Η ΣΗΜΑΝΤΙΚΟΤΕΡΗ, μετά το 1821, Επανάσταση στην Ελλάδα ήταν αυτή του 1866-1869 στην Κρήτη, με αποκορύφωμα το ολοκαύτωμα του Αρκαδίου. Φέτος γιορτάζονται τα 150 χρόνια του.
Μια πράξη που συγκλόνισε όχι μόνο το ελληνικό μα και το παγκόσμιο κοινό. Το Αρκάδι από μόνο του υπήρξε η βασική αιτία για την παραχώρηση του “Οργανικού Νόμου” στην Κρήτη, μετά και τα θυελλώδη, επικριτικά, οργίλα δημοσιεύματά του Βίκτορα Ουγκώ εναντίον των ευρωπαϊκών κυβερνήσεων. Αλλά και τις περίφημες ενθαρρυντικές και όλο θαυμασμό επιστολές του προς τους Κρήτες επαναστάτες. Ο ίδιος έβλεπε στο Αρκάδι να επαναλαμβάνονται οι ηρωισμοί και η περιφρόνηση προς το θάνατο που είχε “ξαναδεί” στα Ψαρά και το Μεσολόγγι, στα νιάτα του.
ΜΙΚΡΗ συμβολή στην επέτειο το απόσπασμα από τη συγκλονιστική περιγραφή του Ιωάννη Κονδυλάκη:
«…Αλλά κατὰ την νύκτα εκείνην (8/11/1866) και οι εν τω μοναστηρίω είχον ετοιμάσθη ν’ αντιστώσι μέχρι θανάτου. Δεν είχον πυροβολικὸν αυτοί, αλλ’ είχον την δύναμιν των ασθενῶν, την εις τον Θεὸν ελπίδα, και εις αυτὴν προσέτρεξαν. Συνελθόντες εις τον ναὸν εδεήθησαν του Θεού να τους ενισχύση εις τον άνισον αγώνα και διατηρήση μέχρι τέλους την ευψυχίαν αυτών, ίνα ακλόνητοι, ως μάρτυρες, αποθάνωσιν υπὲρ πίστεως και πατρίδος. Έπειτα εζήτησαν παρ’ αλλήλων συγχώρησιν και προσελθόντες εκοινώνησαν των αχράντων μυστηρίων απὸ τας χείρας του ηγουμένου Γαβριήλ. Τὶς δύναται να περιγράψη το μεγαλείον των στιγμών εκείνων εν τη ηρεμία του βροχερού και ομιχλώδους όρθρου; Ανὴρ επιζήσας εκ των εν Αρκαδίῳ τότε ευρεθέντων μού διηγείται ότι κάτι τι εκ του άλλου κόσμου υπήρχεν εις τα πρόσωπα όλων. Γαλήνη μαρτυρικὴ, η αγία και φοβερὰ συγχρόνως γαλήνη της αυταπαρνήσεως τους μετεμόρφωνε. Και αυταὶ αι γυναίκες παρουσίαζον θαυμασίαν καρτερίαν· ουδὲν δάκρυ εχύθη, ουδεὶς λυγμὸς ετάραξε την μεγαλοπρεπή ηρεμίαν της σκηνής εκείνης…» [«Η πτώσις του Αρκαδίου», Ιωάννης Κονδυλάκης (1861-1920), περιοδ. Εστία, αρ. Φύλ. 25.12.1895: 5-6]
ΣΗΜΕΡΑ, κατά την ταπεινή μας άποψη, ο μεγαλύτερος ηρωισμός και η μεγαλύτερη, αλλά καιριζοσπαστικότερη «επανάσταση», είναι να πράττει ο καθένας από τη θέση του το καθήκον του: απέναντι στον εαυτό του, τους άλλους και την πολιτεία.
Πηγή:haniotika-nea.gr
