Γράφει ο Ευθύμης
Έπειτα από μία απαιτητική εβδομάδα ο Παναθηναϊκός έχασε 2 παιχνίδια, στη Μαδρίτη απέναντι στην Ρεάλ και στο ΟΑΚΑ απέναντι στον αιώνιο αντίπαλο, με μικρή διαφορά και μάλιστα από δικά του λάθη και έχοντας να διαχειριστεί την απουσία ενός κομβικότατου παίκτη, του Τζέιμς Γκιστ.
Αναμφίβολα η ομάδα πάλεψε τα παιχνίδια απέναντι σε δύο ομάδες που είχαν περισσότερες λύσεις και μεγαλύτερο βάθος πάγκου, μεγαλύτερη ομοιογένεια και ήταν προετοιμασμένες να διαχειριστούν τις ειδικές καταστάσεις που προέκυψαν τόσο κατά την διάρκεια όσο και κατά το τέλος του αγώνα.
Το αισιόδοξο μήνυμα από αυτές τις δύο οριακές ήττες (που σίγουρα πονάνε και στέρησαν από την ομάδα την βαθμολογική εκτόξευση) ήταν ότι η ομάδα δεν παράτησε τα παιχνίδια ακόμη και όταν αυτά στράβωσαν. Πάλεψε και κατάφερε να προηγηθεί. Το αρνητικό όμως είναι ότι η ομάδα ενώ ήταν τόσο κοντά σε δύο σπουδαίες νίκες, παράλληλα τις έχασε μέσα από τα χέρια της, δείχνοντας ότι προς το παρόν δεν είναι έτοιμη για να κερδίσει σε τέτοια παιχνίδια και κάτι της λείπει.
Κατανοώ ότι υπάρχει τεράστια ανυπομονησία για νίκες και μεγάλες εμφανίσεις, όμως… Η ομάδα τώρα χτίζεται.
Στο μπάσκετ (και θεωρώ γενικότερα στον ομαδικό αθλητισμό) υπάρχουν τρία στάδια από τα οποία περνάει ένας παίκτης τόσο στην σχέση του με την ομάδα και τον προπονητή, όσο και στην καριέρα του εν γένει.
• Στο πρώτο στάδιο ο παίκτης μαθαίνει τις απαιτήσεις του προπονητή και της ομάδας.
• Στο δεύτερο στάδιο ο προπονητής εμπιστεύεται τον παίκτη και περιμένει να του δείξει ότι μπορεί να ανταποκριθεί στις απαιτήσεις του.
• Στο τρίτο στάδιο ο παίκτης είτε ανταποδίδει την εμπιστοσύνη, αυτονομείται και αποδεικνύει τις ικανότητές του είτε αποτυγχάνει.
Σε αυτήν την φάση που βρίσκεται η ομάδα κάποιοι παίκτες ανάλογα με την εμπειρία τους, τις παραστάσεις τους και την προσαρμοστικότητά τους βρίσκονται ένα βήμα πιο μπροστά και μπορούν να αποδώσουν καλύτερα στο πλαίσιο που παίζει η ομάδα, κάποιοι άλλοι υστερούν προς το παρόν.
ΦΑΚΕΛΟΣ ΜΠΟΥΡΟΥΣΗΣ
Ο Γιάννης Μπουρούσης αυτήν την στιγμή αποτελεί τον παίκτη που εισπράττει την μεγαλύτερη κριτική για την μέχρι τώρα απόδοσή του. Ο παίκτης αποτελεί αναμφίβολα έναν από τους κορυφαίους ψηλούς του Ευρωπαϊκού μπάσκετ αυτήν την στιγμή. Ο Ντούσαν Ίβκοβιτς είχε αναφέρει ότι μπορεί να εξελιχθεί στον Βλάντε Ντίβατς. Ο Μπουρούσης μπορεί να μην έφτασε ποτέ σε αυτό το επίπεδο (κανένας άλλωστε δε θα μπορούσε), αλλά ο τρόπος παιχνιδιού του έχει πολλά κοινά με τον τεράστιο Γιουγκοσλάβο. Δεν είναι το κλασικό ποστ πεντάρι που νομίζουν πολλοί, ο οποίος θα πάρει την μπάλα στο ζωγραφιστό και θα λειτουργήσει ως finisher (όπως ο Ραντούλιτσα). Μπορεί να το κάνει και αυτό. Πάνω από όλα όμως, είναι ένα πολυδιάστατο πεντάρι που μπορεί να σκοράρει με πολλούς τρόπους.
Η κίνηση που τον χαρακτηρίζει είναι να παίρνει την μπάλα στο φτερό και να πηγαίνει τον αντίπαλο προς το καλάθι, έχοντας ταυτόχρονα την δυνατότητα να πασάρει τον κατάλληλο χρόνο στην αδύναμη πλευρά από όπου ο Παναθηναϊκός μπορεί να πάρει αρκετό σκορ εκμεταλλευόμενος την φονική ικανότητα του Ρίβερς και αρκετών καλών σουτέρ που έχει. Η δημιουργία του θα αποτελέσει ένα δυνατό όπλο στα χέρια του Πασκουάλ.
Θα πρέπει να του δοθεί χρόνος για να φτάσει στην επιθυμητή του κατάσταση. Μην έχετε αυταπάτες. Δεν θα φτάσει στα επίπεδα της εκπληκτικής περυσινής απόδοσης. Παρόλα αυτά θα αποτελέσει τον παίκτη κλειδί για την αγωνιστική άνοδο της ομάδας.
Στο 4:50 του παρακάτω βίντεο φαίνεται η προσπάθεια του Μπουρούση πηγαίνοντας τον προσωπικό του αντίπαλο στο καλάθι και σκοράροντας, ενώ στο 5:33 παίρνει την μπάλα πάλι στο φτερό και βλέπει τον ελεύθερο Φελντέιν ο οποίος εκτελεί από την περιφέρεια (ο Σίνγκλετον έχει κάνει καλό σκριν).
Ο παίκτης δεν είναι κακός. Βοηθάει σε πολλούς τομείς του παιχνιδιού (ριμπάουντ, ασίστ, κερδισμένα φάουλ), αλλά παραμένει απογοητευτικά άστοχος. Αυτό για το οποίο είμαι σίγουρος είναι ότι ο παίκτης μάχεται για κάθε κατοχή σε κάθε φάση και δεν είναι καθόλου αδιάφορος. Σκυλιάζει μέσα στο γήπεδο και όταν θα κάνει την πρώτη μεγάλη εμφάνιση τότε θα ξεκλειδώσει ψυχολογικά και θα εκτοξευτεί. Καλόπιστη κριτική και ΥΠΟΜΟΝΗ.
ΦΑΚΕΛΟΣ ΜΕΤΑΓΡΑΦΕΣ
Ο Τσάβι Πασκουάλ αποφάσισε (ορθώς) ότι η ομάδα πρέπει να κινηθεί άμεσα για την απόκτηση τουλάχιστον ενός ψηλού και αναμένουμε (;) την απόφασή του για την απόκτηση γκαρντ. Διάφορα ονόματα ακούγονται, διάφορες επιθυμίες εκφράζονται. Όμως ο προπονητής αποφασίζει για τους παίκτες που θέλει και με τους οποίους θα μπορέσει να εκφράσει την φιλοσοφία που τον διακατέχει. Αυτό όμως που πρέπει να γίνει από πλευράς της διοίκησης είναι να πραγματοποιήσει τις επιθυμίες του προπονητή με τον οποίο αποφάσισε να πορευτεί και να μην αψηφήσει τις υποδείξεις του. Ο προπονητής πρέπει να έχει τον μοναδικό λόγο στις μεταγραφές και κανείς άλλος.
ΕΠΙΚΟΙΝΩΝΙΑΚΑ
Ο Παναθηναϊκός είχε ανέκαθεν να αντιμετωπίσει έναν επικοινωνιακό πόλεμο που γινόταν από συγκεκριμένους ‘’δημοσιογράφους’’. Μερικοί το ανακάλυψαν πρόσφατα και μάλιστα σε υπερθετικό βαθμό. Το να βλέπει όμως κάποιος παντού εχθρούς αγγίζει τα όρια της σχιζοφρένειας. Ο Παναθηναϊκός δόμησε την αυτοκρατορία του απαντώντας στο γήπεδο και όχι με επικοινωνιακά τεχνάσματα, χωρίς να αναζητά δικαιολογίες. Κατάφερε να εξαργυρώνει την αγωνιστική του ανωτερότητα νικώντας κάτω από πίεση και απέναντι σε δύσκολες συγκυρίες χάρη στην ΟΜΑΔΑ που διέθετε. Είναι επιεικώς απαράδεκτο να αποπροσανατολιστεί η ομάδα και να ασχολείται με επικοινωνιακά τρικ. Αυτό θα είναι μεγάλο μειονέκτημα στην προσπάθεια που γίνεται.
Ο κόσμος που αντιλαμβάνεται το άθλημα καταλαβαίνει τι συμβαίνει αυτήν την στιγμή. Αυτό που πρέπει να γίνει είναι να προστατεύσουμε την ομάδα και να την στηρίξουμε, μακριά από υπερβολές και υστερικές κορώνες.
Ανακεφαλαιώνοντας, θα πρέπει να γίνει κατανοητό ότι η ομάδα τώρα χτίζεται. Νέος προπονητής, νέοι παίκτες, τραυματισμοί, ελάχιστος χρόνος. Όλα αυτά θα πρέπει να τα σεβαστούμε την προσπάθεια όλων των παικτών και του τεχνικού επιτελείου. Οι συνθήκες είναι αντίξοες, αλλά υπάρχει δυνατότητα για κάτι καλό.
ΥΓ1. Ο Κέννυ Γκάμπριελ αποτελεί έναν αξιόλογο παίκτη και έναν από τους καλύτερους διαθέσιμους παίκτες στην αγορά αυτήν την στιγμή. Η άποψή μου όμως είναι ότι δεν αποτελεί την κατάλληλη κίνηση. Για να γίνω ξεκάθαρος. Υστερεί αμυντικά σε σχέση με τον Γκιστ και έχει διαφορετικό ρεπερτόριο επιθετικά. Ο Γκιστ εκτός της φοβερής του άμυνας, προσέφερε σε σκορ τόσο μέσα από καταστάσεις pick and roll, όσο και από την ικανότητά του να παίζει με πλάτη ισοϋψείς αντιπάλους, έχοντας χάσει όμως την περιφερειακή του εκτέλεση. Η ομάδα χρειάζεται έναν παίκτη που θα κάνει πιο δυνατή την γραμμή των ψηλών και θα προσθέσει όγκο, προστατεύοντας παράλληλα το καλάθι της ομάδας συνδυάζοντας την ταχύτητα και την δύναμη και όχι τόσο ένα φόργουορντ με καλό σουτ, άλμα και ριμπάουντ. Θεωρώ λοιπόν ότι ο Γκάμπριελ δεν αποτελεί τον κατάλληλο παίκτη, παρά τα εμφανή πλεονεκτήματά του. Δεν έχει να κάνει με τα (ομολογουμένως καλά) στατιστικά του, έχει να κάνει με τις ανάγκες της ομάδας. Ο προπονητής όμως αποφασίζει.
ΥΓ2. Ο συγχωρεμένος Ντον Μάγιερ, ένας από τους πολυνίκες προπονητές του κολεγιακού πρωταθλήματος μπάσκετ, ανέφερε χαρακτηριστικά: "Φώναζε το καλό και ψιθύριζε την κριτική". Ας πράξουμε αναλόγως ειδικά στο χρονικό σημείο που βρισκόμαστε…
ΥΓ3. Τα τελευταία χρόνια παρατηρείται το φαινόμενο να ασκείται μία «ποδοσφαιρική» κριτική στην ομάδα μπάσκετ. Στο μπάσκετ τα πάντα κρίνονται τον Μάιο. Τότε θα κριθεί και η φετινή ομάδα.
ΥΓ4. Ο Μάικλ Τζόρνταν είχε αναφέρει ότι: Όρια, όπως ο φόβος είναι απλά μία ψευδαίσθηση. Ο Χαραλαμπόπουλος πρέπει πρώτα από όλα να σταματήσει να φοβάται. Όταν συμβεί αυτό θα δείξει το αδιαπραγμάτευτο ταλέντο του.
