϊ με τον Άγιαξ, ο αναμορφωτής της ομάδας του βοθρολίμανου, βλέποντας ότι εκεί τα πράγματα δεν πάνε καλά, παρ' όλες τις προσπάθειες που κατέβαλε αόκνως η Εθνική Επανάσταση και ο ίδιος προσωπικά, σκέφθηκε ότι ήταν μεγάλη ευκαιρία να προβληθεί μέσω της μοναδικής ελληνικής ομάδας που διέθετε πρεστίζ στην Ευρώπη.
Έτσι ο γκαντέμης ακολούθησε την αποστολή του Παναθηναϊκού στο Λονδίνο. Και ξέρετε ποια ήταν η συμβολή του στην επική προσπάθεια του τριφυλλιού για την κατάκτηση του τροπαίου; Του στέρησε δύο ποδοσφαιριστές του χωρίς καν να ρωτήσει τον τεχνικό και τη διοίκηση του Συλλόγου μας αν συμφωνούσαν με την κίνηση αυτή.
Στις 28 Μαίου 1971, μόλις πέντε ημέρες πριν από τον τελικό, έδιωξε από την Αγγλία τον Β. Μητρόπουλο και τον Γ. Ροκίδη, επειδή βγήκαν από το ξενοδοχείο μετά τα μεσάνυχτα χωρίς άδεια! Τώρα τι δουλειά είχε ένας ΓΓΑ να επεμβαίνει στα θέματα πειθαρχίας και στα εσωτερικά των συλλόγων, αυτό είναι άλλου παπά Ευαγγέλιο.
Και η συνέχεια; Στις 4 Ιουνίου, δύο μόλις ημέρες μετά τον τελικό του Γουέμπλεϊ, ο μέγας .... προστάτης του Παναθηναϊκού δήλωσε ότι η ΓΓΑ δεν, επαναλαμβάνω ΔΕΝ πρόκειται να δώσει πριμ στους ποδοσφαιριστές του Παναθηναϊκού για την ανεπανάληπτη επιτυχία τους να φτάσουν και να αγωνισθούν στον τελικό του Κυπέλλου Πρωταθλητριών Ευρώπης. Αντίθετα εξέφρασε την επιθυμία του να ενισχύσει (ναι, πολύ καλά καταλάβατε) τον .... Γανυμήδη με ένα εκατομμύριο δραχμές για την κατάκτηση του .... Κυπέλλου Ελλάδος. Τι άλλην χρείαν έχομεν μαρτύρων; που λέει και το Ευαγγέλιο.
Για την ιστορία θα πρέπει να αναφέρουμε τις συνθέσεις και των δύο ομάδων που αγωνίσθηκαν σε εκείνον τον ιστορικό για τον Παναθηναϊκό μας τελικό Κυπέλλου Πρωταθλητριών του Γουέμπλεϊ της 2ας Ιουνίου 1971:
ΑΓΙΑΞ: Στούι, Βάσοβιτς, Σουρμπίρ, Χούλσοφ, Μιούρεν, Νέεσκενς, Ράιντερς (46΄ Μπλάκενμπουργκ), Σβαρτ (46΄ Χάαν), Βαν Ντάικ, Κρόιφ, Κάιζερ.
ΠΑΝΑΘΗΝΑΪΚΟΣ: Οικονομόπουλος, Τομαράς, Σούρπης, Καψής, Βλάχος, Ελευθεράκης, Καμάρας, Δομάζος, Φυλακούρης, Γραμμός, Αντωνιάδης.
Yank1971
