Γράφει ο Ευθύμης
Η καλή μέρα από το πρωί φαίνεται. Έτσι και το παιχνίδι κόντρα στη Ζαλγκίρις φάνηκε πως θα είναι δύσκολο από την πρώτη επίθεση και την πρώτη άμυνα της ομάδας.
Στην πρώτη επίθεση ο Λανγκφορντ έπαιξε 1 vs 1.Και θα αναρωτηθείτε κάποιοι "είναι αυτό κακό"; Γενικά όχι. Όμως όταν η επιλογή σου είναι ένας να παίρνει την μπάλα να κάνει επίθεση και οι άλλοι 4 να είναι απλοί θεατές, τότε ναι αυτό είναι κακό και η επίθεση γίνεται προβλέψιμη.
Η Ζαλγκίρις στην πρώτη της επίθεση έπαιξε με 1-4 High Stack και ο Γιανκούνας βρήκε τον Γουόλκαπ, ο οποίος βρέθηκε εντελώς μόνος κάτω από το καλάθι, κάνοντας το λεγόμενο Iverson cut, και έκανε το 2-2. Με απλά λόγια στην πρώτη επίθεσή της η Ζαλγκίρις σκόραρε με ένα από τα πιο γνωστά και παιγμένα plays της και η άμυνα του Παναθηναϊκού δεν πήρε μυρωδιά. ΜΥΡΩΔΙΑ.
Με εξαίρεση τον Λάνγκφορντ κανείς δεν κατάλαβε το κόψιμο του Αμερικανού, κανείς δεν ήξερε τη θέση του. Αν αυτή είναι η πρώτη άμυνα απέναντι σε μια ομάδα που έρχεται να διεκδικήσει τη νίκη στο ΟΑΚΑ και είναι αποδεδειγμένα δύσκολος αντίπαλος τότε δεν μπορείς να ελπίζεις σε πολλά.
Από εκεί και πέρα η Ζαλγκίρις έκανε τα συνηθισμένα. Πόσταρε κυνικά τον Γιανκούνας, έδινε μπάλες στον Ντέιβις και προσπαθούσε να χτυπήσει μέσα από το ζωγραφιστό. Εμείς στην πρώτη περίοδο σκοράρουμε είτε με προσωπικές ενέργειες του Λάνγκφορντ είτε με βολές (εξαίρεση ένα τρίποντο Παππά).
Στη δεύτερη περίοδο και ενώ η Ζαλγκίρις συνέχιζε να ταΐζει τους ψηλούς της, εμείς παίζαμε το γύρω γύρω όλοι. Όμως καταφέραμε (γιατί όντως ήταν κατόρθωμα), να χάνουμε μόνο με 9 στο ημίχρονο χάρη σε 1 τρίποντο του Γκιστ και 1 του Αντετοκούνμπο και αυτά από τύχη. Ναι από τύχη. Η μπάλα έμεινε στα χέρια τους, κίνηση δεν υπήρχε και το μόνο που μπορούσαν να κάνουν ήταν να σουτάρουν, άλλη επιλογή δεν είχαν.
Η ίδια εικόνα μέχρι τα μισά του τρίτου δεκαλέπτου. Εκεί κάτι τα λάθη της Ζαλγκίρις, κάτι ο Λάνγκφορντ, λίγο και ο Παπαπέτρου με τον Λάσμε η διαφορά μαζεύτηκε, αν και πάλι η Ζαλγκίρις είχε ένα καλό προβάδισμα.
Στο τέταρτο δεκάλεπτο ο Καλάθης έκανε τη διαφορά, αλλά δεν έφτανε. Η Ζαλγκίρις έπαιρνε τα ριμπάουντ και δεν έλεγε να εγκαταλείψει το παιχνίδι και πήγαμε παράταση εκεί που δεν είχαμε τον Λάσμε, ο οποίος κατάφερε στο τρίτο δεκάλεπτο να αλλάξει την εικόνα της ομάδας ειδικά στην άμυνα στο ζωγραφιστό.
Εδώ να επισημάνω την επιλογή του Γιασικεβίτσους να επιλέξει τον τρόπο που έκανε επίθεση η ομάδα στο τέλος οδηγώντας την μπάλα στον Καλάθη. Καθόρισε αυτός τον τρόπο που θα εκδηλώσει επίθεση η αντίπαλη ομάδα. Πότε το έχουμε κάνει εμείς αυτό; Αν θυμάστε το 2016 έκανε συνεχόμενα φάουλ στον Καλάθη στέλνοντάς τον στις βολές. Στην παράταση ο Γουόλκαπ αλώνιζε, εμείς σκορ δεν βρίσκαμε, οι επιθέσεις μας ήταν επιεικώς κακές και τέλος.
Τι έγινε στην ουσία;
Ο Σάρας φόρτωσε τον άξονα με κορμιά, έπαιξε μια ιδιαίτερη άμυνα ζώνης, έκοψε με αυτόν τον τρόπο το pick and roll και το ποστ, οδήγησε την επίθεσή μας στις πλευρές για να σουτάρουμε (αγαπημένη του τακτική, οδηγεί την αντίπαλη επίθεση στις πλευρές και την αναγκάζει να σουτάρει από τα φτερά και τις γωνίες, όχι μόνο δίποντα ακόμη και μακρινά δίποντα) και αυτό ήταν. Επιθετικά αρκετά μονότονος ο Παναθηναϊκός με λίγη κίνηση και δυσκολία να περάσει την μπάλα στο ζωγραφιστό, βρήκε ρυθμό όταν ο Καλάθης έτρεξε την ομάδα.
Τα ριμπάουντ έδωσαν στη πλεονέκτημα (+14), όμως τα λάθη της το περιόρισαν (+5 λάθη). Τελικά η Ζαλγκίρις είχε μόνο δύο κατοχές παραπάνω (91 έναντι 89 δικών μας). Κέρδισε έχοντας ξεκάθαρη στόχευση στο παιχνίδι της και αν δεν έκανε και μερικές απροσεξίες (το χαμένο αμυντικό ριμπάουντ στις βολές του Καλάθη που οδήγησε στο τρίποντο του ίδιου, μερικά βιαστικά σουτ των Μιλάκνις-Καβαλιάουσκας-Γιανκούνας) θα είχαν πάρει νωρίτερα τη νίκη.
Τι μένει από τις τέσσερις πρώτες αγωνιστικές;
1. Το χαμηλό ποσοστό στο τρίποντο, το οποίο είναι και λογικό μιας και η ομάδα δεν έχει σουτέρ.
2. Η αμυντική ασυνεννοησία, μιας και η ομάδα έχασε δυο βασικούς πυλώνες (Σίνγκλετον, Ρίβερς) και έχει έναν τρίτο (Αντετοκούνμπο) να παίζει ελάχιστα.
3. Την ομάδα να στηρίζεται σε εμπνεύσεις παικτών και τα όσα plays υπάρχουν να είναι τα ίδια με πέρυσι και μάλιστα χωρίς να υπάρχει η προσωπική ικανότητα των Τζέημς-Σίνγκλετον που μπορούσαν να εκτελέσουν ακόμη και μαρκαρισμένοι.
4. Εδώ ζητώ την προσοχή. Ο Καλάθης αυτήν την στιγμή ζορίζεται αρκετά μέσα σε αυτό το πλαίσιο που παίζει. Η ίδια η λειτουργία της ομάδας τον οδηγεί να παίρνει πολλά σουτ, μερικά εκ των οποίων είναι κάκιστα. Τα 18 τρίποντα σε 4 αγώνες είναι πάρα πολλά για έναν παίκτη που είναι ο βασικός σου δημιουργός. Πέρυσι τα 18 τρίποντα τα έφτασε την 6η αγωνιστική.
5. Επίσης σημαντικό. Η άμυνα στο transition είναι κακή για μια ομάδα που έχει τον καλύτερο αμυντικό γκαρντ στην διοργάνωση. Χθες η Ζαλγκίρις, μια ομάδα που παίζει σετ και επιτίθεται κυρίως στα τελευταία 8’’, βρήκε πόντους έπειτα από κακές επιστροφές της ομάδας.
6. Η ομάδα αυτήν τη στιγμή δείχνει πως δεν έχει την απαιτούμενη αυτοπεποίθηση και ψυχολογία για must win παιχνίδια.
Τι μπορεί να γίνει;
Λίγη φαντασία παραπάνω δε θα έβλαπτε. Όπως επίσης και λίγο (έως πολύ) παραπάνω Αντετοκούνμπο. Πρώτον, η ομάδα έχει στη θεωρία πολλούς διπλοθεσίτες και θα μπορούσαν να προκύψουν πολλές και ενδιαφέροντες πεντάδες. Δεν έχουμε δει Αντετοκούνμπο-Γκιστ-Λάσμε στην ίδια πεντάδα, δεν έχουμε δει Καλάθη με Λεκαβίτσιους μαζί (κάτι που θεωρητικά λειτουργεί και λειτούργησε πέρυσι σε κάποια παιχνίδια). Δεύτερον, ο Αντετοκούνμπο είναι από τους λίγους παίκτες στο ρόστερ που μπορούν να βοηθήσουν άμεσα σε άμυνα και ριμπάουντ παίζοντας είτε στο «3» είτε στο «4».
Τι άλλο μπορεί να διορθωθεί;
Η άμυνα μπορεί να βελτιωθεί πιο εύκολα. Χρειάζεται δουλειά, κατάλληλα σχήματα και σωστές προσαρμογές. Εδώ να τονίσω κάτι άλλο. Ένας παίκτης που είναι καλός σε άμυνα με αλλαγές δε σημαίνει απαραίτητα πως είναι καλός και σε άλλου είδους άμυνα. Για παράδειγμα ο Αντετοκούνμπο είναι από τους καλύτερους σε άμυνα με αλλαγές, αλλά δε σημαίνει πως είναι το ίδιο καλός σε άμυνα συνεργασιών.
Την Παρασκευή φυσικά είδαμε και την μέγιστη ΗΛΙΘΙΟΤΗΤΑ η ομάδα να κάνει παγίδα με Βουγιούκα και Λεκαβίτσιους ψηλά στον Γουόλτον και τελικά να δέχεται τρίποντο από τον Βέστερμαν από τη γωνία (με σκαλοπάτι τον Γιανκούνας) για το 17-27, καθώς τα αργά πόδια του Βουγιούκα δεν τον βοηθούν να επιστρέψει στη θέση του.
Στην επίθεση τα πράγματα είναι πιο δύσκολα. Τα ποσοστά από το τρίποντο θα διορθωθούν μόνο με προσθήκη. Το πρόβλημα είναι δομικό και όχι ψυχολογικό ή κακής φόρμας. Όσο η ομάδα δε σκοράρει από το τρίποντο τόσο θα δυσκολεύεται να ανοίξει τις πραγματικά καλές άμυνες. Αν πάντως η ομάδα κινηθεί για παίκτη προτιμάω να πάρει ένα power forward με καλό σουτ και ικανότητα στα ριμπάουντ για αρχή. Για παραπάνω προσθήκες είμαι επιφυλακτικός αυτήν τη στιγμή. Η αγορά δεν είναι ανοικτή, μεγάλο συμβόλαιο δε μπορούμε να δώσουμε, ο Πασκουάλ μέχρι τώρα δεν έχει κάνει και τις καλύτερες κινήσεις σε επίπεδο μεταγραφών και δεν επιθυμεί παίκτες χωρίς ευρωπαϊκή εμπειρία, αποκλείοντας έτσι μια μεγάλη δεξαμενή διαθέσιμων παικτών.
Το ΟΑΚΑ και τα εκτός έδρας
Φέτος περιμένω το ΟΑΚΑ να πέσει και άλλες φορές. Αυτό θα συμβεί για ένα σημαντικό λόγο. Η ομάδα τα δύο προηγούμενα χρόνια ήταν δομημένη έτσι ώστε να μπορεί να μετατρέπει την άμυνά της σε άμεση επίθεση. Έκλεβε μπάλες και σκόραρε πολλά μαζεμένα σουτ, βάζοντας φωτιά στο ΟΑΚΑ και ανατρέποντας έτσι διαφορές. Αυτήν τη στιγμή η ομάδα δε το έχει αυτό. Της λείπει και το σουτ και η αμυντική λειτουργία που είχε.
Αυτό που θα αναφέρω εγώ είναι το εξής: αν θες να πας F4 δεν αρκεί να προστατεύσεις την έδρα σου. Δεν αρκεί καν να πάρεις πλεονέκτημα. Πρέπει να κερδίσεις και εκτός έδρας. Όταν λέω εκτός έδρας δεν εννοώ ένα παιχνίδι στα playoffs. Δεν υπάρχει κάποιο μαγικό κλικ και μια ομάδα που δεν κερδίζει όλη τη σαιζόν ένα σοβαρό εκτός έδρας παιχνίδι θα κερδίσει σε έδρα ανταγωνιστή. Για να κάνεις διπλό στα playoffs πρέπει να κερδίσεις με συνέπεια κάποια εκτός έδρας παιχνίδια στην κανονική περίοδο. Είναι σαν να θες να πας στο Πανεπιστήμιο χωρίς να πας Δημοτικό, Γυμνάσιο και Λύκειο. Αν δεν μπορέσει λοιπόν να κερδίσει κάποια εκτός έδρας παιχνίδια με συνέπεια, τότε απλά F4 δε θα πάει, και με βάση τον υψηλό ανταγωνισμό που υπάρχει φέτος μπορεί αν μην βρεθεί ούτε στα playoffs αν δεν κάνει τουλάχιστον 5-6 διπλά.
Επί του πιεστηρίου
Τα πράγματα βέβαια δεν είναι τόσο μαύρα. Η ομάδα έχει ένα καλό ρόστερ. Παρά τις όποιες δομικές αστοχίες έχει παίκτες με ποιότητα και αθλητικό εγωισμό. Έχει ένα από τα καλύτερα και ποιοτικότερα δίδυμα στα γκαρντ (Καλάθης-Λάνγκφορντ), έχει μια τριάδα στα forward (Αντετοκούνμπο, Παπαπέτρου, Λοτζέσκι) με πλουραλισμό, αλλά η έλλειψη ενός power forward με καλό σουτ και ικανότητα στο ριμπάουντ έχει μπερδέψει τη χημεία της ομάδας. Αυτός θα μονιμοποιούσε τον Γκιστ στο πέντε και θα μείωνε το χρόνο του, θα μείωνε τον χρόνο του Λάσμε (ο οποίος ήταν ο game changer στο παιχνίδι με την Ζαλγκίρις, +5 όσο αγωνίστηκε) και θα έδινε λίγο παραπάνω χρόνο στον Παπαγιάννη για να βρει τη φόρμα του.
Κλείνοντας θα ήθελα να αναφέρω πως το τέλειο ρόστερ δύσκολα θα υπάρξει. Μόνο η Ρεάλ είναι αυτή τη στιγμή η ομάδα που προσεγγίζει το άριστα. Ούτε καν η ΤΣΣΚΑ με τα τεράστιο μπάτζετ έχει την άρτια στελέχωση. Δείτε τη Φενέρ και τη Χίμκι ομάδες με μεγαλύτερο μπάτζετ. Έχουν ξεκάθαρα κενά στην περιφέρεια. Δείτε τη Μπασκόνια και τον «αιώνιο αντίπαλο». Έχουν κενά στο ρόστερ. Το θέμα είναι σε τι επίπεδο τους επηρεάζουν και τι κάνουν για να τα καλύψουν. Ιδανικό ρόστερ είναι δύσκολο να υπάρξει. Για αυτό οι προπονητές είτε δουλεύουν για να κρύψουν κάποια αδυναμία είτε για να εξελίξουν τα χαρακτηριστικά των παικτών τους.
