Γράφει ο Ευθύμης
Πραγματικά δεν ξέρω από πού να ξεκινήσω. Εχτές φίλοι μου (και κύριοι), ένοιωσα περισσότερο περήφανος από ποτέ. Δεν έχει σημασία αν πάρεις ένα πρωτάθλημα ή όχι. Σημασία έχει να παλεύεις κόντρα σε όλους, με όλες τις δυνάμεις σου. Αυτό είδαμε από αυτήν την ομάδα. Να μάχεται μέχρι τέλους με όσες δυνάμεις είχε.
Δεν θα μιλήσω καθαρά για μπάσκετ. Άλλωστε δεν είμαι ο αρμόδιος και το site έχει ικανότερους από εμένα σε αυτό. Θα μιλήσω για τον Παναθηναϊκό.
Όταν τελείωσε το παιχνίδι έμεινα κοντά στα πέντε λεπτά όρθιος και συγκινημένος, έχοντας δακρύσει και έτοιμος να κλάψω. Όχι επειδή χάθηκε ένας τίτλος -που θα μπορούσαμε να έχουμε πάρει- αλλά επειδή είδα τον κορυφαίο να αποχωρεί. Είδα έναν κύκλο να κλείνει.
Είδα μία ομάδα χωρίς λύσεις να τα έχει δώσει όλα και να προσπαθεί να κερδίσει, για να τιμήσει τον Μεγάλο Αρχηγό. Τον μεγαλύτερο ΗΓΕΤΗ και τον πληρέστερο μπασκετμπολίστα που είδα ποτέ.
Ξαφνικά είδα όλη την σύγχρονη ιστορία της ομάδας να περνάει μπροστά από τα μάτια μου και όλα άλλαξαν. Ασυναίσθητα ένα πλατύ χαμόγελο εμφανίστηκε στο πρόσωπό μου (σαν να είχα εγκεφαλικό!!!).
Φίλοι μου, ο Παναθηναϊκός είναι 20 χρόνια στην κορυφή του ευρωπαϊκού μπάσκετ. Είναι ολόκληρη δυναστεία. Υπήρξαν φορές που δεν καταφέρναμε να κάνουμε κάτι σπουδαίο, αλλά παλεύαμε με λύσσα, όπως κάναμε και σε αυτούς τους τελικούς. Δεν υπήρχε λόγος να στεναχωριέμαι. Μόνο περηφάνια!!!
Βγαίνοντας από την καφετέρια είδα ένα δωδεκάχρονο (περίπου) παιδάκι να κλαίει για την ήττα και το μόνο που έλεγε ήταν ο Διαμαντίδης. Ποιος θα μπορούσε να αντισταθεί από το να το πάρει μία αγκαλίτσα; Εγώ πάντως όχι. Το μόνο που άντεξα να του πω ήταν να μην κλαίει, γιατί ο Παναθηναϊκός είναι ο κορυφαίος σύλλογος και να είναι υπερήφανος που τον υποστηρίζει. Αφού λοιπόν τον παρέδωσα στον στεναχωρημένο πατέρα του, τον οποίο προσπάθησα να τον εμψυχώσω συνέχισα για το σπίτι μου.
Σε όλη την διαδρομή σκεφτόμουν το μικρό παιδάκι. Σκέφτηκα πόσο τυχερός ήμουνα που είδα τον Παναθηναϊκό να σηκώνει τόσα ευρωπαϊκά, διαλύοντας κάθε αντίπαλο. Που είδα τεράστιες προσωπικότητες: Διαμαντίδης, ΔΔ, Σάρας, Μάικ, Ντέγιαν,…, μα πάνω από όλα Παύλο-Θανάση.
Που είδα τον ποδοσφαιρικό Παναθηναϊκό να πατάει μεγαθήρια τύπου Γιουβέντους, Μπαρτσελόνα, Πόρτο και να τρελαίνει την Ευρώπη με τα κατορθώματα του. Σκεπτόμενος λοιπόν το παιδάκι, αντιλήφθηκα, ότι ο μικρός σε αντίθεση με εμένα, δεν είδε σχεδόν τίποτα θετικό.
Αντιθέτως, είδε τον ποδοσφαιρικό Παναθηναϊκό να διασύρεται από κάθε καφενείο, δεν είδε τον μπασκετικό να σηκώνει Euroleague. Το πιο στενάχωρο όμως είναι, που οι ελπίδες να ζήσει κάτι αντίστοιχο με αυτό που έζησα εγώ και πολλοί από εσάς, στο προσεχές μέλλον, είναι ελάχιστες...... εκτός αν....
........Εκτός αν ο Δημήτρης Γιαννακόπουλος καταλάβει ότι τελείωσαν τα αστεία. Που είμαι βέβαιος ότι το κατάλαβε. Που είμαι βέβαιος ότι αν εγώ πονάω, αυτός σφαδάζει από τον πόνο. Γιατί αν ο καθένας -που κάθεται στον καναπέ του και κάνει υψηλή κριτική, καταλάβαινε ότι ο άνθρωπος αυτός ανέλαβε να διαχειριστεί τις τύχες του Κορυφαίου Συλλόγου της Χώρας σε μία εποχή που τα πάντα κατέρρεαν και δεν υπήρχε ούτε μία χαραμάδα ελπίδας σε ολάκερο τον Παναθηναϊκό- του έλεγε ένα ευχαριστώ, τότε ο ίδιος θα το γυρνούσε με χιλιάδες.
Όμως τι ζητάμε κύριοι; Τον Παναθηναϊκό στην κορυφή. Αν όμως Ο ΔΓ έχει ευθύνη, ο κόσμος που έτρεχε να στηρίξει το έκτρωμα του κρυφογαύρου (καταλαβαίνετε για ποιόν ομιλώ), έχει χίλιες φορές ευθύνη.
Δυστυχώς φέτος, κατέβηκα Αθήνα ελάχιστες φορές και παρακολούθησε μόλις τρία παιχνίδια πρωταθλήματος από κοντά. Εκεί λοιπόν κύριοι ήταν τρεις και ο κούκος. Ο ΔΓ, ως αξιοπρεπέστατο αρσενικό, δεν ζήτησε ποτέ λεφτά. Δεν ζήτησε να δίνουμε 50 ευρώ (που εγώ θα τα έδινα για να βλέπω τον Παναθηναϊκό στην κορυφή), αλλά ζήτησε να πάμε στο γήπεδο. Και εμείς τι κάναμε? Διαλέγαμε παιχνίδια.....
Όπως καταλαβαίνετε δεν έχει μόνο αυτός ευθύνη. Έχουμε και εμείς. Πρέπει να παλέψουμε έτσι ώστε το μόνο τμήμα που μας κάνει περήφανο να μείνει (επανέλθει) στην κορυφή της Ευρώπης και να μην φτάσουμε σε σημείο να βλέπουμε Φουζίτσες (που λέει και ο φίλος μου ο Χ). Πρέπει να στηρίζουμε τους ανθρώπους που δίνουν και την ψυχή τους με λύσσα. Πρέπει να προστατέψουμε τον Panathinaikos BC με την ψυχή μας.
Φέρνοντας στο μυαλό τον μικρό, που θα τον θυμάμαι σε όλη μου τη ζωή, συνειδητοποίησα την διαφορά ήθους που υπάρχει μεταξύ Παναθηναϊκών και λοιπόν οπαδών (συμπεριλαμβάνονται και οι γαυροβάζελοι). Θυμάμαι τον μικρό να πανηγυρίζει με την ψυχή του κάθε καλάθι της ομάδας και να φωνάζει από την καφετέρια (!!!) για να εμψυχώσει την ομάδα. Την ίδια στιγμή που τα συνομήλικα γαυράκια, τα οποία επειδή φόρεσαν ένα σκουλαρίκι και ξύρισαν το μαλλί (κοινώς ήταν σαν κλαρινογαμπροί) έβριζαν χυδαία κάθε παίκτη του Παναθηναϊκού.
Για αυτό φίλοι μου, φροντίστε να διατηρείτε την αστική ευγένεια (που λέει ο φίλος μου ο Χ), που μας κάνει να ξεχωρίζουμε από τους άλλους. Που μας κάνει να φαινόμαστε ανώτεροι.
Κάποτε ένας παλιός μου καθηγητής (Παναθηναϊκός και μέγας γνώστης της ιστορίας του συλλόγου, αλλά και γενικότερα του κόσμου), μου είπε ότι οι Παναθηναϊκοί ξεχωρίζουμε μόνο και μόνο από το πρόσωπο. Κύριοι τότε γέλασα, αλλά σήμερα θυμάμαι αυτόν τον άνθρωπο και δακρύζω. Είχε απόλυτο δίκιο. Ξεχωρίζουμε από τους άλλους για τους τρόπους και την ευγένειά μας. Για αυτό κάνετέ μου την χάρη και να φέρεστε πολιτισμένα!!!
Συγνώμη που δεν γράφω για συστήματα, παίκτες, προπονητές και διοικήσεις, αλλά θεωρώ ότι το βασικότερο είναι ο τρόπος του να είναι κάποιος Παναθηναϊκός. Εγώ αυτό έμαθα στην ζωή μου και για αυτό θα παλεύω. Ελπίζω και εύχομαι να έδωσα ένα μάθημα ζωής στο πιτσιρίκι και μετά από χρόνια να με φέρει στο μυαλό του, αντιλαμβανόμενο πως έστω και για μια φορά είχα δίκιο....... και να δεχτεί ότι το βοήθησα με τα λόγια μου να αισθάνεται περήφανο.
Ένα δωδεκάχρονο που έκλαιγε με γέμισε, ακόμη περισσότερο περηφάνια. Γιατί εκείνη τη στιγμή, αισθάνθηκα ότι σε μια εποχή μαύρη για τον Παναθηναϊκό, το μέλλον είναι εδώ. Θεωρώ ότι το παιδάκι αυτό αντιπροσωπεύει την ελπίδα για το μέλλον του συλλόγου. Ότι όσο υπάρχουν άνθρωποι που κλαίνε για τον σύλλογο, τότε υπάρχει μέλλον. Αρκεί να βοηθήσουμε τα παιδιά αυτά (ανίψια για μένα ηλικιακά) να καταλάβουν το μεγαλείο του συλλόγου.
Να καταλάβουν γιατί ο Παναθηναϊκός θα είναι πάντα πρωτοπόρος και κορυφαίος. Γιατί ακόμη και τώρα που είμαστε σε μία μαύρη περίοδο, αξίζει να παλέψουμε για να φτάσουμε σε μέρες δόξας (glory days, που θα έλεγε ο Μέγας Γκμοχ). Αυτό όμως προϋποθέτει μάχη και πόλεμο, αλλά και αποκάλυψη της αλήθειας για όσα έγιναν σε αυτόν το σύλλογο. Γιατί όπως έλεγε και μία θεολόγος μου "η άγνοια είναι όπλο του διαβόλου και μπορεί να τη χρησιμοποιήσει εναντίον σου και να σε στρέψει ενάντια στην αλήθεια".
Για αυτό να διατηρείτε την αστική ευγένεια και να παλεύετε για την αλήθεια. Άλλωστε οι μεγαλύτεροι ξέρουν τον πόλεμο που δέχτηκε ο Παναθηναϊκός, όχι τόσο από τον γαύρο, μιας και ο Καπετάνιος Γεώργιος Βαρδινογιάννης (του οποίου το χέρι θέλω να σφίξω κάποια στιγμή και να του πω ευχαριστώ για όσα πρόσφερε), αλλά κυρίως από τους βάζελους που ήθελαν μερίδιο από μια πίτα που δεν είχαν προσφέρει τίποτα για να δημιουργηθεί.
Να μάθετε να σέβεστε τους ανθρώπους που προσέφεραν ασχέτως εάν λέγονται Βαρδινογιάννης, Γιαννακόπουλος, Ομπράντοβιτς, Γκοχ, Διαμαντίδης, Αλβέρτης, Πεδουλάκης. Γιατί κύριοι προσέφεραν στον Παναθηναϊκό ως απλοί υπηρέτες. Βοήθησαν στο να γιγαντώσουν τον μύθο του συλλόγου και να φτάσουμε στην κορυφή. Αφήστε τις σαχλαμάρες του στυλ κάνει, δεν κάνει, και πείτε ένα ευχαριστώ από την καρδιά σας.
Να θυμάστε τα μικρά παιδιά είναι το μέλλον και πρέπει να τα προστατέψουμε με αστική ευγένεια και ψυχή. Και να μάχεστε για το καλό του Παναθηναϊκού και όχι για το προσωπικό σας συμφέρον.
Συγγνώμη αν σας κούρασα φίλοι. Συγγνώμη αν αισθάνεστε πως σας μιλώ υποτιμητικά ή συναισθηματικά. Συγγνώμη εάν δεν σας αρέσει να σας λέω φίλους, αλλά εγώ στον ένα χρόνο φιλοξενίας σας αισθάνομαι φίλους μου, όπως αισθάνομαι οποιονδήποτε παλεύει για το μέλλον του συλλόγου και της χώρας. Το δωδεκάχρονο κύριοι, το δωδεκάχρονο!!!
